«…Νησιά που μες στο χάρτη δε θα βρεις, νησιά βρέφη
της τρικυμίας
βύζαξαν τόσο αίμα, τόσον πόνο…
Νησιά που μες στο χάρτη δε θα βρεις – Μα εσύ ναύτη
όταν ζυγώνεις στους στιφούς κάβους της αρετής,
εκεί που τα νερά είναι δύσκολα, χαμήλωσε το βλέμμα
κι όρθωσε τα κουπιά, να χαιρετίσεις
αυτούς που δεν κουράστηκε ποτέ το μεγαλείο τους
[…]
Μια δυνατή αίσθηση ταράζει τον αγέρα.
Χτυπούν φτερά καλοκαιρινών αναστημένων
μια δυνατή αίσθηση – Όμως εσείς αισθάνεστε;
στ’ αλήθεια πέστε μας αισθάνεστε,
μ’ αυτά τα μάτια που σας ράγισαν
μ’ αυτό το δέρμα που σας έξυσαν
με τα σπασμένα κόκαλά σας
τραβέρσες στις γραμμές τόσων παραλλήλων;
Κι εμάς που μόνο ν’ αγαπούμε ξέρουμε,
εμάς που δεν τολμήσαμε
τίποτα πέρα από μια τύψη
τίποτα πέρα από έναν πόνο,
εμάς που μόνο να αγαπούμε ξέρουμε, άραγε θα
καταδεχτείτε
να μας αγαπήσετε, θα καταδεχτείτε;
-…κι αυτοί βουβοί και σοβαροί ξεμπάρκαιναν από τα
σκού-
ρα πλοία τους
κρυφοδαγκώνοντας με οργή τα ξεσκισμένα χείλια τους
που
ετρέμαν.
Ξέραν αυτοί τι θρίαμβο κλείναν στην καρδιά,
τι ίλιγγο αγάπης».
Βύρων Λεοντάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου