Δεν μπορούμε να
νιώσουμε μικροί και τιποτένιοι ενώπιον του Θεού, να νιώσουμε μηδαμινοί και
ασήμαντοι, γιατί όσο κι αν πέσουμε χαμηλά, πάντα Εκείνος θα είναι χαμηλότερα.
Όσο χαμηλά κι αν πέσουμε, βρίσκουμε τον Θεό με τα χέρια ανοιχτά, έτοιμα να μας δεχτεί
στην αγκαλιά Του και να μας προστατεύσει. Ο Θεός μας δεν είναι ο Θεός των
μεγάλων καθεδρικών ναών, αλλά είναι ένας από εμάς.
Αυτό αλλάζει και το
νόημα της προσευχής. Δεν είναι πια επαιτεία, αλλά μια στιγμή εξαίσιας συνάντησης.
Μια συνάντηση όχι με ένα ανώτερο ον, μπροστά στο οποίο πρέπει να τρέμουμε ή να γονατίζουμε με δέος μόνο, αλλά με κάποιον που
έχει τόση αγάπη για εμάς, ώστε έγινε ένα με εμάς.
Απόσπασμα ομιλίας από τον
Antony
Bloom,
«Η προσευχή στην εν Χριστώ ζωή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου