Μαρία Μουρζά
'Καὶ θὰ ᾽ρθεῖ ἡ Ἀνάσταση!'
Ἐκεῖ ποὺ πρὸς στιγμὴν μένουμε ἐνεοὶ
καὶ ἀποσβολωμένοι.
Ἐκεῖ ποὺ κόβουμε ταχύτητα,
χαμηλώνουμε τοὺς τόνους
καὶ ρωτᾶμε:
Γιατί;
Πῶς ἔγινε καὶ φτάσαμε στοῦ γκρεμοῦ τὸ χεῖλος;
Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴ στραβοτιμονιά;
Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὸ ἀτύχημα;
Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὴν ἐθνικὴ συμφορά;
Κοιτᾶς καὶ λές:
ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα;
ποῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες;
ποιοὶ μᾶς πούλησαν;
ποιοὶ μᾶς ἀγόρασαν;
ποιοὶ θά δώσουν λόγο γιὰ τὴν ἀγοραπωλησία;
Χιλιάδες ἀπελπισμένες κραυγὲς
σὰ σεισμικὲς δονήσεις…
- Προεόρτια μεγάλου σεισμοῦ; -
Διατελοῦμεν ἐν μέσῳ κρίσης,
βιώνοντας ἕνα σκληρὸ παιχνίδι
πίσω ἀπ᾽ τὴν πλάτη μας
καὶ πάντα σὲ βάρος μας.
Εἰσπράττουμε τὴν προδοσία
σὰ γεύση ἀπὸ χῶμα,
σὰν ὀργὴ
καὶ σὰν ἀπελπιστικὴ διαπίστωση:
Εἴμαστε ἤδη ὑπὸ ζυγόν!
Καὶ ὁ πόνος τοῦ ζυγοῦ
εἶναι τόσο δυνατός,
ὥστε - ἄλλος γρήγορα
κι ἄλλος ἀργά -
ξυπνᾶμε!
Ξυπνᾶμε σὰν ἀπὸ βαρὺ ὕπνο.
Μᾶς ξυπνάει ὁ ἥλιος τῆς νύχτας…
Τὸ φῶς ποὺ γεννιέται
ἀμέσως μετὰ ἀπ᾽ τὸ πυκνότερο σκοτάδι.
Μᾶς ξυπνάει
καὶ βλέπουμε
πὼς δὲν εἴμαστε ἄμοιροι τῆς τύχης μας.
Πὼς σαφῶς ἔχουμε κι ἐμεῖς,
ὁ καθένας,
τὴ δική του εὐθύνη.
Ἔχουμε κι ἐμεῖς,
ὁ καθένας,
τὸ δικό του μερίδιο στὴ συμφορά.
Καὶ φωτίζεται ὁ νοῦς μας
καὶ μᾶς γίνεται ὁρατὸ
πὼς δὲ φταῖνε μόνον οἱ ἐχθροὶ
ποὺ μπῆκαν ἀπ᾽ τὴν κερκόπορτα.
Φταῖμε κι ἐμεῖς
ποὺ ἀπαξιώσαμε τὴν κερκόπορτα
καὶ ἐν γνώσει μας
τὴν ἀφήσαμε ἀφύλαχτη…
Φταῖμε ὅλοι…
καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Πολιτείας
καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας
καὶ ὁ λαός.
Διαπράξαμε ὅλοι τὸ ἴδιο λάθος,
τῆς ὕβρης:
καταργήσαμε τὸν Θεό.
Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε
εἴτε δὲ θέλουμε,
ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί:
ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας…
Ποὺ στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας
ἔβαλε τὶς στοές.
Ποὺ ἀντικατέστησε τὸ γάμο
μὲ συμβολαιογραφικὴ πράξη.
Ποὺ ἀντικατέστησε τὴ μάννα
μὲ τὴν τηλεόραση.
Ποὺ ἀντικατέστησε τὰ παιδιὰ
μὲ τὰ σκυλιά.
Ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί:
ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας,
ποὺ ἀντικατέστησε τὸν Πνευματικὸ
μὲ τὰ μέντιουμ·
ποὺ ἀντικατέστησε τὴ Λειτουργία
μὲ κολυμβητήρια, μὲ φροντιστήρια
καὶ ἐκδρομές·
ποὺ ἀντικατέστησε τὴν προσευχὴ
μὲ γιόγκα·
τὴ νηστεία
μὲ δίαιτες·
καὶ τὸν Χριστὸ
μὲ τὸν χρυσό…
Ἀδελφοί μου,
ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ
δὲν εἶναι ποὺ ἀδειάσαν τὰ ταμεῖα μας
Εἶναι ποὺ ἄδειασε ἡ ψυχή μας.
Ἀδειάσαν τὰ σπίτια μας.
Ξεκρεμάσαμε τὶς εἰκόνες,
σβήσαμε τὸ καντήλι
κι ἀνοίξαμε τὶς πόρτες.
Τώρα μπορεῖ ἐλεύθερα
νὰ μπαινοβγαίνει
ὅποιος θέλει
Ὅ,τι ὥρα θέλει.
Γιὰ ὅποια σχέση θέλει.
Ἀδελφοί μου,
ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ
εἶναι τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν
ποὺ δὲν ἀφήσαμε νὰ γεννηθοῦν
καὶ τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν
ποὺ ἐγκαταλείψαμε.
Ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ
εἶναι ποὺ γεμίσαμε παιδιὰ ποὺ δὲν ἔχουν
κατὰ ποῦ νὰ κοιτάξουν.
Γεμίσαμε παιδιά-τορπίλες!
Ἕτοιμα νὰ ἐκραγοῦν.
Παιδιὰ γνωστῆς
ἢ ἀγνώστου πατρότητας,
ποὺ δὲν τὰ θέλει κανείς,
παρὰ μόνον αὐτοὶ
ποὺ θὰ τὰ ἐμπορευτοῦν.
Ἀδελφοί μου,
γεμίσαμε ἐμπόρους,
ποὺ μαζεύουν ἀργύρια τριάκοντα
- ἀλίμονο, γιὰ νὰ ἀγοράσουν
τὸν ἀγρὸ τοῦ Κεραμέως; -
Κρύο…
Τόσο πολὺ κρύο…
Κι αὐτὴ ἡ κρίση…
ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνη
μᾶς μαζεύει ἀπ᾽ τοὺς δρόμους
καὶ γυρίζουμε μέσα μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει νὰ πάλλεται
ἡ καρδιά μας ἡ πέτρινη
καὶ νὰ δίνει ξανὰ σημεῖα ζωῆς.
Ζωῆς ἄλλης,
Ζωῆς ἀληθινῆς.
Ἐκεῖ ποὺ δυναμώνει λίγο-λίγο
ἡ φωνὴ τῆς χαμένης συνείδησης
κι ἀρχίζεις νὰ διακρίνεις
ἀνάμεσα στὶς χιλιάδες φωνὲς
τὴ φωνὴ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος!
Κι ἀρχίζει ἡ ψυχή μας νὰ ψάχνει
τρόπους ἀποκατάστασης:
ποιὰ «αὐθαίρετα» νὰ γκρεμίσουμε
καὶ ποιὰ «νόμιμα» νὰ ξαναχτίσουμε…
Ἀρχίζει ἡ ψυχή μας καὶ διψάει τὴν ἄφεση.
Ἀφήνει τὶς χῶρες τῶν ἀλλοφύλων,
τὶς ἀλλότριες συμπεριφορές,
καὶ ξαναπαίρνει
ἡ πολύπαθη ψυχή μας
τοὺς πατροπαράδοτους δρόμους…
γιὰ τὸ πετραχήλι τὸ ἅγιο,
γιὰ τὴν Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου,
ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνη
εἶναι καὶ σωτήρια
καὶ ἰαματική.
Ἀρχίζεις καὶ νοιάζεσαι
καὶ μοιράζεσαι
τὸ τριμμένο παλτό σου
μ᾽ αὐτὸν ποὺ κρυώνει.
Ἀρχίζεις καὶ πονᾶς
καὶ συμπονᾶς…
Καὶ ὁ ἄλλος ἄνθρωπος
γίνεται συνάνθρωπος.
Ὁ κάτοικος, συγκάτοικος.
Ὁ πατριώτης, συμπατριώτης.
Καὶ ὁ ἄλλος Ἕλληνας
γίνεται συνέλληνας,
ἐγγενὴς
καὶ συγγενὴς
καὶ ὅμαιμος καὶ ἀδελφός.
Ἀδελφοί μου,
ὁμοιοπαθεῖς καὶ συμπένητες,
ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ
εἶναι γι᾽ ἄλλους ἡ ἀσωτία
καὶ γι᾽ ἄλλους ἡ ὑποκρισία.
Ἡ στείρα θρησκευτικότητά μας.
Ἡ ἠθική μας αὐτάρκεια…
Κανεὶς δὲν κλαίει…
Καὶ ἡ κρίση ἐντείνεται.
Καὶ κάνει κρύο.
Πολὺ κρύο!
Χωρὶς μετάνοια
πῶς νὰ τὸ διαχειριστεῖς;
Χωρὶς τὴν ἐλπίδα στὸ ἀμέτρητο ἔλεος
τοῦ ἀγαπῶντος Θεοῦ,
χωρὶς τὴν ἐμπειρία τῆς Παρουσίας Του
πῶς νά βγοῦν οἱ χειμῶνες;
Πῶς νά βγοῦμε ἀπ᾽ τ᾽ ἀδιέξοδο
χωρὶς θύρα ἐξόδου;
Ἀδελφοί μου,
ὁμοιοπαθεῖς καὶ συμπένητες,
ἡ κρίση ἡ μεγάλη
δέν εἶναι ποὺ δὲν εὐημεροῦμε.
Εἶναι ποὺ δὲν μετανοοῦμε.
Ἡ κρίση ἡ μεγάλη
δὲν εἶναι ποὺ ἁλώσανε τὴν ψυχή μας.
Εἶναι ποὺ τὴν παραδώσαμε μόνοι μας.
Πρέπει νὰ περάσει καλὰ
καὶ γιὰ πάντα
στὸν πυρήνα τοῦ εἶναι μας:
ἡ κρίση ἡ μεγάλη,
ἡ μέγιστη τῶν συμφορῶν,
δὲν εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δανείων
Εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δακρύων…
Ἀδελφοί μου,
ἔτσι παραγράφονται
ὅλα τὰ χρέη:
μὲ δάκρυα!
Καὶ θὰ δοῦμε τὴν ἄνοιξη
νὰ πετάγεται κάτω ἀπ᾽ τὰ μάρμαρα…
Καὶ τὰ δέντρα ν᾽ ἀνθίζουν…
Καὶ θα᾽ρθεῖ ἡ Ἀνάσταση!