Ο Ων

Ο Ων
"Μην κοιτάς τ'αγκάθια...ψάξε για το ρόδο"

31 Ιαν 2017

Απόηχοι νοερών... καταβάσεων - Εβδομάδα 5η

“Οι πιο ελεύθερες πράξεις, που είναι ταυτόχρονα οι πιο τέλειες,
είναι εκείνες στις οποίες δεν υπάρχει εκλογή”


Paul Evdokimov

25 Ιαν 2017

Ο μονόλογος του παλιάτσου


Τα ρούχα μου είναι φαρδιά…
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου…
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο,
έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ
θα 'θελα να πω και ένα τραγουδάκι...
Ωστόσο
απλά στέκομαι…
Οι άνθρωποι με προσπερνούν
κι έτσι πλανιέμαι ανάμεσά τους…
Μου λένε ν' αλλάξω,
Να γίνω σαν εσένα κι εγώ…
Μα πως;
Αφού τα μαλλιά μου
τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου
και τα όνειρά μου δραπέτευσαν
μια νύχτα
από τα τρύπια παπούτσια μου.
Πως θα μπορούσα να κλάψω πάλι
χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια,
δε θα ξεβάψουν ποτέ.
Γι' αυτό σου λέω...
Άφησέ με
να συνεχίσω να βάζω
το κόκκινο στη μύτη και στο στόμα…
Ο κόσμος θα γελά,
μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ
πως ότι πω μυρίζει έρωτα…
Κι εσύ, δε θα φοβάσαι ν' αγγίξω την ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά
τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου…



Ελένη Γιαννέλη

24 Ιαν 2017

Χρόνου Φείδου


«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα… Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. 

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. 

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων. Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.»


Mario de Andrade

20 Ιαν 2017

Το πρώτο βήμα


φεγων πσας τς κοσμικς πιθυμας,
πσης λπης κοσμικς αυτν ντερον καθστησι
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Τα πάντα στη ζωή μας αρχίζουν με κάποια επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι και αυτό που αγαπούμε, αυτό που μας τραβάει από τα μέσα, αυτό στο οποίο παραδινόμαστε… τι αγαπάμε, τι επιθυμούμε, -όχι φυσικά επιπόλαια, αλλά βαθιά…

Δεν υπάρχει κάποια μυστηριώδης κλήση που περνά κάθε στιγμή από τη ζωή σας· και κάπου στα βάθη της ψυχής σας, δεν αισθάνεστε κάποιες φορές μια νοσταλγία για κάτι το διαφορετικό απ' αυτό που γεμίζει τη ζωή σας από το πρωί μέχρι το βράδυ; Σταματήστε για μια στιγμή, προσέξτε, εισέλθετε στην καρδιά σας, αφουγκραστείτε το εσωτερικό σας, και θα βρείτε μέσα σας αυτή ακριβώς την παράξενη και όμορφη επιθυμία…

"Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω" (Άποκ. 3,20). Ακούς το σιγανό κτύπημα; Αυτή είναι η πρώτη πρόσκληση της εκκλησίας, του Ευαγγελίου, και του Χρίστου: επιθύμησε κάτι άλλο, πάρε μια βαθιά αναπνοή από κάτι άλλο, θυμήσου κάτι άλλο. Και τη στιγμή ακριβώς που σταματάμε για να ακούσουμε αυτή την κλήση είναι σαν ένα φρέσκο και ευχάριστο αεράκι να φυσά στον μουχλιασμένο αέρα της άχαρης ζωής μας, και αρχίζει έτσι η αργή επιστροφή.

Επιθυμία. Η ψυχή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Όλα γίνονται -έχουν κιόλας γίνει- διαφορετικά, νέα, απεριόριστα σημαντικά. Ο ανθρωπάκος, με τα μάτια του καρφωμένα στο χώμα πάνω σε γήινες επιθυμίες, τώρα παύει να είναι ανθρωπάκος καθώς αρχίζει η νίκη μέσα του. Εδώ βρίσκεται η αρχή, το πρώτο βήμα από τα έξω προς τα μέσα, προς αυτή τη μυστηριώδη πατρίδα που όλοι οι άνθρωποι, συχνά ασυνείδητα, νοσταλγούν και επιθυμούν.

Schmemann Alexander

Η Αγάπη


Η Αγάπη προσφέρθηκε και με υποδέχτηκε, όμως η ψυχή μου
αποτραβήχτηκε,
Ένοχη από σκόνη και αμαρτία.
Αλλά η Αγάπη άμεσα, παρατηρώντας ότι δίσταζα,
από την πρώτη είσοδό μου, με πλησίασε,
ρωτώντας με γλυκά, εάν κάτι μου έλειπε.

Ένας καλεσμένος, απάντησα, που να αξίζει να βρίσκεται εδώ!
Η Αγάπη είπε, Εσύ θα είσαι αυτός!
Εγώ, ο αγενής, ο αγνώμων;
Αχ, Αγαπητέ μου, δεν μπορώ να σε αντικρίσω!
Η Αγάπη κράτησε το χέρι μου, και απάντησε χαμογελώντας:
Ποιος έφτιαξε τα μάτια παρά εγώ;

Αλήθεια, Κύριε, αλλά τα αμαύρωσα· άφησε την ντροπή μου να πάει εκεί
που της αξίζει...
Και μήπως δεν γνωρίζεις, λέει η Αγάπη, ποιος βάσταξε την ευθύνη;
Αγαπητέ μου, τότε εγώ θα υπηρετήσω...! Πρέπει να καθίσεις, λέει η
Αγάπη, και να γευτείς τη σάρκα μου!!
Και έτσι κάθισα και έφαγα....

George Herbert  

Όταν Του μοιάσουμε


Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. «Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή. «Πώς είναι Γέροντα;» «Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός». «Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου. «Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου», ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. «Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν του μοιάσεις».


Αυτή η φράση, «Ο Χριστός έρχεται όταν του μοιάσουμε», σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσει ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δώσε μου την "κόλαση" σου….

π. Λίβυος

13 Ιαν 2017

Από την ταπείνωση στη δοξολογία


“Ουδέν χάρισμα μένει άνευ προσθήκης, ει μη το στερούμενον ευγνωμοσύνης”
 Άγιος Ισαάκ ο Σύρος


Η Παναγία “εμεγάλυνε” τον Θεό Σωτήρα με τρία πράγματα. Πρώτον, με υψηλά και θεοπρεπή νοήματα. Δεύτερον, με αντίστοιχα λόγια, που συντονίζονταν με τα θεοπρεπή νοήματα. Και τρίτον, με έργα υψηλά, άξια της θείας μεγαλειότητος…

Όμως, η “αγαλλίαση του πνεύματός της”, δηλαδή το μεγάλο σκίρτημα της καρδιάς της για τον Θεό, σύμφωνα με την ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου, είχε ως αιτία την συγκατάβαση του Θεού, ο Οποίος “επέβλεψε επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού”. Ο Θεός “επέβλεψε” στην ταπείνωση της Παναγίας και Εκείνη από την αίσθηση της ταπεινής πεπερασμένης ύπαρξης ανατάθηκε, με μεγάλα εσωτερικά άλματα, (αυτό σημαίνει αγαλλίαση, από το “άγαν” και το “άλλομαι”) σε δοξολογία του Θεού. Μέσα από αυτόν τον λόγο της Παναγίας αποκαλύπτεται το θεμέλιο της σωτηρίας. Έρχεται στην επιφάνεια η μεγάλη ταπείνωση της Θεοτόκου. Η ταπείνωσή της προσήλκυσε το Θεό. Αυτή έγινε η πύλη της σωτηρίας. Αυτή σώζει και κάθε άνθρωπο, γιατί μέσα της υπάρχει η αλήθεια της φύσης μας…

Γι’ αυτό, ας μην εξαντλούμε την προσοχή μας στους “δυνάστας”, που “καθείλε [ο Θεός] από θρόνων, και ύψωσε ταπεινούς”. Η μεγάλη δύναμη βρίσκεται στους “ταπεινούς τω πνεύματι”. Αυτοί αποτελούν τον “λαό της Θεοτόκου”. Αυτοί ζουν την ταπείνωση που εκβάλλει στην δοξολογία του Θεού και στην αγαλλίαση του πνεύματος.

π. Θωμά Βαμβίνη
 

Κότες φλύαρες


“Μέσα σ’ ατό τό πλθος, πού βρίσκομαι γώ, ποιός εμαι; νας Φαρισαος; 
νας Γραμματέας;νας προδότης; νας δειλός; Ποιός; ….”

Anthony Bloom

Πηγή

Οι ταπεινοί μοιάζουν επίσης και με τα αηδόνια, που κρύβονται και αυτά στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματά τους, δοξολογώντας τον Δημιουργό του κόσμου μέρα-νύχτα, ενώ οι υπερήφανοι κάνουν όπως μερικές φλύαρες κότες που ξεκουφαίνουν τον κόσμο με τα κακαρίσματα, λες και το αυγό τους είναι ίσια με τον πλανήτη μας μεγάλο.


Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πρόβες θανάτου…


Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

π. Λίβυος

Λόγος Περί Μετανοίας


“Γνωρίζω ότι εις όσους παλαίουν κατά της αμαρτίας, ο Κύριος χαρίζει όχι μόνον την άφεσιν αλλά και την χάριν του Αγίου Πνεύματος, η οποία χαροποιεί και πληροί την ψυχήν με βαθείαν και γλυκείαν ειρήνην... Δεν υπάρχει μεγαλύτερον θαύμα από το να αγαπά τις τον αμαρτωλόν εις την πτώσιν του. Τον άγιον είναι εύκολον να αγαπάς - είναι άξιος... Χαίρει ο Κύριος επί τη μετανοία των ανθρώπων. Και όλαι αι ουράνιαι δυνάμεις αναμένουν, όπως και ημείς απολαύσωμεν της γλυκύτητος της αγάπης του Θεού και ίδωμεν το κάλλος του προσώπου Αυτού... Δόξα τω Κυρίω, ότι έδωκεν εις ημάς την μετάνοιαν, και διά της μετανοίας σωζόμεθα πάντες ημείς, άνευ εξαιρέσεως. Δεν θα σωθούν μόνο οι μη μετανοούντες... Σημείον της αφέσεως των αμαρτιών είναι ότι εμίσησαν την αμαρτίαν... Ας ταπεινωθώμεν, ίνα διά της μετανοίας αποκτήσωμεν ελεητικήν καρδίαν και τότε θα ίδωμεν την δόξαν του Κυρίου... Όστις μετανοεί αληθώς, ούτος είναι έτοιμος να υπομένη κάθε θλίψιν... Εις τον ελεήμονα ο Κύριος παρευθύς συγχωρεί τα αμαρτήματα... Θα ηυχόμην να μάθω μόνον την ταπείνωσιν και την αγάπην του Χριστού, ώστε ουδένα να προσβάλλω, αλλά να προσεύχωμαι δι' όλους, ως δι' εμαυτόν....”


Αγίου Σιλουανού  Αθωνίτου

9 Ιαν 2017

Απόηχοι νοερών... καταβάσεων - Εβδομάδα 2η

" ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου,οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ μοῦ εἶ· 
ράβδος σου καὶ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν"


ΚΒ Ψαλμός

8 Ιαν 2017

“Μόνο με και για την Αγάπη Σου”


Μόνο με την Αγάπη Σου
μπορώ να επιζήσω.
Να μη χαθώ μέσα στο μαύρο δάσος.
Ν’ αψηφήσω τον άγριο σκύλο
που μ’ ακολουθεί σα να ’ναι ο ίσκιος μου.

Μόνο με την Αγάπη Σου.
Να χτίσω ένα άλλο πρόσωπο.
Να γίνω πάλι ένα μικρό αγόρι.
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.
Και να γνωρίζω τον κόσμο
μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη Σου
μπορώ να λέω τραγούδια από άλλους, άγνωστους
τόπους.
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος∙
και να κεντώ τ’ όνομα Σου, με στίχους αέρινους.
Να μιλώ μόνο για Σένα.
Να Σε καλημερίζω μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό
κρυμμένον στο στήθος μου∙
και να μου αποκρίνεσαι μ’ ένα ξεχασμένο μου ποίημα.

Μόνο για την Αγάπη Σου.
Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς
και αγιογραφώντας τους αίνους
απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα.
Να Σου λέω τέλος καληνύχτα
και να με παίρνεις μαζί Σου, στον ύπνο Σου.
Για να με σεργιανίσεις μεθυσμένον
στα μαγεμένα Σου όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη Σου
μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος.
Να φαίνομαι όλο και λιγότερο λυπημένος.


Θανάσης Κωσταβάρας

5 Ιαν 2017

Ευτυχώς βαπτιστήκαμε!


Στην ζωή πολλές φορές θα προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα απειλήσει το γαλάζιο της ψυχής μας. Θα βασανιστούμε και θα υποφέρουμε. Παρά ταύτα όμως, αισθανόμαστε ότι τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε απέναντι κι ας κοντέψαμε να πνιγούμε σε απύθμενα πελάγη. Περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και ξάφνου, νιώθεις μια ζάλη, μια ταχυπαλμία, ένα φόβο να σε κατακλύζει και μια θλίψη να υφαίνει ιστό γύρω από την χαρά σου. Ναι. Είναι ο πόνος που αντιμετώπισες και έρχεται τώρα πίσω να πάρει την ρεβάνς της ήττας του. Μα τώρα όχι κατά μέτωπο, αλλά μεταμφιεσμένος. Τις περισσότερες φορές, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, ο ψυχισμός μας έχει άμυνες που αντέχουν την σκληρή μάχη. Όταν ηρεμήσουμε όμως, εμφανίζονται τα τραύματα. Οπότε μην εκπλήσσεσαι που σήμερα έπαθες πανικό ή θλίψη… είναι τα κατάλοιπα της μάχης. Η ψυχή έχει άλλους χρόνους. Είναι όπως την θάλασσα που μονάχα όταν ηρεμήσει η φουρτούνα ξεβράζει στις ακτές τα πτώματα των εραστών της….


Αλιεύτηκε από π. Λίβυος  με τίτλο ‘Ο χρόνος της ψυχής...’

3 Ιαν 2017

Απόηχοι νοερών... καταβάσεων - Εβδομάδα 1η


Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι
πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι...


ΝΨαλμός

Επανεκκίνηση ... 2017



 Απ’ όλες τις αναπηρίες και τις ήττες μου, ω! κι ακόμα πιο πολύ,
από τις νίκες μου, που ‘μοιαζε νά ‘χα·
από τα ευφυολογήματα, που ξαπέλυα για χάρη Σου,
και στ’ άκουσμά τους, το ακροατήριο χαιρόταν ενώ οι άγγελοι κλαίγανε·
απ’ όλες τις «αποδείξεις» μου για τη Θεότητά Σου,
Εσύ, που δεν θέλεις να δίνεις σημείο, λευτέρωσέ με, Κύριε.

Οι σκέψεις δεν είναι παρά νομίσματα.
Κάνε να μην τα εμπιστευτώ, αντί για Σένα,
Να μη δεχθώ τη φθαρμένη τους εικόνα, σαν δήθεν του Προσώπου Σου.

Απ’ όλες τις σκέψεις μου, ακόμα και απ’ τις σκέψεις μου για Σένα,

Έλα Εσύ, Γλυκιά Σιωπή, και λευτέρωσέ με.

Κύριε, της στενής πύλης και της τρύπας της βελόνας,
αφαίρεσε από μένα όλα αυτά τα τα μπιχλιμπίδια της καυχησιολογίας
πριν φύγω απ’ την ζωή.

C. S. Lewis



Kennedy: Σ' αυτό, λέω «αμήν». Ό,τι και να απαντήσει ο Θεός, αυτή είναι και η δική μου προσευχή.

Huxley: Κανένας άνθρωπος, που είναι νουνεχής, δεν θα διαφιλονικήσει μ’ αυτό. Όποια και να είναι η έκβαση του επιχειρήματος, πρέπει να ακολουθήσουμε το επιχείρημα, προκειμένου να ακολουθήσουμε την αλήθεια, και πρέπει να ακολουθήσουμε την αλήθεια, για να ακολουθήσουμε το φως.

Lewis: Αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό, τότε συμφωνούμε σε τούτο, στην αγάπη μας για το φως.

Kennedy: Κοιτάξτε! Το φως! Έρχεται!

Huxley: Πρέπει να το ακολουθήσουμε... Ω! Είναι πάρα πολύ λαμπρό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να το ακολουθεί κανείς. Μοιάζει με τον ανατέλλοντα ήλιο.

Kennedy: Όχι, είναι... είναι...

Lewis: Είναι ο Ανατέλλων Υιός. Να Τος, έρχεται!

Το Φως: Θα’ ρθετε;


Η τελευταία έκκληση που ο Λιούις απηύθυνε στους δύο φίλους του είναι σαφώς η ίδια έκκληση που κι ο Θεός απευθύνει σε κάθε λογικό του πλάσμα, και, μάλιστα, κάθε στιγμή: Η έκκληση, δηλαδή, να σταθεί ο άνθρωπος αντιμέτωπος με την αλήθεια, να αντισταθεί στον πειρασμό στο να αγνοήσει μη-ευχάριστα ερωτήματα, να υπερνικήσει το φόβο, που τον κρατάει σε λαθεμένη θέση, να αποδεχθεί την πρόσκληση της ζωής για να αυξηθεί, να αλλάξει τον τρόπο σκέπτεσθαι και να αλλάξει ζωή για χάρη της αλήθειας, και - είναι ευχή μας - να αλλάξει και τη φύση του ακόμα, εφόσον η αλήθεια αυτή ζητάει ότι πρέπει «να γεννηθούμε άνωθεν».

Όπως λέει ο Λιούις στο ποίημά του, η κρίση πρέπει να αρχίσει με μας προσωπικά. Τα σπανιότερα λόγια που μπορεί κανείς να ακούσει από ένα συγγραφέα είναι οι λέξεις: «Κύριοι, έκανα λάθος!». Αλλά, τα λόγια αυτά είναι εκείνα που καθένας πρέπει να πει μπροστά στον Θεό, όταν τον συναντήσει. Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει τον Θεό! Η υπόσχεση του Θεού για κείνους που τον αγαπούν είναι: «... όσα μάτι κι αυτί ανθρώπινο δεν είδε, ούτε και άκουσε ποτέ, και ούτε που τα ‘βαλε του ανθρώπου ο νους...» (Α’ Κορ. 2.9).

Μια που όλοι μας θα συναντήσουμε το Φως, και, θα πρέπει να ομολογήσουμε τότε πού είχαμε φταίξει, είναι καλό να αρχίσουμε μ’ αυτό από τώρα, να το βάλουμε σε πράξη, πριν συναντήσουμε το Φως. Όσες φορές τώρα Τον συναντούμε, όσες φορές κάποια καινούργια αλήθεια φωτίζει τα παλιά μας μυαλά, είναι ώρα ο νους να φωτιστεί και να αυξάνει.

Το καινούργιο κρασί τρυπάει τα παλιά ασκιά, γι’ αυτό απαιτούνται καινούργια. Το καινούργιο κρασί είναι ο Χριστός, και το παλιό ασκί είναι η παλιά γήινη επένδυση (που, στην Ενανθρώπηση, έσπασε) και είναι ακόμα ο παλιός μας άνθρωπος (που κι αυτός έσπασε με την καινούργια μας γέννηση). Μιλάμε, λοιπόν, γι’ αυτό το «σπάσιμο», που, όταν λάβει χώρα, γίνεται η πνευματική εισβολή μέσα στο είναι μας, είναι ο «πνευματικός γάμος», για τον οποίο και ήρθε Εκείνος, ο Ιησούς, «Το Φως του Κόσμου»!

Αυτός ήταν και ο λόγος που μας δημιούργησε. Και, ίσως, αυτός ήταν και ο λόγος που ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκε. Αλλά, είναι ακόμα αυτός και ο λόγος, που διαρκώς ρυθμίζει Αυτός ο Ίδιος τα γεγονότα του Σύμπαντος, και όλες τις ανθρώπινες ζωές μέσα στην πρόνοια Του, αλλά και τόσα άλλα απίθανα γεγονότα, όσο και τα λογικά επιχειρήματα, που έρχονται στο πεδίο της σκέψης.

Peter Kreeft

Απόσπασμα από το “Μεταξύ ουρανού και κόλασης”, εκδ. Πέργαμος , σελ. 142-146