“Ουδέν χάρισμα μένει
άνευ προσθήκης, ει μη το στερούμενον ευγνωμοσύνης”
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Η Παναγία “εμεγάλυνε” τον Θεό Σωτήρα με τρία
πράγματα. Πρώτον, με υψηλά και θεοπρεπή νοήματα. Δεύτερον, με αντίστοιχα λόγια,
που συντονίζονταν με τα θεοπρεπή νοήματα. Και τρίτον, με έργα υψηλά, άξια της
θείας μεγαλειότητος…
Όμως, η “αγαλλίαση του πνεύματός της”, δηλαδή το
μεγάλο σκίρτημα της καρδιάς της για τον Θεό, σύμφωνα με την ερμηνεία του αγίου
Νικοδήμου του αγιορείτου, είχε ως αιτία την συγκατάβαση του Θεού, ο Οποίος
“επέβλεψε επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού”. Ο Θεός “επέβλεψε” στην
ταπείνωση της Παναγίας και Εκείνη από την αίσθηση της ταπεινής πεπερασμένης
ύπαρξης ανατάθηκε, με μεγάλα εσωτερικά άλματα, (αυτό σημαίνει αγαλλίαση, από το
“άγαν” και το “άλλομαι”) σε δοξολογία του Θεού. Μέσα από αυτόν τον λόγο της
Παναγίας αποκαλύπτεται το θεμέλιο της σωτηρίας. Έρχεται στην επιφάνεια η μεγάλη
ταπείνωση της Θεοτόκου. Η ταπείνωσή της προσήλκυσε το Θεό. Αυτή έγινε η πύλη
της σωτηρίας. Αυτή σώζει και κάθε άνθρωπο, γιατί μέσα της υπάρχει η αλήθεια της
φύσης μας…
Γι’ αυτό, ας μην
εξαντλούμε την προσοχή μας στους “δυνάστας”, που “καθείλε [ο Θεός] από θρόνων,
και ύψωσε ταπεινούς”. Η μεγάλη δύναμη βρίσκεται στους “ταπεινούς τω πνεύματι”.
Αυτοί αποτελούν τον “λαό της Θεοτόκου”. Αυτοί ζουν την ταπείνωση που εκβάλλει
στην δοξολογία του Θεού και στην αγαλλίαση του πνεύματος.
π.
Θωμά Βαμβίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου