...Μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε να είμαστε οι άνθρωποι που ξεχνάμε και αρνούμεθα τον εαυτό μας. Να είμαστε εκείνοι που δίνομε τον εαυτό μας, όχι σαν εκείνον που έλεγε:" Έζησα δια τον εαυτόν μου, εσκέφθην δια τον εαυτόν μου, δια τον εαυτόν μου, δια κανέναν άλλον", ωσάν ο Χριστός να μην έζησε ποτέ, ωσάν Εκείνος ποτέ να μην απέθανε.
Ω, αγαπητοί μου, οι άνθρωποι που είναι τριγύρω σου, στο σπίτι σου αλλά και έξω, έχουν την ανάγκη σου. Υπάρχει μια φρικτή κατάρα μέσα στη ζωή μας, η κατάρα της μοναξιάς που βαραίνει πολλούς ανθρώπους. Θυμάστε εκείνη τη γυναίκα που αυτοκτόνησε εβδομήντα χρονών, διότι, όπως είπε, δεν βρέθηκε κανείς να την αγαπήσει στη ζωή. Οι άνθρωποι ζουν κλεισμένοι στην μοναξιά τους και πολλές φορές δεν υπάρχει κάποιος να τους δείξει λίγη αγάπη....
Όλοι γύρω μας, πτωχοί και πλούσιοι, μικροί και μεγάλοι, μας έχουν ανάγκη. Η στοργή, η τρυφερότης, το δόσιμο ας χαρακτηρίζουν την ζωή μας. Να ζούμε κοντά στους άλλους και για τους άλλους. "Ο πλησίον εστίν ο θεμέλιος"*, το κριτήριο δηλαδή της πνευματικότητάς μας είναι ο πλησίον, όπως λέγει ένας ασκητής. Να αγαπούμε τους άλλους όχι από καλωσύνη, αλλά από μία συνείδηση ευθύνης που έχουμε προς αυτούς.
Και τέλος, εάν χρειασθεί, να δώσουμε και το αίμα μας για τον Χριστό και τους ανθρώπους. Να είμεθα πρόθυμοι να θυσιασθούμε. Πάντως, κάτι πρέπει να υστερούμεθα για Εκείνον. Να πάσχωμε, να υποφέρωμε για τον Χριστόν, αλλοιώς, χωρίς το χαρακτηριστικό του πάθους, η ζωή μας θα είναι κολοβή ζωή...
αρχ. Αιμιλιανού, Περί Θεού Λόγος Αισθήσεως, εκδ. Ίνδικτος, σελ 207-209
*Αποφθέγματα Γερόντων, Αββά Ιωάννου του Κολοβού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου