από τη συλλογή «Η Κλινήρης Δευτέρα»

Με ένα πλοίο πηγαίναμε

Οδηγούσε το ακρόπρωρο στο μαύρο

Ζώστηκα σπαθί να πολεμήσω

Ήρθε και στο στόμα βαμβάκι μου έβαλε

Κι όπως έτοιμος ήμουν να πω

Δεν την αντέχω πια την παρθενία

Άνεμος Κυρίου μας ξενίτεψε

Κι άλλο δεν είδα

Ελευθερία Σαπουντζή (1971-2000) 

O Θείος Φωτισμός - Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Πηγή

Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού. Γι’ αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστη και καλή προαίρεση.

Εκείνος πού δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπόρεσει ποτέ να την κατανοήσει και να την οικειοποιηθεί. Εκείνος πού διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέση να κατανοεί τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα.

Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. «Το γαρ Πνεύμα πάντα έρευνα και τα βάθη του Θεού. Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν. Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, άλλ’ εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» (Α’ Κορ. 2. 10, 12-13).

Οι απόστολοι δεν μαθήτευσαν κοντά σε ανθρώπους, αλλά ξαφνικά «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πραξ. 2. 4). Και ο Κύριος δεν άνοιξε κανένα βιβλίο για να διδάξει τους μαθητές του, αλλά «διήνοιξεν αυτών τον νουν του συνιέναι τάς γραφάς» (Λουκ. 24. 45). Γι΄ αυτό από μας απαιτείται μόνο δεκτικότητα της χάριτος του Θεού, δηλαδή καλή προαίρεσις, πνευματικός αγώνας και συνεχής εκζήτησις του ελέους και του φωτισμού του Θεού.

Κατά το μέτρο της προαιρέσεως και του πνευματικού αγώνος του ανθρώπου έρχεται σταδιακά ο φωτισμός του νου. Και κατά το μέτρο του φωτισμού του νου δίδεται η χάρις του Κυρίου. Και κατά το μέτρο της αποδοχής και της πληρώσεως της ψυχής με τη θεία χάρη, πραγματοποιείται η ένωσις με τον Κύριο. Εκείνος πού ενώθηκε νοερά με τον Κύριο είναι πεπεισμένος για τη σωτηρία του και αναστημένος πριν από την κοινή ανάσταση.

Όσο κανείς ασκείται, τόσο αναγνωρίζει την αδυναμία του. Και όσο αναγνωρίζει την αδυναμία του, τόσο πλουτίζει σε ταπείνωση και κατάνυξη. Και όσο αποκτά ταπείνωση και κατάνυξη, τόσο φωτίζεται η διάνοια του και διαπιστώνει ότι χωρίς τον Κύριο δεν είναι τίποτα και δεν έχει τίποτα.

Μέχρι να γνωρίσεις τελείως τον εαυτό σου, μέχρι να διαποτιστεί η ψυχή σου με τη χάρη του Θεού, μέχρι να φωτισθεί ο νους σου, μέχρι να καθαρθείς από τα πάθη, μέχρι να συμφιλιωθείς με τον Θεό, μέχρι να ενωθείς οριστικά μαζί Του, μέχρι τότε είναι αδύνατο να ζεις χωρίς τη θλίψη, χωρίς τον φόβο και χωρίς την οδύνη. Όταν όμως ενωθείς με τον Θεό, ο φόβος και η οδύνη θα μεταβληθούν σε χαρά και ευφροσύνη από του νυν και έως του αιώνος. Αμήν.

από το βιβλίο:  «Πνευματικό  Αλφάβητο» Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

(Ιερά Μονή Παρακλήτου – ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996)

Για την αγάπη και τη συγνώμη..

Πηγή

Δύο φίλοι περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ».

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παρολίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μία πέτρα: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ».

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στη πέτρα. Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε: «Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

Πολύ πριν σε συναντήσω…

Πηγή

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα.

……………………………………

Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,

ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,

όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,

ήταν που αργούσες ακόμα,

κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,

δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο

ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά

-Θυμάσαι;-

Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά

σαν να με γνώριζες χρόνια.

Μα και βέβαια με γνώριζες.

Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου

είχες ζήσει μες στα όνειρά μου ..!

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Τάσος Λειβαδίτης

Από τη συλλογή “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας” (1953)

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου - Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος

Και γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το “γνώθι σ’αυτόν”. Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. 

Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο. Διαφορετικά ανδεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο. 

Διότι δεν λέει ο Προφήτης· “ίδε, Κύριε, τον κόπον μου”, αλλά “ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου”. Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.

Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. Αυτός δεν βλέπει στους άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα- δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα.

Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα των ανθρώπων του καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου. Ο ένας στερείται πολλά, μα οι πολλοί τα έχουν όλα. Αυτό που έχει ο ένας δεν το έχει ο άλλος. Και, αν αυτό το αναγνωρίζουμε, υπάρχει πολλή ταπείνωση. Γιατί έτσι τιμάται και δοξάζεται ο Θεός, ο οποίος με πολλούς τρόπους στόλισε τους ανθρώπους και έκανε όλα τα δημιουργήματά του άνισα, δηλ. διαφορετικά. Όχι όπως προσπαθούν οι ασεβείς να φέρουν ισότητα ανατρέποντας την θεία Δημιουργία. Ο Θεός «τα πάντα εν σοφία εποίησεν».

Γέρ. Ιωσήφ του Ησυχαστού († 28-8-1959)

Πηγή: «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος-αποσπάσματα από την Θ΄ επιστολή – σε νεοελληνική απόδοση

Εαρινή συμφωνία

Είχα κλείσει τα μάτια

για ν' ατενίζω το φως.

Τυφλός.

Είχα κάψει τη φλόγα

για ν' αναπνέω.

Τις νύχτες

αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής

κ' η ανάσα του χαμόγελου

δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω

πάνω στα διάφανα χέρια μου

από μια διάφανη χαρά

που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.

Πιο πέρα.

Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο

κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κ' ήρθες Εσύ.

Γιάννης Ρίτσος

Επί των γονάτων!

Πηγή

Η γιορτή της Πεντηκοστής είναι συνυφασμένη με την προσευχή της γονυκλισίας. Οι χριστιανοί προσεύχονται την ημέρα της Πεντηκοστής γονατιστοί για τον εαυτό τους και για τους νεκρούς των. Ζητούν από το Πνεύμα το Άγιο την αλλαγή της καρδιάς των ζώντων και την, στο "καλύτερο", αλλαγή της κατάστασης των τεθνεώτων.

Το γονάτισμα δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε αυθόρμητο. Είναι απόφαση και επιλογή. Είναι «στάση ζωής». Είναι αξιολόγηση της ζωής.

Σε τί μεγάλο βάθος οδηγεί αυτή η κίνηση εκείνον που την κάνει και εκείνον που την βλέπει; Ποια εσωτερική αποκάλυψη δηλώνει αυτή η κίνηση;

Λυγίζοντας τα γόνατα, μια ηλικιωμένη κυρία δεν υποψιαζόταν το αποτύπωμα που θα άφηνε για πάντα αυτή η προσευχητική της κίνηση  στην καρδιά μιας νεαρής Εβραίας, της Edith Stein, η οποία την παρατηρούσε, και επηρεασμένη από το γεγονός αυτό, οδηγήθηκε στον χριστιανισμό! Ας ακούσουμε την Edith Stein: «Μπήκαμε στον καθεδρικό ναό για λίγα λεπτά, και μέσα σε μια σιωπή ιερή, ήλθε μία κυρία κρατώντας ένα καλάθι με ψώνια. Γονάτισε για να κάνει μια σύντομη προσευχή. Αυτό ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για μένα. Στις συναγωγές ή στις προτεσταντικές εκκλησίες στις οποίες πήγαινα, οι άνθρωποι έρχονταν μόνο για τις ακολουθίες. Εδώ όμως, έμπαινε οποιοσδήποτε, στη μέση των καθημερινών του εργασιών, μέσα σε μια άδεια εκκλησία, για να κάνει έναν εμπιστευτικό διάλογο. Δεν το είχα ξαναδεί ποτέ αυτό».

Αυτό το ανώνυμο πρόσωπο πρόσφερε στην Edith Stein, με την ένταση της ενδόμυχης προσευχής του, μια αποκάλυψη του μυστηρίου του Θεού. Η προσευχή της εκδηλώθηκε ελεύθερα με μια απλή σωματική στάση: γονάτισε. Με αυτόν τον τρόπο, η ύπαρξή της μαρτυρούσε την εμπειρία μιας ζωντανής σχέσης με Αυτόν τον οποίον «υπεδείκνυε» και φανέρωνε μέσα από το γονάτισμά της. Πράγματι, η Edith Stein, αυτός ο άγιος άνθρωπος (αφού εξ υστέρων μαρτύρησε στα κρεματόρια των αντίχριστων Ναζί), θυμόταν τόσο έντονα αυτό το επεισόδιο, γιατί άφησε μέσα στην μνήμη της ψυχής της, την ζωντανή εικόνα μιας ύπαρξης που, μέσα από την καρδιά και το σώμα της, έκανε εμφανή την θέληση να προσεγγίσει τον Θεό, και καθιστούσε ορατό τον διάλογο αγάπης και φιλίας με Εκείνον.

Γονατίζω σημαίνει δεν περπατάω πλέον, δεν τρέχω, αλλά περιορίζω την ελευθερία των κινήσεών μου, προκειμένου να την «προσαρμόσω», κατά κάποιον τρόπο, σε μια πράξη που κάνω ελεύθερα. Αυτός που κάμπτει τα γόνατα μικραίνει, να το πούμε έτσι, και υποτάσσεται σ’ αυτόν μπροστά στον οποίο γονατίζει.

Αρκεί να προσέξουμε την συμπεριφορά των βασανιστών απέναντι στα θύματα τους σε καιρό κατοχής ή πολεμικών ταραχών: μια από τις ταπεινώσεις που τους επιβάλλουν είναι και το υποχρεωτικό και καταναγκαστικό γονάτισμα μπροστά στον κατακτητή ή τον δυνάστη τους. Εμείς γονατίζουμε όχι επιβεβλημένα, αλλά δεχόμενοι και διακηρύττοντες την αδυναμία και την ταπείνωσή μας, μπροστά σ’ Αυτόν που Τον έχουμε Κύριο της ζωής μας.

Γονατίζουμε, για να μας σηκώσει Εκείνος σε μια ζωή, όχι απλά βιολογική, αλλά γεμάτη με την ομορφιά των καρπών του Αγίου Πνεύματος.

Γονατίζουμε, για να Του πούμε ότι προσδεχόμαστε την ζωή από τα χέρια Του.

Γονατίζουμε, για να φανερώσουμε ότι εκούσια "αιχμαλωτιζόμαστε" στο δικό του "στρατόπεδο", για να ζήσουμε την πραγματική ελευθερία.

Γονατίζουμε, για να Του πούμε μαζί με τον προφήτη Σαμουήλ και την Παναγία Μητέρα Του: "λάλει, Κύριε, ὁ δοῦλος Σου ἀκούει" και Κείνος να μας μάθει πώς αλλάζει η καρδιά!

Με χαρά, λοιπόν, και με την προσδοκία η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να’ρθει και να μεταμορφώσει την καρδιά μας, ας "κλίνωμεν τά γόνατα" προσευχόμενοι για μας και για τους δικούς μας, ζώντες και νεκρούς.

π. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος

"Το Φως του Κόσμου"

Πριν ακόμη μπορέσει να το συλλάβει, αισθάνεται πως κι ο ίδιος αυτός είναι μια φωνή που δονείται μες τον εξαίσιο ήχο της παντοδυναμίας. Του φαίνεται σα να΄θελε να βράσει η ψυχή του, σα να΄θελε να ξεχειλίσει από το κορμί του-ίδια βρασμένο γάλα που ξεχειλά από τα χείλια του κεσέ-σα να΄τανε να ξεχυθεί η ψυχή του στην άνοχθη θάλασσα μιας ψηλότερης ζωής, που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια και που βρίσκεται πέρα από τις ανθρώπινες αισθήσεις. 

Μέσα από το κορμί του ρέει ένα ποτάμι από φως, που αστραφτοκοπά  πιο πολύ από το συνηθισμένο φως. Μέσα του αισθάνεται τη δική του ελαχιστότητα, περικυκλωμένους απ΄αυτούς τους άμετρα εξαίσιους ήχους και τα φώτα. Η συνείδησή του διαλύεται σε μιαν ιερή, πλούσια σε δάκρυα, λαχτάρα: να μην απομείνει πια ούτε ένα κομματάκι από το δικό του εγώ, μα να γίνει ένα με τον Ύψιστο.

Ώρα και ώρα έμεινε πλαγιασμένος πάνω στην άμμο ή στο γρασίδι κι έκλαψε βαθιά κι εσωτερικά κι ένιωσε ευτυχισμένος από το Ανέκφραστο που τον πλημμύρισε. "Θε μου, Θε μου, Θε μου", έλεγε, ριγώντας από αγάπη και δέος και φιλούσε τη γης και βύθιζε τα δάχτυλά του στο γρασίδι.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Φως του Κόσμου», Χάλντορ Λάξνες, εκδ. Δωδώνη

Τσαλακωμένη Εικόνα - Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

Πηγή

Η ομορφιά σου δεν βρίσκεται στην τελειότητα μα σε εκείνες τις μικρές καθημερινές ατέλειες του βίου σου. Ούτε η δύναμη κρύβεται στα κατορθώματα σου, μα στις αποτυχίες και τις κολάσεις που μετέτρεψες σε παραδείσους. Πάψε να ζητάς το «τέλειο» για να σου δοθεί το ωραίο.

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; 

Να κάνεις συντρίμμια το είδωλό σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; 

Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιάς σου; Τα σημάδια των παθών σου; 

Να αφήνεις όλα τα όπλα του "εγώ" πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; 

Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.

Να είσαι αυτός που είσαι και όχι εκείνος που οι άλλοι θέλησαν, ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. 

Να είσαι ανώνυμος στον έπαινο και απαθής στην κατηγορία, γιατί είτε με τους επαίνους είτε με τις κατηγορίες, κλείνεσαι στην ίδια φυλακή.

Να γίνεις όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος "...σαν να μην υπήρξες ποτέ".

Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο. Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα...

Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο. Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας. Και ο εαυτό μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός. 

Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι. Έπειτα θα έρθουν και οι εκπλήξεις…

π. Λίβυος

Όταν κερνάει ο Θεός

«Ίσως ένας νους που έχει περιορίσει τις σκέψεις του, την φαντασία και τα κινηματογραφικά σενάρια, να είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Δηλαδή ένας νους πειθαρχημένος, ευλογημένος, καθαρός και διαυγής. Ναι, θα ήταν ευλογία εάν ο νους αυτός ήταν άδειος, ή ακόμα και πέρα από άδειος, κενός, ή ούτε κενός, ώστε να γεμίσει από την παρουσία του Θεού και της Χάριτός του».

…………………………………………………………………

 «Οι εμπειρίες μας είναι σαν ένα ποτήρι γεμάτο είτε με κρασί είτε με δηλητήριο. Δεν έχει σημασία αν είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Σημασία έχει ότι για να μας κεράσει ο Θεός την αγάπη της παρουσίας Του θα πρέπει να είναι άδειο».

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, «Κάθε Τέλος και μία Αρχή», εκδ. Αρμός

Χωρίς τον Χριστό μου δεν θέλω τίποτα

Πηγή

Γιατί στο ευαγγέλιο δεν γίνεται καθόλου λόγος περί ευτυχίας;

Πηγή

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πώς δεν λέγεται, τίμια ψυχή; Περί τίνος λέγεται στο Ευαγγέλιο περισσότερο απ’ ό,τι περί ευτυχίας; Εμένα μου φαίνεται, ότι το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να ονομαστεί «το Βιβλίο της Ευτυχίας» και η διδαχή του Χρίστου «διδαχή περί ευτυχίας».

Εσένα σίγουρα σε μπέρδεψε το ότι στο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ειδικά η ίδια η λέξη ευτυχία. Όμως αντί αυτής της λέξης χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις, όπως «μακαριότητα», «χαρά», «αγαλλίαση», «παράδεισος», «σωτηρία», «αιώνια ζωή». Ειδικά η λέξη «μακαριότητα» σημαίνει ευτυχία με την καλύτερη έννοια. Όταν ξέρεις αυτό, τότε διάβασε ξανά την ομιλία του Κυρίου στους μακαρισμούς (Ματθ. 5). 

Η πρώτη διδαχή την οποία ο Χριστός ανήγγειλε στον κόσμο, ήταν η διδαχή περί ευτυχίας. Κατά τη διδαχή του Χριστού οι μακάριοι ή ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι ταπεινοί στο πνεύμα μπροστά στον Θεό, αφού είναι δικό τους το βασίλειο των ουρανών. Εκείνοι που βρέχουν τις προσευχές τους με δάκρυα, αφού θα παρηγορηθούν με αξεπέραστη παρηγοριά. Εκείνοι που είναι πράοι και άκακοι σαν αρνιά, αφού θα κληρονομήσουν τη γη των ζώντων. Εκείνοι που είναι πεινασμένοι και διψασμένοι για τη δικαιοσύνη του Θεού, αφού θα χορτάσουν με την ουράνια δικαιοσύνη. Εκείνοι που είναι ελεήμονες με την καρδιά και με το χέρι, αφού το χέρι του Κυρίου θα τους ελεήσει. Εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, αφού θα δουν τον Βασιλιά,τον ουράνιο Πατέρα τους. Εκείνοι που είναι διωγμένοι ένεκεν της δικαιοσύνης από τους δαίμονες και τους ανθρώπους, αφού το βασίλειο της αιώνιας δικαιοσύνης θα είναι δικό τους. Εκείνοι που είναι ντροπιασμένοι και συκοφαντημένοι ένεκεν του Χριστού, αφού θα χαίρονται και θα αγαλλιάζουν στην πατρίδα των αγγέλων. Μαζί μ’ αυτούς ευτυχισμένοι είναι και εκείνοι που πιστεύουν στον Σωτήρα τους, αφού θα σωθούν, που φλέγονται από αγάπη προς τον Δημιουργό και τα πλάσματα Του, αφού θα στεφανωθούν με την αθάνατη δόξα, που θυσιάζουν τη γήινη ζωή, αφού θα λάβουν την αιώνια ζωή.

Αυτή είναι η πραγματική και μη απατηλή ευτυχία, την οποία ο Κύριος μας αποκάλυψε και ανήγγειλε στη γενεά των ανθρώπων. Γι’ αυτήν την ευτυχία θυσίασαν οι βασιλιάδες τα στέμματά τους, οι πλούσιοι τα πλούτη τους, οι μάρτυρες τις ζωές τους, τόσο εύκολα όσο τα δένδρα το φθινόπωρο ρίχνουν τα φύλλα τους. Όμως όποιος έστω και λίγο δεν αισθάνθηκε απ’ αυτή την ευτυχία δύσκολα μπορεί να θυσιάσει γι’ αυτήν ακόμα και ένα μικρό κερί.

Εσύ φτωχούλα του Θεού μην απελπίζεσαι για την ευτυχία σου. Έμεινες μόνη σου αυτοσυντήρητη, χωρίς φίλους και συγγενείς· η πόρτα της γήινης ευτυχίας για σένα είναι κλειστή. Έτσι γράφεις, περισσότερο με δάκρυα παρά με μελάνι. Όμως, δεν σκέφτεσαι άραγε, ότι όλα αυτά είναι με την Πρόνοια του ουράνιου Πατέρα σου, για να στραφείς εσύ προς την πόρτα της αιώνιας ευτυχίας; Ο Θεός συχνά, πολύ συχνά, κλείνει την πόρτα της απατηλής ευτυχίας μπροστά στους ανθρώπους, αλλά την πόρτα της πραγματικής ευτυχίας την κρατά πάντα ανοιχτή μπροστά σ’ όλους και για όλους, όσους θελήσουν να μπουν.

Μπές κι εσύ, κόρη του Χριστού. Μόνο μία μικρή ματιά όταν ρίξεις μέσα άπ’ αυτή την πόρτα, θα παρατηρήσεις το βασίλειο των ευτυχισμένων, την πατρίδα των μακαρίων. Θα δεις τους ουρανούς γεμάτους από αρεστούς και δίκαιους του Θεού, οι όποιοι στη γη δοκίμασαν την ευτυχία του Χριστού, ενώ στους ουρανούς συνέχισαν να την πίνουν με το υπερπλήρες ποτήρι. Όταν όλα αυτά τα αισθανθείς και τα δεις με το πνεύμα σου, δεν θα είσαι ούτε για μία στιγμή μόνη και αυτοσυντήρητη.

Αφού την αριθμητή οικογένεια του Θεού στους ουρανούς θα μπορείς να ονομάσεις αδελφούς, και αδελφές, και συγγενείς, και φίλους σου.

Να χαίρεσαι εν Κυρίω.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται”, Εκδ. Εν πλω, σ. 219-221

Σχήμα

Πηγή

Δὲν εἶναι φωτεινότερο πρᾶγμα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια•

ψάχνεις μ' ἔρωτα καὶ μανία νὰ τήνε βρεῖς ;

εἶναι ἡ ἔρευνά σου σὰν τὴ Νύχτα καρποφόρα,

ποὺ ἔχει ἀσφαλές, ὅτι θὰ σκάσει ὁ Ἥλιος πομπωδῶς•

ἡ ἔρευνά σου σὰν τὴ Νύχτα, ποὺ ὅσα ἐρέβη

καὶ ἂν δέρνουν, κάτι σιγολάμπει, εἴτε ἡ πληθώρα

τῶν ἄστρων, εἴτε, ἔστω, ἡ ἀγωνιώδης μέσῳ συγνέφων

θολὴ ἐκείνη φωταύγεια ποὺ ὁδηγάει.

Ἀντίθετα, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τὴν Ἀλήθεια,

εἶναι τῆς ἀμεριμνησίας του ἡ δῆθεν γαλήνη

σὰν τὴν αἰώνια νύχτα τοῦ κακοῦ θανάτου,—ἄκαρπη,

δίχως οὐδενὸς πράγματος φόβο ἢ ἐλπίδα, δίχως ἀρχή,

δίχως τέλος, ἀσυνείδητη, σὰν τὴν ψιλὴ ἔννοια

θανάτου δίχως τρόπαια χρωμάτων, δίχως κὰν τὴν στιλπνότητα

Κρίσεως μελλοντικιᾶς μετὰ σαλπίγγων.

Τάκης Παπατσώνης

Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «ΕΚΛΟΓΗ Α’, URSA MINOR, ΕΚΛΟΓΗ B’», Ἔκδ. ΙΚΑΡΟΣ Ἀθήνα 1988.