Και γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το “γνώθι σ’αυτόν”.
Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι
ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι.
Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των
ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον
Κύριο. Διαφορετικά ανδεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο
σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο.
Διότι δεν λέει ο
Προφήτης· “ίδε, Κύριε, τον κόπον μου”, αλλά “ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και
τον κόπον μου”. Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα
δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.
Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον
εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να
βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. Αυτός δεν βλέπει στους άλλους
χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα- δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά
μόνο χαρίσματα.
Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα των ανθρώπων του
καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου. Ο ένας στερείται
πολλά, μα οι πολλοί τα έχουν όλα. Αυτό που έχει ο ένας δεν το έχει ο άλλος.
Και, αν αυτό το αναγνωρίζουμε, υπάρχει πολλή ταπείνωση. Γιατί έτσι τιμάται και
δοξάζεται ο Θεός, ο οποίος με πολλούς τρόπους στόλισε τους ανθρώπους και έκανε
όλα τα δημιουργήματά του άνισα, δηλ. διαφορετικά. Όχι όπως προσπαθούν οι ασεβείς
να φέρουν ισότητα ανατρέποντας την θεία Δημιουργία. Ο Θεός «τα πάντα εν σοφία
εποίησεν».
Γέρ. Ιωσήφ του Ησυχαστού († 28-8-1959)
Πηγή: «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος-αποσπάσματα από την Θ΄ επιστολή – σε νεοελληνική απόδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου