Η ομορφιά σου δεν
βρίσκεται στην τελειότητα μα σε εκείνες τις μικρές καθημερινές ατέλειες του
βίου σου. Ούτε η δύναμη κρύβεται στα κατορθώματα σου, μα στις αποτυχίες και τις
κολάσεις που μετέτρεψες σε παραδείσους. Πάψε να ζητάς το «τέλειο» για να σου
δοθεί το ωραίο.
Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου;
Να κάνεις συντρίμμια το είδωλό σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου;
Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι
μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιάς σου; Τα σημάδια των παθών σου;
Να αφήνεις
όλα τα όπλα του "εγώ" πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος
να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής;
Να νιώθεις την ελευθερία του να
μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.
Να είσαι
αυτός που είσαι και όχι εκείνος που οι άλλοι θέλησαν, ή φαντάστηκαν για τις
δικές τους ανάγκες.
Να είσαι ανώνυμος στον έπαινο και απαθής στην κατηγορία,
γιατί είτε με τους επαίνους είτε με τις κατηγορίες, κλείνεσαι στην ίδια φυλακή.
Να γίνεις όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος "...σαν να μην υπήρξες
ποτέ".
Εμείς όλοι οι
τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το
κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί
να γίνει ποτέ το ίδιο. Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα...
Αυτό όμως, δεν είναι
αναγκαστικά αδιέξοδο. Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας. Και ο εαυτό
μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα
θέλαμε να είναι. Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και
πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός.
Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι. Έπειτα θα
έρθουν και οι εκπλήξεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου