Όταν κάποιος
έχει καταβληθεί από τα πάθη του, από μια ασθένεια, δύσκολη περιπέτεια ή μια
συμφορά, αρκετές φορές αισθάνεται ταπεινωμένος και πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει
εγκαταλείψει, κάτι που δεν αληθεύει.
Ξεχνάει ότι στην Θεία Λειτουργία του
Μεγάλου Βασιλείου λέμε: «Ου γαρ απεστράφης το πλάσμα σου εις τέλος, ο
εποίησας, αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ' επεσκέψω πολυτρόπως, δια
σπλάγχνα ελέους σου.»
Έτσι, «ο
γέρων Παΐσιος ο κελλιώτης έλεγε: ʺΌταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί, έστω και ακούσια,
η Χάρη του Θεού είναι υποχρεωμένη να έρθει επάνω τουʺ.
Με μέτρο και κριτήριο
αυτή τη φράση μπορούμε να καταλάβουμε «εκ μέρους» πως ο Θεός σώζει ανθρώπους
που δεν υποψιάστηκαν ποτέ ότι είναι σεσωσμένοι − ανθρώπους βαφτισμένους στην
Εκκλησία ή αλλογενείς και αλλόθρησκους.»
Χρήστος
Γιανναράς, Συζυγίας εγκώμιον –υπό ανωνύμου τινός εγγάμου, Περιοδικό Επίγνωση, τ.
109, σελ. 3.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου