Ο Ων

Ο Ων
"Μην κοιτάς τ'αγκάθια...ψάξε για το ρόδο"

30 Μαΐ 2016

Η Εμπειρία της Ησυχίας - Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος


Σ’ έναν μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες.

Τον ρώτησαν:

- Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία;

Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι. Είπε:

- Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;

Εκείνοι κοίταξαν και είπαν:

- Τίποτα.

Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά:

- Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;

Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω.

- Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.

Και ο μοναχός απάντησε:

- Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας. Να μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου!


απόσπασμα από το “Γεροντικό”

28 Μαΐ 2016

Στην Σαμαρείτιδα – Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός

Οὐκ ἤς ἀξία τοῦ ἔχειν καί ἔχεις ἄπερ κατέχεις
σύ τήν χάριν τοῦ δόντος μή οὔν ὄκνει διανέμειν
τοῖς αἰτούσιν, ὡς μετέδωκε ποτέ ἡ Σαμαρείτις
ἀντλήσασα γάρ μόνη παρέσχε καί ἐτέροις οὗπερ ἔλαβεν
οὐδείς αὐτήν ἠτεῖτο καί πάσιν ἐδωρεῖτο ἀφθόνως τοῦ
χαρίσματος
διψᾶ καί δαψιλεύεται, μή πιοῦσα ποτίζει
ἀκμήν μή γευσαμένη, ἀλλ’ ὡς μεμεθυσμένη τοῖς
ὁμοφύλοις κράζει
«Δεῦτε ὁρᾶτε νάμα ὁ εὗρον μή οὗτος πέλει ὄντως
ὁ παρέχων
ἀγαλλίασιν καί ἀπολύτρωσιν;»

Δεν σου πρέπει να έχεις, ψυχή μου, και όσα έχεις και βαστάς
Τα χρωστάς στη Χάρη Εκείνου που σου τάδωκε. Μην
παραμελείς λοιπόν να διαμοιράζεις
τα καλά σου σε όσους τα ζητούνε, όπως τα διέδωσε κάποτε η
Σαμαρείτις.
Γιατί ενώ άντλησε μόνη της πρόσφερε και στους άλλους από αυτό που
έλαβε.
Κανείς δεν της εγύρευε και σ’όλους δώρο πρόσφερνε
απλόχερα απ΄το χάρισμα.
Διψά κι ολόγυρα σκορπίζει, δίχως να πιεί ποτίζει.
Ακόμη δεν καλογεύτηκε και σαν μεθυσμένη στους
συμπατριώτες της φωνάζει.
«Ελάτε και δείτε νερό που ευρήκα. Μήπως Αυτός είναι πράγματι
Εκείνος που δίνει
Χαρά μεγάλη και Σωτηρία;»

(β’ οίκος εκ των κβ΄οίκων)

 Νεοελληνική απόδοση: Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

25 Μαΐ 2016

Ὑπομονὴ στὶς θλίψεις


Νὰ εἶσαι κάθε μέρα ἕτοιμος νὰ δεχθεῖς κάθε θλίψη. Νὰ σκέφτεσαι ὅτι μὲ αὐτὲς θὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὶς πολλές σου ἁμαρτίες, καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Ἅγιο Θεό. Γιατὶ ἀπ' αὐτὸ ἀποκτᾶ κανεὶς παρρησία ποὺ δὲν ντροπιάζει, σύμφωνα μὲ τὸν μέγα Ἀπόστολο ποὺ λέει:

«Ἡ θλίψη ὁδηγεῖ στὴν ὑπομονή,

ἡ ὑπομονὴ στὴν σταθερότητα,

καὶ ἡ σταθερότητα στὴν ἐλπίδα.

Καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν θὰ ντροπιάσει αὐτὸν ποὺ ἐλπίζει».

Γιατὶ αὐτὰ ποὺ μάτια δὲν τὰ εἶδαν καὶ αὐτιὰ δὲν τὰ ἄκουσαν καὶ νοῦς ἀνθρώπου δὲν τὰ διανοήθηκε, αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ δοθοῦν σύμφωνα μὲ τὴν ἀδιάψευστη ὑπόσχεση σ' ἐκεῖνους οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν συνέργεια τῆς χάρης δείχνουν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις.


Γιατὶ χωρὶς τὴν χάρη τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κατορθωθεῖ.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

24 Μαΐ 2016

Ὑμνῶ τήν ἀγάπη Σου, Κύριε


ΓΙΑ ΤΗΝ  Α Γ Α Π Η   μάθαμε, αὐτή πού Σύ χαρίζεις,

πώς εἶν' ἀνέκφραστη, ἄπειρη κι' ἀχώρητη στόν κόσμο.

Εἶν'  ὅλη  φῶς ἀπρόσιτο, φῶς  π'  ἐνεργεῖ  τά  πάντα.

Αὐτή  τό  χέρι  Σου  λέγεται  καί  μάτι  Σου  καλεῖται

καί  στόμα  τό  πανάγιο  καί  δύναμη  καί  δόξα.

Αὐτή  στή  λύπη  ἀντίκειται,  αὐτή  τόν  φθόνο  διώχνει.

Εἶν'  εὐχαρίστηση,  χαρά,  πραότης  καί  εἰρήνη,

ἔλεος  ἀναρίθμητο,  ἄβυσσος  εὐσπλαχνίας.

Πάντοτε  μᾶς  χειραγωγεῖ ,  δίπλα  μας  πάντα  στέκει,

διδάσκει  τήν  ταπείνωση,  πού  ὅλα  τά  κατορθώνει.

Κι'  ὅταν  τήν  ἀποκτήσω  αὐτή  καί  ταπεινός  σάν  γίνω

τότε  ἀχώριστη  θά  ζεῖ  μέσα  μου  ἡ  ἀγάπη.

Μιλάει  μου,  φωτίζει  με, βλέπει  καί  τή  βλέπω.

Μοῦ  ἑρμηνεύει  τίς  Γραφές  καί  μοῦ  προσφέρει  γνώση.

Θλίψη  δέν  ξέρω  τί  θά  πεῖ  κι'  ἄν  ὅλοι  μέ  λυποῦνε.

Τά πάθη φεύγουνε μέ μιᾶς, φεύγουνε τά σκοτάδια,

καί βλέπω φῶς παντοτεινά καί νύχτα καί ἡμέρα.


Ἀπολαμβάνω  τήν  χ α ρ ά  τήν  ἄρρητη  καί  θεία.

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

23 Μαΐ 2016

Εσύ τι κουβαλάς; - Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

Κάποτε, δύο μοναχοί περπατούσαν κατά μήκος ενός ποταμού όταν συνάντησαν μία γυναίκα που περίμενε να περάσει απέναντι. Ντυμένη με ένα μακρύ φόρεμα, ήταν εμφανές ότι δεν ήθελε να το βρέξει. Ο πιο ηλικιωμένος από τους δύο μοναχός, σήκωσε τη γυναίκα στα χέρια του και, χωρίς να πει τίποτα, διέσχισε τον ποταμό, την πέρασε στην απέναντι όχθη και την άφησε. Οι δύο μοναχοί συνέχισαν στο δρόμο τους σε απόλυτη σιωπή.

Μία ώρα αργότερα, ο νεότερος μοναχός ξέσπασε κι άρχισε να κατηγορεί τον ηλικιωμένο μοναχό για ό,τι είχε κάνει νωρίτερα. «Πώς είναι δυνατό να άγγιξες μία γυναίκα; Γνωρίζεις πολύ καλά ότι έχουμε ορκιστεί να μην αγγίξουμε ποτέ γυναίκα! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έτσι απλά, χωρίς καν να το σκεφτείς πήγες και τη σήκωσες στα χέρια σου!» Ο ηλικιωμένος μοναχός άκουγε προσεκτικά ό,τι είχε να του πει ο άλλος και στο τέλος είπε μόνο, «Αδελφέ, εγώ την άφησα εδώ και μία ώρα, εσύ γιατί συνεχίζεις να την κουβαλάς;»


Christian Conte, Advanced Techniques for Counseling and Psychotherapy, (New York: Springer)

Αγνότητα ...η ξεχασμένη (2)


Ὁ Μέγας Βασίλειος σέ ὁμιλία του στούς ψαλμούς σημειώνει γιά τήν ἀρετή τῆς ἁγνότητας:

«Ὄχι ὅσες ἀναγκάστηκαν νά φυλάξουν παρθενία, οὔτε ἐκεῖνες πού ἀπό λύπη ἤ ἀνάγκη ἀκολούθησαν τό σεμνό βίο, ἀλλά ὅσες μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση χαίρονται γι᾽ αὐτό τους τό κατόρθωμα, αὐτές θά ὁδηγηθοῦν στόν Βασιλέα, καί θά ὁδηγηθοῦν ὄχι σέ ὁποιοδήποτε τόπο, ἀλλά στόν Ναό τοῦ Βασιλέα».

Βασιλειανό Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 72

20 Μαΐ 2016

Αγνότητα ...η ξεχασμένη (1)

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ μᾶς λέγει σχετικά μέ τήν ἀρετή τῆς ἁγνείας :

«Πολλοί λένε πώς ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν δουλεία τῆς σάρκας καί πολύ περισσότερο ἡ ἀπαλλαγή του ἀπό πορνικούς λογισμούς καί πορνικά αἰσθήματα εἶναι ἀδύνατη, ἐπειδή τάχα πρόκειται γιά κατάσταση ἀφύσικη. Ἀλλά ὁ πάνσοφος νομοθέτης Θεός γνωρίζει πολύ καλύτερα ἀπό μᾶς τό τί εἶναι δυνατό καί τί ἀδύνατο γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ἀφοῦ Ἐκεῖνος νομοθέτησε τήν ἁγνεία τοῦ σώματος καί τῆς καρδιᾶς, ὁπωσδήποτε αὐτή εἶναι δυνατή.

Ὁ νομοθέτης Θεός εἶναι, ἐπίσης, δημιουργός τῆς φύσεως, καί γι᾽ αὐτό ἡ καρδιακή καί σωματική καθαρότητα δέν εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἁγνεία εἶναι ἀφύσικη γιά τήν φθαρμένη ἀνθρώπινη φύση, ὅπως αὐτή κατάντησε μετά τήν παράβαση τοῦ Ἀδάμ. Ἦταν, ὅμως, φυσική κατά τήν δημιουργία καί πρίν ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. Φυσική κατάσταση τῆς ψυχῆς μπορεῖ νά ξαναγίνει μετά τήν ἀνακαίνισή της μέ τήν πνευματική καλλιέργεια»

Ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἀσκητικές ἐμπειρίες Β΄ Ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου σελ. 63.

Οι λογισμοί του ανθρώπου δείχνουν την πνευματική του κατάσταση

- Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα να το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;

- Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά; Για να δη κανείς καθαρά, πρέπει να έχη τα μάτια της ψυχής του υγιέστατα , γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.

- Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;

- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς να το δης από την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το εξής περιστατικό : Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί, γιατί το μοναστήρι ήταν περιτριγυρισμένο από σπίτια που σιγά-σιγά έιχαν κτισθή εκεί κοντά. Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα. Όταν το έμαθε , στεναχώρια, κακό! Ω, μολύνθηκε το κελλί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος! Παίρνει λίγο οινόπνευμα , ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά , για να το απολυμάνη! Παραλίγο να κάψη το μοναστήρι. Το πάτωμα του κελλιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε. Εκείνον έπρεπε να κάψη, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν. Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελλί από ευλάβεια, για να ωφεληθή, για να πάρει χάρη και να αγωνισθή και αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πνευματικά και θα δόξαζε τον Θεό.

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους . Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο , βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: « το τέρας, ποιός ξέρει πού ξενυχτούσε » . Γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Ή, αν ακούγονται τη νύχτα, από τον επάνω όροφο ντουκ-ντουκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πει: « μετάνοιες κάνει » , ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πη : « όλη την νύχτα χορεύει » . Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: « τι ωραίες ψαλμωδίες » , ενώ ο άλλος θα πη: « τι τραγούδια είναι αυτά; » .


Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λ.π. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος! Ο ένας , ο εξ ευωνύμων , βλασφημούσε και έλεγε: « Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς » . Ο άλλος , ο εκ δεξιών , έλεγε: « Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν. Ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε » . Ο ένας σώθηκε , ο άλλος κολάσθηκε.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄"ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ"

17 Μαΐ 2016

Ζώντας για τον άλλο


«Δύο άνθρωποι έχουν χαθεί μέσα στην έρημο για μέρες και κινδυνεύουν να πεθάνουν από τη δίψα και την ασιτία. Κάποια στιγμή όμως, βρίσκονται μπροστά σ' έναν ψηλό τοίχο. Πίσω από τον τοίχο ακούγονται ήχοι νερού που κυλά, πουλιών να τραγουδούν και πάνω από τον τοίχο ξεπροβάλουν κλωνάρια δέντρων, φορτωμένα με καρπούς.


Ο ένας κατάφερε με δυσκολία να σκαρφαλώσει και να περάσει πάνω από τον τοίχο, μέσα στον κήπο. Ο άλλος, έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε στην έρημο, ψάχνοντας γι' άλλους χαμένους ταξιδιώτες, για να τους βοηθήσει να βρουν το δρόμο προς τον κήπο».

"Καθένας Ἕνας"

ΠΩΣ δὲν εἶναι θαῦμα φοβερό, πῶς δὲν θὰ φρίξει καθένας, ποὺ τέλεια τὸ νοιώθει,
αὐτό γνωρίζοντας καλά :
Τώρα βρίσκεσαι μαζί μας καὶ στοὺς αἰῶνες.
Καθένα μας τὸν κάνεις σπίτι Σου, σ’ ὅλους κατοικεῖς,
σπίτι γιὰ ὅλους γίνεσαι ὁ Ἴδιος καὶ κατοικοῦμε μέσα Σου,
ἕνας, Σωτήρα, καθένας μας μαζί Σου εἶναι ὁλόκληρος σ’ ὁλόκληρον Ἐσένα,
καὶ μὲ καθένα μόνο του μόνος βρίσκεσαι Σύ
καὶ ὑπεράνω μας ὁλόκληρος ὑπάρχεις μόνος.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, στίχοι Ὕμνου ΙΕ’, Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων"

9 Μαΐ 2016

Να εκπέμπουμε ...Πνευματική ευωδία! - Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος


Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολάει δυνατά. Το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολάμε, να εκπέμπουμε την Πνευματική ευωδία, την ευωδία του Χριστού.

Να ακούγεται από μακριά το άρωμα των πράξεών μας : καλών, καθαρών, δίκαιων και γεμάτων Αγάπη.


Μόνο έτσι μπορεί να φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού η οποία υπάρχει μέσα στην καρδιά μας, να φανερωθεί όχι εν λόγω αλλά εν δυνάμει. Αμήν.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας


Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό.

Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις.

Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός…πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.

Διότι , μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.

Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν.


Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

2 Μαΐ 2016

Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

«Ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί». Μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον πάψει να γνωρίζει συμβατικά όρια μόνο όταν αντιληφθούμε ότι το «εγώ» αποκτά νόημα ύπαρξης από τη στιγμή που συνυπάρχει με το "εσύ" τότε μόνο θα φωλιάσει και πάλι στην καρδιά μας όχι μόνο η χαρά της Ανάστασης του Κυρίου μας, αλλά και η χαρά της αφύπνισης της ανθρωπιάς μας»


Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ

Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη!…


Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο· ο Θεός όμως με την Ανάσταση Του ″καταδικάζει″ τους ανθρώπους σε αθανασία. Για τα κτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· για τις βρισιές τις ευλογίες· για τον θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεό, όσον όταν Τον σταύρωσαν· και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόσην αγάπη προς τους ανθρώπους, όσην όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν τον Θεό θνητό, αλλ᾽ ο Θεός με την Ανάσταση Του έκανε τους ανθρώπους αθάνατους. Αναστήθηκε ο σταυρωμένος Θεός και σκότωσε τον θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία γέμισε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.
[…]
Ο άνθρωπος γεννιέται πραγματικά  όχι όταν τον φέρει  στόν κόσμο η μητέρα του, αλλ᾽ όταν πιστέψει στόν Αναστάντα Σωτήρα Χριστό, διότι τότε γεννιέται στήν αθάνατη και αιωνία ζωή, ενώ η μητέρα γεννά το παιδί της για να πεθάνει θάνατον, για τον τάφο. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μητέρα όλων μας, όλων των Χριστιανών, η μητέρα των αθανάτων. Με την πίστη στήν Ανάσταση του Κυρίου, γεννιέται ξανά ο άνθρωπος, γεννιέται γιά τήν αιωνιότητα.
[…]
Η πίστη μας είναι η νίκη με την οποία νικούμε τόν θάνατο, η πίστη δηλαδή στόν Αναστάντα Κύριον. «Πού σου, θάνατε, το κέντρον;» «Το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α’ Κορ. 15, 55-56). Με την ανάστασή Του ο Κύριος «ήμβλυνε του θανάτου το κέντρον». Ο θάνατος είναι ο όφις, η δε αμαρτία είναι το κεντρί του. Με την αμαρτία ο θάνατος χύνει το δηλητήριο στή ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Όσο περισσοτέρες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι τα «κέντρα» με τα οποία χύνει ο θάνατος το δηλητήριόν του σ’ αυτόν.
Όταν η σφήκα κεντρίσει τον άνθρωπο, καταβάλλει αυτός κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλει το κεντρί από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίσει η αμαρτία – το κεντρί αυτό του θανάτου – τι πρέπει να κάνει; – Πρέπει με την πίστη και προσευχή να παρακαλέσει τον Αναστάντα Σωτήρα Χριστόν, για να βγάλει Αυτός το κεντρί του θανάτου από τη ψυχή του. Και Αυτός ως πολυεύσπλαγχνος θα το κάνει, διότι είναι Θεός του Ελέους και της Αγάπης.
[…]
Για μας τους Χριστιανούς η επίγεια ζωή είναι σχολείο, στο οποίο μαθαίνουμε πως να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Γιατί ποια οφέλεια έχομε από αυτή τη ζωή, αν με αυτή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αιώνια; Αλλά, για να αναστηθεί μαζί με τον Χριστόν ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να συναποθάνει με  Αυτόν και να ζήσει τη ζωή του Χριστού σαν δική του. Αν το κάνει αυτό, τότε τήν ημέρα της Αναστάσεως θα μπορέσει με τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο να πεί: «Χθες συνεσταυρούμην Χριστώ, σήμερον συνδοξάζομαι· χθες συνενεκρούμην, ζωοποιούμαι σήμερον· χθές συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι».

Σε τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη!… Σε κάθε μια από αυτές βρίσκεται από ένα Ευαγγέλιο, και στά τέσσερα Ευαγγέλια βρίσκεται όλο τό νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών και αοράτων. Και όταν όλα τα αισθήματα του ανθρώπου και όλες οι σκέψεις του συγκεντρωθούν στή βροντή του πασχαλινού αυτού χαιρετισμού: «Χριστός Ανέστη!», τότε η χαρά της αθανασίας σείει όλα τά όντα, και αυτά με αγαλλίαση απαντούν, επιβεβαιώνοντας το πασχαλινό θαύμα: «Αληθώς Ανέστη!»


Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς