Μια μικρή προσευχή

(Απόσπασμα από χειρόγραφο τοῦ Ἀ. Ι. Σολζενίτσιν, που φυλάσσεται στη Μονή τῶν σπηλαίων τοῦ Πσκώφ) ∗

Πόσο εὔκολο νὰ ζῶ μαζί σου, Κύριε!

Πόσο εὔκολο νὰ Σὲ πιστεύω!

Ὅταν τὸ πνεῦμα μου ψάχνει ἀπεγνωσμένα

ἢ ἀτονεῖ μὲς τὴν παραζάλη,

ὅταν κι ὁ ἐξυπνότερος ἀνάμεσά μας

ἀδυνατεῖ νὰ δεῖ πέρα ἀπ' αὐτὸ τὸ βράδυ,

μὴ ξέροντας ἐπαύριο τὸ τί δεῖ γενέσθαι -

Ἐσὺ μοῦ στέλνεις τὴ φώτιση νὰ γνωρίζω

ὅτι ὑπάρχεις καὶ ὅτι θὰ μεριμνήσεις

νὰ μὴ χαθοῦν ὅλοι οἱ ὁδοὶ τῆς ἀγαθότητός Σου.

Ἀπ' τὴν κορφὴ τῆς κοσμικῆς δόξας

κοιτάζω μὲ δέος τὸν δρόμο μου πίσω

- ἀπίστευτος δρόμος, ἀνέλπιδος,

τὸν δρόμο ποὺ μόνος μου

δὲ θὰ μποροῦσα νὰ δημιουργήσω, τὸν δρόμο

ἀπ' ὅπου μποροῦσα νὰ στέλνω στὴν ἀνθρωπότητα

ἕνα καθρέφτισμα τῶν ἀκτίνων Σου.

Κι ὅσο χρόνο χρειαστῶ ἀκόμη

θὰ μοῦ τὸν δώσεις.

Κι ὅ,τι δὲν καταφέρω

σίγουρα θὰ τὸ ἔχεις παραχωρήσει σὲ ἄλλους.

∗ Από το βιβλίο τοῦ π. Τύχωνα Σεβκούνωφ "Σχεδόν Άγιοι. Πνευματικές αφηγήσεις από τη Ρωσία του χθες και του σήμερα". Εκδόσεις Ἐν πλῷ