Επιστροφή που σε ελευθερώνει-Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος

Ο νεώτερος υιός σκεφτόταν να ζητήσει να μείνει στο σπίτι «ὡς εἷς τῶν μισθίων». Αυτό αν του δινόταν, θα ήταν ήδη παράδεισος μέγας γι' αυτόν. Όμως ο Θεός Πατέρας τον κάνει το κεντρικό πρόσωπο και την αφορμή του μεγάλου πανηγυριού. Και αυτό τον καταπλήττει και τον κατακαίει. Ο Θεός καταδικάζει με το πλήθος της αγάπης Του. Και νιώθεις ανάξιος γι' Αυτήν. Αποτραβιέσαι στη θέση του δούλου, πού σου ταιριάζει, σου υπεραρκεί, σε αναπαύει. Δεν αναπαύει όμως τον Θεό, πού τόσο αγαπά, πού τόσο συγχωρεί, πού σε συνθλίβει, σε λιώνει με την αγάπη Του την άμετρη. Και κλαις από χαρά για το θαύμα τού­το. Και το κλάμα φανερώνει την πλησμονή της αγαλλιάσεως.

Γι’ αυτό οι Άγιοι, τα παιδιά του Θεού, ονομάζουν τον εαυτό τους δούλο Χριστού. Και νιώθουν ότι αυτό ξε­περνά την αξία τους και τους πλημμυρίζει από τιμή. Το άλλο, το να γίνεται παιδί κατά χάρη και το κεντρικό πρό­σωπο του πανηγυριού, όπου θύεται ο μόσχος ο σιτευτός, αυτό ξεπερνά τις ανθρώπινες προσδοκίες, υπαγορεύεται και πραγματοποιείται μόνο από την απερινόητη και ά­φατη αγάπη του Θεού Πατρός.

Όταν ζητάς κάτι μικρό, ένα ερίφιο, δεν παίρνεις τί­ποτε. Όταν δεν ζητάς τίποτε —ούτε να γίνεις δούλος— τα παίρνεις όλα.

Αρχιμ. Βασίλειος

Προηγούμενος Ι.Μ.Ιβήρων Αγ. Όρους

Η αγία Φιλοθέη η Αθηναία

Για το βίο της αγίας διαβάστε εδώ

Ἀπολυτίκιον

Ὅσιων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι' ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἀθηνῶν τῶν κλεινῶν τε νῦν καὶ πάλαι τὸ βλάστημα καὶ τῶν χθὲς καὶ πρώην ὁσίων τὸ ἀρίζηλον καύχημα τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί, ὁσίαν Φιλοθέην εὐλαβῶς ὅτι τὸν Χριστὸν εὐτόνως πάντων τῶν γεηρῶν ἀντήλλαξεν. Ἔχουσα οὗν συμπρεσβευτὴν τὸν παμμέγαν Διονύσιον, σῶζε τοὺς προσκυνούντας, εὐσεβῶς τὸ πάνσεπτον σκῆνος σου.

Παρακαλώντας τον Θεό-Η ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος

Εάν παρακαλέσεις τον Θεό για κάποιο πράγμα και δεν εισακουσθείς αμέσως, μην λυπηθείς, διότι εσύ δεν είσαι σοφότερος του Θεού. 

Αυτό συνέβη διότι είτε εσύ είσαι ανάξιος της επίτευξης του αιτήματός σου ή διότι οι δρόμοι της καρδιάς σου δεν είναι ανάλογοι με το μέγεθος του αιτήματός σου, αλλά δυσανάλογα μικροί, ή διότι δεν έφθασες ακόμα σε τέτοια μέτρα, ώστε να σου δοθεί εκείνο το χάρισμα για το οποίο παρακάλεσες. 

Καθ΄ ότι δεν πρέπει να ζητάμε μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μας πριν τον κατάλληλο καιρό, για να μην ευτελιστεί το χάρισμα του Θεού με την επιπόλαιη χρήση του. Διότι κάθε πράγμα που κερδίζεται εύκολα και χωρίς κόπο, χάνεται και εύκολα, αλλά ό,τι αποκτάται με πόνο καρδιάς, το φυλάγουμε με μέγιστη προσοχή.

Δίψασε τον Χριστό για να σε μεθύσει με την αγάπη Του. Γίνε ελεύθερος και δείξε στον Χριστό την ελευθερία της υπακοής σου. Αγάπησε την ταπείνωση σε κάθε τι που κάνεις. Μην προσπαθείς να αποφύγεις τις θλίψεις και τις στεναχώριες, διότι διαμέσου αυτών έρχεσαι σε επίγνωση της Αλήθειας. Μην δειλιάζεις μπροστά στους πειρασμούς, διότι διαμέσου αυτών βρίσκεις τα πολύτιμα.

Και εγώ Του είπα: Αν και είμαι αρχάριος γεύομαι πειρασμούς  προοδευμένων στην πίστη ανδρών

Και Εκείνος πάλι μου είπε: Έτσι θέλησε ο Θεός, για να σε κάνει σοφό

Και ‘γω Του είπα: Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι του θανάτου

Και Εκείνος αμέσως μου απάντησε: Σ΄ αγαπώ! Σώπασε...

Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

"Προσευχή"-Ποιήμα του Κ. Παλαμά

Πηγή

«Ἀπάνου ἂπ’ τὸ κρεββάτι μου βαθειὰ παρηγοριά μου,

Καρφώνω τὴν εἰκόνα Σου, καὶ τώρα ἡ κάμαρά μου

Εἶναι καὶ μνῆμα θλιβερὸ καὶ χαρωπὴ ἐκκλησία

Σκοτάδι ἢ θλίψι μου σκορπᾶ καὶ λάμψιν ἢ θρησκεία.

Τὴ θλίψι δίωξε τὴν, κ’ ἐδῶ Ἐσὺ μονάχα μένε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Σκόρπα μὲ τὴν ἀθάνατη πνοή σου μακρυά μου

Τὰ ὄνειρα ποῦ μὲ πλανοῦν καὶ τρῶνε τὴν καρδία μου

Κι ἂν ἔρχεται καμμία φορᾶ νὰ μὲ φίλη κανένα,

Ἂς μὴ μὲ φέρνη σὲ παληὲς χαρές, σὲ περασμένα.

Μὲ Ῥπνον ἥσυχον σφίγχτα τὰ δύο μου μάτια δένε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Κάμε μὲ πάλι ν’ ἀγαπῶ τὸν κάμπο, τ’ ἀκρογιάλι

Τὸν κόσμο, τὸν περίπατο, τῆς πλάσεως τὰ κάλλη,

Δυνάμωσε τὸ σῶμα μου, γιάτρεψε τὴν καρδιά μου,

Πάλι τραγούδια πρόσχαρα νὰ ρίχνω ‘ς τὰ χαρτιά μου,

Παλληκαρίσια αἰσθήματα τὰ στήθη μου νὰ καῖνε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Ἀνάστησε τῆς νιότης μου τὸ ἀνθὸς ποῦ ἐμαράθη.

Κι ἂν ἢ Νεράιδα ἢ κακή, ἂν τύχη καὶ τὸ μάθη,

Κ’ ἔρθη μ’ ὁλοθερμὸ φιλὶ νὰ τὸ μαράνη πάλι,

Σβύσε, Θεέ μου, μάρανε τὰ δολερά της κάλλη,

Η… δὸς τῆς σπλάγχν’ ἀνθρώπινα ποῦ νὰ πονοῦν, νὰ κλαῖνε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!»

Κ. Παλαμάς

"Η αγάπη για το Θεό είναι εκστατική, και μας κάνει να βγούμε από τον εαυτό μας· δεν επιτρέπει στον εραστή ν' ανήκει στον εαυτό του, αλλ' ανήκει μόνο στον Αγαπημένο."

Άγ. Διονύσιος ο Αεροπαγίτης

Το χαμένο κομμάτι-η ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος

... Ήξερα ότι στο πρώτο κήρυγμά μου μετά τον θάνατο του γιου μου έπρεπε να μιλήσω για το τι σήμαινε ο θάνατος του για μένα και για την πίστη μου και να εξηγήσω πώς θα συνέχιζα να πιστεύω σε έναν κόσμο, όπου πεθαίνουν μικρά παιδιά.

Πήρα το κείμενο του κηρύγματος εκείνο το πρωινό, όχι από τη Βίβλο, αλλά από ένα μικρό βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν με τίτλο «Το Χαμένο Κομμάτι», το οποίο θα χαρακτήριζα παραμύθι για μεγάλους. Να τι λέει «Το Χαμένο Κομμάτι»: Κάποτε υπήρχε ένας κύκλος που του έλειπε ένα κομμάτι. Του είχαν κόψει μια μεγάλη τριγωνική γωνία. Ο κύκλος ήθελε να είναι ακέραιος, να μην του λείπει τίποτα, γι' αυτό και άρχισε να τριγυρίζει, αναζητώντας το χαμέ­νο κομμάτι του. Επειδή, όμως, ήταν ατελής, δεν μπορούσε να κυλήσει γρήγορα, καθώς γύριζε στον κόσμο. Κυλούσε λοιπόν αργά αργά και στον δρόμο θαύμαζε τα λουλούδια. Κουβέντιαζε με τις πεταλούδες. Απολάμβανε τη λιακάδα.

Βρήκε πολλά κομμάτια, αλλά δεν του ταίριαζε κανένα. Κάποια ήταν πολύ μεγάλα, κάποια άλλα ήταν πολύ μικρά. Άλλα πολύ ορθογώνια και άλλα πολύ μυτερά. Έτσι, τα παρατούσε στην άκρη του δρόμου και συνέχιζε να ψάχνει.

Μια μέρα, βρήκε ένα κομμάτι που του ταίριαζε ακριβώς. Ήταν ευτυχισμένος. Τώρα θα ήταν ολόκληρος, δεν θα του έλειπε τίποτα. Το προσάρμοσε στο κενό που είχε και άρχισε να κυλάει. Τώρα, όμως, που ήταν τέλειος κύκλος, κυλούσε πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν έβλεπε τα λουλούδια και δεν μιλούσε με τις πεταλούδες. Όταν κατάλαβε πόσο διαφορετικός έμοιαζε ο κόσμος έτσι γρήγορα που κυλούσε, ο κύκλος σταμάτησε, άφησε το κομμάτι στην άκρη του δρόμου και άρχισε πάλι να κυλάει αργά, αναζητώντας το χαμένο κομμάτι του.

Είπα στο κήρυγμά μου ότι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι πως, κατά έναν παράξενο τρόπο, είμαστε πιο ολοκληρωμένοι, όταν είμαστε ατελείς, όταν μας λείπει κάτι. Ο άνθρωπος που έχει τα πάντα είναι, κατά κάποιον τρόπο, φτωχός. Δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να λαχταράς κάτι, να ελπίζεις, να τρέφεις την ψυχή σου με το όνειρο για κάτι καλύτερο. Δεν θα βιώσει ποτέ την εμπειρία του να δώσει σε κάποιον που αγαπά κάτι που πάντα ήθελε και ποτέ δεν είχε.

Harold S. Kushner

Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων-Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Ποιοῦ δάκρυσε ἡ καρδιά;

ΠΩΣ ΑΠΟ ΓΗ —ἀπὸ πηλό, ἀπὸ χῶμα— ἔγινες,

κρατιόσουν μέσα της, μαζί της ὁ βίος σου,

καὶ τώρα ὅλα τἄχεις σὰν ἕνα τίποτα, σοῦ φαίνονται σκιά,

τὰ προσπερνᾶς ὅλα καὶ μόνο ἐμένα ζητᾶς;

Γιὰ μένα θέλεις νὰ μιλᾶς, νὰ διηγεῖσαι γιὰ μένα,

νὰ μὲ βλέπεις, ἂν εἶναι μπορετό, κάθε στιγμή σου,

οὔτε ὕπνο νὰ ἔχεις, οὔτε νὰ τρῶς, οὔτε νὰ πίνεις

ἢ νὰ ντύνεις τὸ σῶμα σου δὲν σὲ νοιάζει καθόλου,

ἀλλὰ ὅπως δέντρα στὸν δρόμο καὶ ξύλα, ποὺ βλέπει ὅποιος βαδίζει,

ἔτσι σοῦ φαίνονται ὅσα ὁ κόσμος λέει δόξες,

σὰν ἕνα τίποτα τ’ ἀφήνεις στὸν δρόμο ποὺ εἶσαι τοῦ βίου σου,

χωρὶς νὰ τριγυρνάει τὸ μάτι τοῦ νοῦ σου,

δὲν ἀφήνεις ν’ ἀποβλέψει ἐκεῖ τὸ μάτι τῆς ψυχῆς σου,

ἐμένα σκέφτεσαι, μόνο ἐμένα θυμᾶσαι

μ’ ἀγαπᾶς, ὅπως κανεὶς ἀπὸ τοὺς γύρω σου.

Ἔχεις ἀκούσει, μιλᾶνε γιὰ μένα συχνά.

Τίνος σκιρτάει ἡ καρδιὰ ὅταν ἀκούσει τ’ ὄνομά μου,

ἀνοίγει ἀμέσως στὴν ἀγάπη καὶ τὸν πόθο;

Ποιοῦ δάκρυσε ἡ καρδιὰ ποὺ μὲ θυμήθηκε μόνο;

Τοὺς θείους λόγους κι ἐντολὲς μὲ δύναμη

ποιός ζήτησε νὰ μάθει, νὰ φυλάξει;

Ὅπως ἐσύ, ποιός μὲ σκέφτηκε, Θεὸ ἀπ’ ὅλα πέρα

κι ἀμέσως πόθησε σὲ μένα μόνο νὰ δουλεύει

γιὰ τοῦτο καὶ γονεῖς καὶ ἀδελφοὺς καὶ σπίτι,

τὴ γῆ του μαζὶ καὶ τοὺς συγγενεῖς, τοὺς γείτονες, τοὺς φίλους

ἔτσι τὰ λησμόνησε κι ἔτσι ἦρθε κοντά μου

σὰν ποτέ του νὰ μὴν εἶδε κανένα τους,

νὰ μὴ γνώρισε στὴ γῆ ἄνθρωπο μέσα στὸν κόσμο …

Μόνο λόγια αὐτὰ κι ἀσήμαντα γιὰ τοὺς ἀναίσθητους,

γιὰ μένα εἶναι μεγάλα, γιὰ μένα ποὺ καταλαβαίνω, εἶναι ὑψηλά.

Ποιά ἐξουσία καὶ ποιός θρόνος μεγάλος στὴ γῆ

ἢ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ λένε ὅτι ἀπὸ μένα κυβερνοῦν καὶ βασιλεύουν

ἢ ὅτι ἐκπροσωποῦν τοὺς θείους ἀποστόλους μου,

τὸ κατάλαβε αὐτὸ ἢ μπόρεσε νὰ τὸ φυλάξει,

τὸν καιρὸ ποὺ τηροῦσε τὴν ἐντολή μου καὶ τὸν νόμο,

νὰ βλέπει Ἕνα σὲ ὅλους, συγγενεῖς καὶ ξένους,

πλούσιους καὶ φτωχούς, ἄγνωστους καὶ διάσημους,

τοὺς ἰσχυροὺς καὶ τοὺς ἀδύνατους τὸ ἴδιο; …

Φανερώνομαι ἀληθινά, δείχνομαι φιλάνθρωπα,

σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὅσο μὲ δέχεται

μεταμορφώνομαι· δὲν τὸ παθαίνω ἐγὼ

ἀλλὰ ὅσοι παίρνουν ἀξία νὰ μὲ βλέπουν.

Δὲν ἔχουν δύναμη ἀλλοιῶς, οὔτε ἀντέχουν περισσότερο,

οἱ ἴδιοι : ἄλλοτε βλέπουν ἥλιο καθαρά,

ὅταν ἔχουν καθαρὸ τὸν νοῦ τους,

ἄλλοτε ἄστρο, ὅταν βρεθοῦν κάτω ἀπ’ τὸ γνόφο

τοῦ σώματος αὐτοῦ καὶ τὴ νύχτα – ὅμως

Φωτιὰ καὶ Λάμψη μὲ κάνει ἡ ζέστη τῆς ἀγάπης,

ὅταν σὰν κάρβουνο ἀνάψει μέσα σου ἡ φιλία.

[Ὕμνος ΚΒ’, στ. 96-123, 129-138, 162-172]

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής-Κεφάλαια περί Αγάπης (11-20)

11. Όλες οι αρετές βοηθούν το νου για να αποκτήσει τον θείο έρωτα, περισσότερο όμως απ’ όλες η καθαρή προσευχή. Γιατί με αυτήν ο νους παίρνει φτερά και πετά προς το Θεό, και βγαίνει έξω από όλα τα όντα.

12. Όταν ο νους αρπαχθεί μέσω της αγάπης από τη θεία γνώση, και αφού βρεθεί έξω από τα όντα, αισθάνεται την απειρία του Θεού. τότε, όπως συνέβη στον Ησαΐα, από την έκπληξη έρχεται σε συναίσθηση της μηδαμινότητάς του και λέει με κατάνυξη τα λόγια του προφήτη: «Ω έγω, ο άθλιος, τι συντριβή νιώθω! Εγώ, ένας άνθρωπος που έχω χείλη ακάθαρτα, και ανάμεσα σε λαό που έχει χείλη ακάθαρτα κατοικώ, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαββαώθ»(1).

13. Όποιος αγαπά το Θεό, δεν μπορεί να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του, αν και τον δυσαρεστούν τα πάθη εκείνων που δεν έχουν ακόμα καθαριστεί. Γι’ αυτό και χαίρεται με αμέτρητη και ανέκφραστη χαρά για τη διόρθωσή τους.

14. Ακάθαρτη είναι η ψυχή που είναι γεμάτη από κακούς λογισμούς, από επιθυμία και μίσος.

15. Εκείνος που βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του, προς οποιονδήποτε άνθρωπο για οποιοδήποτε φταίξιμό του, είναι εντελώς ξένος από την αγάπη προς τον Θεό. Γιατί η αγάπη προς το Θεό δεν ανέχεται διόλου το μίσος κατά του ανθρώπου.

16. «Όποιος με αγαπά – λέει ο Κύριος – θα τηρήσει τις εντολές Μου(2). Και η δική Μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλον(3)». Άρα λοιπόν εκείνος που δεν αγαπά τον πλησίον του, δεν τηρεί την εντολή του Κυρίου. Εκείνος που δεν τηρεί την εντολή, ούτε τον Κύριο μπορεί να αγαπήσει.

17. Μακάριος ο άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει κάθε άνθρωπο στον ίδιο βαθμό.

18. Μακάριος ο άνθρωπος που δεν προσηλώνεται σε κανένα πράγμα φθαρτό ή πρόσκαιρο.

19. Μακάριος ο νους που προσπέρασε όλα τα όντα και απολαμβάνει συνεχώς την θεία ωραιότητα.

20. Εκείνος που φροντίζει για τη σάρκα, πώς να ικανοποιεί τις επιθυμίες της, και για πρόσκαιρα πράγματα έχει μνησικακία προς τον πλησίον του, αυτός λατρεύει την κτίση αντί του Δημιουργού.

...συνεχίζεται

Περὶ ἀληθείας-η ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος

Πηγή

Μακάριος ὃς ἐν ἀληθείᾳ τὸν βίον αὑτοῦ ἐρρύθμισε, καὶ ἐπὶ παντὶ ψεύδει οὐχ ἑάλωκε. Μακάριος καὶ τρισμακάριος ὁ τῆς ἀληθείας γενόμενος ἐργάτης, ὅτι ἀληθής ἐστιν ὁ Θεός, καὶ ψεῦδος ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι. Καὶ τίς οὐ μὴ μακαρίσῃ τὸν ἀλήθειαν φυλάσσοντα, ὅτι τὸν Θεὸν μιμεῖται ὁ τοιοῦτος; Ὄντως γὰρ ὁ ἀληθεύων πάντοτε καὶ Θεῷ εὐάρεστος ὑπάρχει καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις χρήσιμός ἐστι. Ἐν ἀδελφότητι ὡραῖος καὶ ἐν παντὶ πράγματι ὀρθός. Ὁ ἀληθὴς προσώποις οὐ χαίρει, καὶ ἄδικον κρίσιν οὐ κρίνει. Ἀξιώματος καὶ τιμῆς οὐκ ἀντιλαμβάνεται, καὶ πένητα καὶ ἐνδεῆ οὐ παραβλέπει. Ἐν ἀποκρίσεσιν ἄδολός ἐστι, καὶ ἐν διαγνώσει ὀρθός. Ἐν τῷ ἔργῳ ἐπιμελητὴς καὶ ἐν τῷ κοινῷ τῆς ἀδελφότητος σώματι τίμιος.∆όλον οὐκ οἶδεν·  ὑπόκρισιν οὐκ ἀγαπᾷ. Παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ κεκόσμηται, καὶ πάσῃ ἀρετῇ  πολιτεύεται.  Μακάριος  οὖν  ὁ  πάντοτε  τῇ  ἀληθείᾳ  δουλεύων.

Εφραίμ ο Σύρος

Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής-Κεφάλαια Περί Αγάπης (1-10)

1. Η αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, η οποία την κάνει να μην προτιμά κανένα από τα όντα περισσότερο από τη γνώση του Θεού. Είναι όμως αδύνατο να φτάσει ν’ αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι από τα γήινα.

2. Την αγάπη την γεννά η απάθεια. την απάθεια την γεννά η ελπίδα στον Θεό. την ελπίδα, η υπομονή και η μακροθυμία. Αυτές τις γεννά η καθολική εγκράτεια. την εγκράτεια, ο φόβος του Θεού. το φόβο του Θεού τον γεννά η πίστη.

3. Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση. Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση, εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν. Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν, θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.

4. Εκείνος που αγαπά το Θεό, πάνω από όλα τα κτίσματά Του προτιμά την γνώση Του κι αδιάλειπτα με πόθο την προσμένει.

5. Αν όλα τα όντα έγιναν από το Θεό και για το Θεό, και ο Θεός είναι καλύτερος από τα δημιουργήματά Του, εκείνος που εγκαταλείπει το Θεό και στρέφεται στα χειρότερα, φανερώνεται ότι προτιμά περισσότερο τα δημιουργήματα από το Θεό.

6. Εκείνος που έχει προσηλωμένο το νου του στην αγάπη του Θεού, καταφρονεί όλα τα ορατά, και το σώμα του ακόμη, σαν να είναι ξένο.

7. Αφού η ψυχή είναι ανώτερη από το σώμα, και ασυγκρίτως ανώτερος από τον κόσμο ο Δημιουργός Θεός, εκείνος που προτιμά το σώμα από την ψυχή και τον κόσμο από το Θεό που τον δημιούργησε, αυτός δε διαφέρει διόλου από αυτούς που λατρεύουν τα είδωλα.

8. Εκείνος που χώρισε το νου του από την αγάπη του Θεού και τη θεωρία, και τον έχει δεμένο σε κάποιο από τα αισθητά, αυτός είναι που προτιμά το σώμα από την ψυχή και τα κτίσματα από το Θεό που τα δημιούργησε.

9. Αν η ζωή του νου είναι ο φωτισμός που δίνει η πνευματική γνώση, κι αυτόν τον γεννά η αγάπη προς τον Θεό, ορθά έχει λεχθεί πως δεν είναι τίποτε πιο μεγάλο από τη θεία αγάπη.

10. Όταν με τον έρωτα της αγάπης ο νους μεταβαίνει προς το Θεό, τότε δεν έχει διόλου αίσθηση για κανένα από τα κτίσματα. Καθώς καταφωτίζεται από το θείο και άπειρο φως, γίνεται αναίσθητος για όλα τα κτίσματα, όπως τα μάτια δεν βλέπουν τα άστρα όταν ανατέλλει ο ήλιος.

...συνεχίζεται

Η πνευματική συγγένεια

- Γέροντα, χθες μας είπατε ότι όλους τους ανθρώπους που είδατε αυτές τις ,μέρες τους νιώσατε αδέλφια. Πώς είναι η πνευματική συγγένεια;

- Με όλους τους ανθρώπους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια. Όλοι είμαστε αδέλφια και όλοι δούλοι του Θεού και οι πιστοί είμαστε επιπλέον κατά Χάριν παιδιά του Θεού, εξαγορασμένοι με το θεϊκό αίμα του Χριστού μας. Στην πνευματική ζωή κατά σάρκα συγγενεύουμε από τον Αδάμ και κατά πνεύμα από τον Χριστό. Όσοι ζουν πνευματικά νιώθουν μεταξύ τους αυτή την πνευματική συγγένεια. Σκέφτονται το ίδιο, επιδιώκουν το ίδιο, έχουν τον ίδιο σκοπό. Αν είχες λ.χ. μια κατά σάρκα αδελφή που είχε το πρόγραμμά της, ζούσε κοσμικά κ.λ.π., δεν θα ένιωθες καμία πνευματική συγγένεια με αυτήν.

- Διαλύεται ποτέ η πνευματική συγγένεια;

- Όταν πάψη ο ένας να ζη πνευματικά, παύει να συγγενεύει με τον άλλον που ζη πνευματικά. Μόνος του αποχωρίζεται. Δεν τον απομακρύνει ο άλλος. Όπως και όσο ζη κανείς κατά Θεόν, τόσο πλησιάζει στον Θεό. Όσο απομακρύνεται από την κατά Χριστόν ζωή, τόσο φεύγει μακριά Του. Δεν τον διώχνει ο Θεός. Ο άνθρωπος φεύγει μόνος του μακριά από τον Θεό. Και όπως η θεία Χάρις είναι μία δύναμη που ενεργεί από μακριά και μεταδίδεται στους ανθρώπους, έτσι και η πονηρή ενέργεια του διαβόλου είναι και αυτή μία δύναμη που ενεργεί από μακριά και μεταδίδεται . Δύο ψυχές λ.χ. αν είναι σε πνευματική κατάσταση και σκέφτεται η μία την άλλη, υπάρχει μεταξύ τους μια επαφή πνευματική και μεταφέρει η μία στην άλλη μια δύναμη θεϊκή. Και δύο ψυχές, αν ζουν αμαρτωλά και έχουν κάποια επικοινωνία μεταξύ τους, δέχεται από μακριά η μία από την άλλη μια δαιμονική επίδραση. Πάει τηλεγράφημα από την μία στην άλλη.

- Γέροντα, όταν υπάρχη τέτοια δαιμονική επικοινωνία σε δύο ανθρώπους, αν αλλάξη ο ένας προς το καλό , βοηθιέται και ο άλλος;

- Ναι, δεν βρίσκει ανταπόκριση , γιατί δεν σηκώνει ο άλλος το … ακουστικό. Κόβεται η γραμμή και δεν έχει πια επικοινωνία. Έτσι ίσως να προβληματισθή και, αν θέλη, μπορεί να βοηθηθή.

- Όταν συναναστρεφώμαστε έναν άνθρωπο που έχει πάθη, και δεν επηρεαζόμαστε από τα πάθη του, εμείς επιδρούμε στον χαρακτήρα του;

- Εάν έχουμε πνευματική κατάσταση , αγιότητα, πολύ επιδρούμε, γιατί επιδρά η Χάρις του Θεού και βοηθιέται ο συνανθρωπός μας. Όταν ανεχώμαστε τον αδελφό μας από αγάπη, εκείνος το καταλαβαίνει. Όπως και όταν υπάρχη μέσα μας κακία, χωρίς να εκδηλώνεται, πάλι εκείνος την καταλαβαίνει. Ό,τι έχει μια ψυχή, αυτό και μεταδίδει. Το πάθος μεταδίδει πάθος, ο θυμός θυμό, η οργή οργή. Ενώ, όταν στην ψυχή υπάρχουν χαρίσματα, το χάρισμα θα μεταδώση χάρισμα.

- Όταν δηλαδή κανείς συναναστρέφεται με εναρέτους, βοηθιέται;

- Και βέβαια βοηθιέται. Αν πας σε ένα κελλί που το θυμιάζουν συνέχεια, όταν βγης, θα μυρίζης θυμίαμα. Αν πας σε έναν στάβλο, θα πάρης τη μυρωδιά του στάβλου. Αν πας σε ένα κοσμικό σπίτι , θα μυρίζης κοσμικά αρώματα. 

Στην Κατοχή είχαμε πέντε στρέμματα πεπονιές, διάφορες ποικιλίες. Τις αμερικάνικες της Γεωργικής Σχολής, που έκαναν άσπρα πεπόνια τόοοοσο μεγάλα και πολύ γλυκά , τις αργίτικες, που ήταν οι εντόπιες κ.α. Αν τυχόν οι κολοκυθιές ήταν κοντά σε αυτές τις καλές, τις αμερικάνικες πεπονιές , έφευγε η γλύκα από το πεπόνι και πήγαινε στο κολοκύθι. Το κολοκύθι γινόταν πιο γλυκό και το πεπόνι πιο άνοστο. Αυτό γίνεται με την επικονίαση που κάνουν οι μέλισσες πηγαίνοντας από το ένα άνθος στο άλλο. Αν δης πεπόνι με ομφαλό μεγάλο, να ξέρης ότι η πεπονιά θα ήταν κοντά σε κολοκυθιά. Αν τυχόν είναι η αργίτικη πεπονιά κοντά σε καλή πεπονιά, θα πάρη γλύκα από την καλή. Θα χάση γλύκα η καλή πεπονιά , αλλά τουλάχιστον θα πάη η γλύκα σε πεπονιά. Αν όμως η κολοκυθιά είναι κοντά σε καλή πεπονιά , το κολοκύθι θα γίνη πιο γλυκό και, αν το κάνεις φαγητό , θα χρειάζεται ύστερα ένα απλόχερο αλάτι. Χάνει το πεπόνι , αλλά δεν ωφελεί και το κολοκύθι. Ενώ, αν είναι πεπόνι, χάνει βέβαια το καλό πεπόνι, αλλά γίνεται το άλλο πιο γλυκό πεπόνι. 

Θέλω να πω, αν ένας Χριστιανός που δεν είναι πολύ προοδευμένος πάη κοντά σε έναν πνευματικά προοδευμένο άνθρωπο, μπορεί να κουρασθή ο δεύτερος, να ζημιωθεί λίγο, αλλά ωφελείται ο πρώτος. Αν όμως ένας κοσμικός άνθρωπος , που δεν πιστεύει, πάη κοντά σε έναν πνευματικό άνθρωπο, θα πάη χαμένος ο κόπος που θα διαθέση ο πνευματικός άνθρωπος. Το πολύ-πολύ ο κοσμικός να συγκινηθή από μερικά πνευματικά που θα του πη ο άλλος και να τα φιλοσοφήση κοσμικά. Θα τα πάρη δηλαδή με το κοσμικό πνεύμα και δεν θα ωφεληθή. Δηλαδή θα γίνη γλυκύτερο... κολοκύθι.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»

Η Υπαπαντή Του Κυρίου Και Θεού Και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού

Πηγή

Αντωνίου Bloom

«Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ» (Λκ. 2. 29 32)

Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιά δες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του.