"Προσευχή"-Ποιήμα του Κ. Παλαμά

Πηγή

«Ἀπάνου ἂπ’ τὸ κρεββάτι μου βαθειὰ παρηγοριά μου,

Καρφώνω τὴν εἰκόνα Σου, καὶ τώρα ἡ κάμαρά μου

Εἶναι καὶ μνῆμα θλιβερὸ καὶ χαρωπὴ ἐκκλησία

Σκοτάδι ἢ θλίψι μου σκορπᾶ καὶ λάμψιν ἢ θρησκεία.

Τὴ θλίψι δίωξε τὴν, κ’ ἐδῶ Ἐσὺ μονάχα μένε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Σκόρπα μὲ τὴν ἀθάνατη πνοή σου μακρυά μου

Τὰ ὄνειρα ποῦ μὲ πλανοῦν καὶ τρῶνε τὴν καρδία μου

Κι ἂν ἔρχεται καμμία φορᾶ νὰ μὲ φίλη κανένα,

Ἂς μὴ μὲ φέρνη σὲ παληὲς χαρές, σὲ περασμένα.

Μὲ Ῥπνον ἥσυχον σφίγχτα τὰ δύο μου μάτια δένε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Κάμε μὲ πάλι ν’ ἀγαπῶ τὸν κάμπο, τ’ ἀκρογιάλι

Τὸν κόσμο, τὸν περίπατο, τῆς πλάσεως τὰ κάλλη,

Δυνάμωσε τὸ σῶμα μου, γιάτρεψε τὴν καρδιά μου,

Πάλι τραγούδια πρόσχαρα νὰ ρίχνω ‘ς τὰ χαρτιά μου,

Παλληκαρίσια αἰσθήματα τὰ στήθη μου νὰ καῖνε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!

Ἀνάστησε τῆς νιότης μου τὸ ἀνθὸς ποῦ ἐμαράθη.

Κι ἂν ἢ Νεράιδα ἢ κακή, ἂν τύχη καὶ τὸ μάθη,

Κ’ ἔρθη μ’ ὁλοθερμὸ φιλὶ νὰ τὸ μαράνη πάλι,

Σβύσε, Θεέ μου, μάρανε τὰ δολερά της κάλλη,

Η… δὸς τῆς σπλάγχν’ ἀνθρώπινα ποῦ νὰ πονοῦν, νὰ κλαῖνε,

Γλυκέ μου Ἐσταυρωμένε!»

Κ. Παλαμάς