Η Εύλαλη Σιωπή - Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

Πηγή

«Ο Λόγος του Θεού προήλθε από τη σιγή»

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος

«Μετάνιωσα που μίλησα, όχι γιατί σιώπησα»

Άγιος Αρσένιος ο Μέγας

«Όσον εμβαθύνομεν εις το Μυστήριον της Παναγίας, τόσον καθαρώτερον και θεωρούμεν και ακούμεν τον λόγον της σιγής»

Μητροπ. Χαλκηδόνος Μελίτων

«Τα λόγια είναι τα φύλλα και τα έργα οι καρποί»

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Μετά από μακρά σιγή στην έρημο μίλησε ο Χριστός. Τα μεγάλα μυστήρια τελεσιουργούνται στην ησυχία και τα καλύπτει η ιερή σιγή. Το μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Υιού και του Λόγου του Θεού κατανοείται καλύτερα σιωπηλά. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει : «ράον σιωπή». Είναι προτιμότερη εδώ η σιωπή. Ας επικρατήσει σιγή. Η σιωπή τώρα είναι πιο εύκολη και ακίνδυνη. Γιατί «ου φέρει το μυστήριον έρευναν». Η σιωπή δηλώνει την ταπείνωση του νου, την όραση της καρδιάς, την ευχαριστία της ψυχής, που μένει άφωνη κι ακούει τις δοξολογίες των αγγέλων και των θεοΰφαντων ύμνων της ιεράς υμνολογίας μας.

Η ομολογία της πίστεως δεν είναι ένας στείρος τυπικός λόγος, αλλά προέρχεται από τη σιωπή της καθαρής καρδιάς. Έτσι η σιωπή γεννά τον καθαρό, ωραίο και μεστό λόγο. Ο νους συγκινείται στα υψηλά και δεν κινεί τη γλώσσα να εκφέρει λέξεις, όπου συγκρατημένη ακινητεί να εκφράσει νοήματα δύσκολα μυστηρίων Θεού.

Ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος παραγγέλει, όχι μόνο στους μοναχούς, ν’ αγαπήσουμε πάνω από όλα τη σιωπή, γιατί αυτή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος, της ατελεύτητης, πανευφρόσυνης, ουράνιας βασιλείας.

Η προσευχή παρουσιάζεται ως λόγος, ως διατύπωση επιθυμιών και λεκτικό σχήμα. Κατά βάθος όμως αποτελεί βίωμα μυστικό, δύσκολο-έκφραστη αίσθηση και αλάλητο στεναγμό της καρδιάς. Οι ωραιότερες προσευχές είναι οι σιωπηλές. Ο πιστός τελικά δεν ρωτά, δεν μιλά, μόνο ακούει. Ο Θεός δεν ανακαλύπτεται αλλά αποκαλύπτεται. Τότε σιγά πάσα σάρκα βροτεία. Βιώνει την αγάπη του Θεού και βοά ασταμάτητα με τους υπέροχους και αλάλητους στεναγμούς της καθαρής και πυρπολημένης από αγάπη καρδιάς.

Από το βιβλίο «Η εύλαλη σιωπή» του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, εκδ. “Εν Πλω”

Πηγή

"Σκέψου έναν άνθρωπο που στέκεται τη νύχτα μέσα στο σπίτι του, μ' όλες τις πόρτες κλειστές· κι έπειτα υπόθεσε ότι ανοίγει ένα παράθυρο ακριβώς τη στιγμή που παρουσιάζεται μια ξαφνική λάμψη αστραπής. Ανίκανος ν' ανεχτεί τη λαμπρότητα, αμέσως προφυλάσσεται κλείνοντας τα μάτια του και φεύγοντας προς τα πίσω, μακριά απ' το παράθυρο. Έτσι συμβαίνει με την ψυχή που είναι κλεισμένη μέσα στο βασίλειο των αισθήσεων· αν ποτέ κρυφοκοιτάζει μεσ' απ' το παράθυρο του νου κατακλύζεται από τη λαμπρότητα, σαν την αστραπή, της βεβαιότητας ότι το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα της. Μη μπορώντας να υποφέρει το θάμπος από το φως που αποκαλύφθηκε, αμέσως παθαίνει σύγχυση στο νου της και αποσύρεται ολοκληρωτικά στον εαυτό της καταφεύγοντας σαν σ' ένα σπίτι, ανάμεσα στα αισθητά και ανθρώπινα πράγματα".

Άγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος

(Θ)έρως

«Καλοκαίρι, μην πίστεψες

πως δεν συλλογιέμαι!

Η σκέψη μου είναι αγάπη

και η αγάπη μου σκέψη.»

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 21: 18-22

21.18 Πρωΐας δὲ ἐπανάγων εἰς τὴν πόλιν ἐπείνασε· 19. καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ ἦλθεν ἐπ᾿ αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ· μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ. 20. καὶ ἰδόντες οἱ μαθηταὶ ἐθαύμασαν λέγοντες· πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκῆ; 21. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται· 22. καὶ πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε.

Μετάφραση

18. Οταν δε την πρωΐαν επέστρεψε εις την πόλιν, επείνασε· 19. Και καθώς είδε μία συκιά, παραπλεύρως στον δρόμον, επλησίασε εις αυτήν και δεν ευρήκε τίποτε, παρά μόνον φύλλα και λέγει εις αυτήν·“ποτέ πλέον από σε να μη γίνη καρπός στον αιώνα”. Και αμέσως εξηράθηκε η συκιά. (Τούτο δε έκαμε ο Κυριος, δια να συμβολίση την καταδίκην, που επερίμενε τους γραμματείς και Φαρισαίους, οι οποίοι είχαν την εξωτερικήν εμφάνισιν της ευσεβείας, όχι όμως την δύναμιν και την αρετήν αυτής). 20. Οταν δε είδαν οι μαθηταί το καταπληκτικόν αυτό γεγονός, εθαύμασαν και είπαν· “πως εις την στιγμήν εξηράνθηκε η συκιά;” 21. Απεκρίθη δε ο Ιησούς και τους είπε· “σας διαβεβαιώνω, ότι εάν έχετε ακλόνητον πίστιν και δεν αμφιβάλλετε εις την δύναμιν του Θεού, όχι μόνο το θαύμα της συκιάς θα κάμετε, αλλά και αν πήτε στο όρος τούτο· Σηκω και πέσε εις την θάλασσαν, θα γίνη. 22. Και όλα όσα θα ζητήσετε εις την προσευχήν σας με πίστιν θα τα λάβετε”.

Η αντίκρουση του χειμώνα

Πηγή

Η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου σαν ένα «μυστικό δεύτερο Πάσχα», και μεγαλύνει πριν το τέλος των αιώνων τη δόξα του «πρώτου θεωθέντος πλάσματος» (Π. Ευδοκίμωφ, η Ορθοδοξία)

Πηγή

Η ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ - Ν. Καρούζος

Κρατώντας την εσθήτα της Παναγίας

ο έσχατος τ' Ουρανού με χιλιάδες έντομα στην όραση μ' αξεθύμιαστα

γιασεμιά στο νυμφώνα

μ' άλλα θεάματα της αγάπης από μέσα

και μ' άλλα γεγονότα σπιθοβολώντας

αγγίζει τους ραχητικούς και θεραπεύει την αρθρίτιδα μαλάζει τους

πρησμένους αστραγάλους

αφήνει τρυφερά την αλήθεια πάνω σ' όλες τις αρρώστιες

και κείνες χάνονται καθώς τα ευδιάλυτα νέφη.

Σιγά σιγά ρυθμίζεται κι ο θάνατος

Αρχίζει το νταούλι μεσ' στα πανηγύρια κι ολούθε πια σηκώνεται στο

στήθος η ρωμιοσύνη και μας αρωματίζει μ' ανείπωτο μοσχολίβανο...

Η Χώρα του Αχωρήτου

πηγή

Τείχισόν μου τας φρένας, Σωτήρ μου

το γαρ Τείχος του κόσμον ανυμνήσαι τολμώ,

την Άχραντον Μητέρα Σου

εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με,

και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με·

Συ γαρ βοάς των αιτούντων πιστώς τας αιτήσεις πληρούν.

Συ ουν μοι δώρησαι γλώτταν,

προφοράν, και λογισμόν ακαταίσχυντον

πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως πάρα Σου καταπέμπεται,

Φωταγωγέ, ο μήτραν οικήσας Αειπάρθενον

Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού

Η αγνότητα

Πηγή

“Ανοίγει μές στο μυστικό περβόλι ένα ρόδο

λαμπρό την κονταυγή βεργολυγώντας πάνω στο στελέχι του,

ολότελα κρυμμένο μές στα φύλλα του, που γίνονται

παρθενική σκέπη της ντροπαλοσύνης του. Μέσ΄από κείνα

μόλις που σταλάζει και κάθεται απάνω του άχραντη δρόσο τ΄ουρανού,

και μόλις που τολμά τα φύλλα αυτά να τα φιλήση ο ζέφυρος

ο πιο αγνός με την ερωτική πνοή του.

Όποιος μ΄αυτό την άσπιλή του κόμη ανθοστολίση,

θα σκεπαστή όλη η όψη του με την παρθενικότητα,

που τόσο χαίρεται σ΄αυτήν η πρώτη αγάπη. Με το ρόδο

αυτό πλέξανε στεφάνι οι Άγγελοι, όταν έφτασε

στον Παράδεισο η Δέσποινα, που για κείνην,

ύστερ΄από το Θεό, αγάλλονται οι ουρανοί.”

Από το σονέτο La Castita (η αγνότητα) του Διονυσίου Σολωμού

Παλεύω με το Θεό...

Πηγή

- Παλεύεις ακόμα με το Διάβολο, πάτερ Μακάριε;  τον ρώτησα.

- Όχι πια, παιδί μου. Τώρα γέρασα, γέρασε κι αυτός μαζί μου. Δεν έχει δύναμη.

Παλεύω με το Θεό...

- Με το Θεό ! έκαμα ξαφνιασμένος. Κι ελπίζεις να νικήσεις;

- Ελπίζω να νικηθώ, παιδί μου.  Μου απόμειναν ακόμα τα κόκαλα.  Αυτά αντιστέκουνται.

- Βαριά η ζωή σου, γέροντά μου. Θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

- Πιο βολικός; έκαμε ο ασκητής  και χαμογέλασε με συμπόνια.

- Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.

- Ένας μονάχα δρόμος.

- Πώς τον λέν;

- Ανήφορο.  Ν' ανεβαίνεις ένα σκαλί. Από το χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα.  Από Τη Χαρά Στον Πόνο. Στην κορφή της πείνας,  της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορφή της καλοπέρασης  κάθεται ο Διάβολος … διάλεξε.

– Είμαι ακόμα νέος. Καλή ναι η γης, έχω καιρό να διαλέξω. Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε, κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:

- Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει o Χάρος.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Αναφορά στον Γκρέκο” του Ν. Καζαντζάκη

Κατά Ματθαίον 16: 1-6

16.1. Καὶ προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντες ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς. 2. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὀψίας γενομένης λέγετε· εὐδία· πυῤῥάζει γὰρ ὁ οὐρανός· 3. καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυῤῥάζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; 4. γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. καὶ καταλιπὼν αὐτοὺς ἀπῆλθε. 5. Καὶ ἐλθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἰς τὸ πέραν ἐπελάθοντο ἄρτους λαβεῖν. 6. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων.

Μετάφραση

16.1. Τοτε οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι (που ήσαν άσπονδοι εχθροί μεταξύ των, αλλά τους ήνωσε το κοινόν μίσος τους κατά του Χριστού) προσήλθαν στον Ιησούν και του εζητούσαν επιμόνως να δείξη εις αυτούς θαύμα από τον ουρανόν, που να είναι σημείον ότι αυτός έχει σταλή από τον ουράνιον Πατέρα. (Εζητούσαν δε αυτό, όχι διότι θα επίστευαν, αλλά δια να πειράξουν τον Ιησούν και τον εκθέσουν ενώπιον του λαού). 2. Εκείνος δε απεκρίθη και τους είπε· “όταν βραδιάση, λέγετε· Θα έχωμεν καλοκαιρίαν, διότι είναι κοκκινωπός ο ουρανός. 3. Και το πρωί βλέπετε προς την ανατολήν και λέγετε· σήμερα θα είναι κακοκαιρία, διότι ο ουρανός είναι κόκκινος και νεφελώδης. Υποκριταί, ξέρετε να διακρίνετε τα φαινόμενα του ουρανού, τα δε σημεία των καιρών, δηλαδή τα θαύματα που κάνω εγώ, που μαρτυρούν ότι έχουν φθάσει αι ημέραι του Μεσσίου, δεν ημπορείτε να τα διακρίνετε; 4. Γενεά πονηρή και άπιστη ζητεί με επιμονήν θαύμα· και άλλο θαύμα δεν θα δοθή εις αυτήν, παρά μόνον το του Ιωνά του προφήτου”. Τους εγκατέλειψε δε με αγανάκτησιν και έφυγε. 5. Οταν δε ήλθαν οι μαθηταί στο απέναντι μέρος της λίμνης, αντελήφθησαν ότι είχαν λησμονήσει να πάρουν μαζή τους άρτους. 6. Ο δε Ιησούς τους είπε· “κυττάξτε καλά και προσέχετε από το προζύμι των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων”.

Δίψα Θεοῦ - Η Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

Πηγή

Δίψασε τον Χριστό για να σε ξεδιψάσει με την αγάπη Του. Ή αγάπη είναι η βασιλεία, πού μυστικά υποσχέθηκε ό Κύριος στους Αποστόλους ότι θα φάνε στη βασιλεία του. Διότι το «να τρώτε και να πίνετε στο δικό μου τραπέζι στη βασιλεία μου» (Λουκ. 22, 30) τι άλλο είναι παρά η αγάπη; Γιατί η αγάπη του Θεού μπορεί να θρέψει τον άνθρωπο, χωρίς αυτός να τρώγει και να πίνει. Η αγάπη, ακόμη, είναι το κρασί πού ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου (Ψ. 93, 16). Μακάριος είναι αυτός πού ήπιε από τούτο το κρασί. Από αυτό ήπιαν οι ακόλαστοι και ένιωσαν ντροπή οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν τους δρόμους της αμαρτίας και οι μέθυσοι και έγιναν νηστευτές και οι πλούσιοι και πεθύμησαν τη φτώχεια και οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα και οί άρρωστοι και έγιναν υγιείς και οι αγράμματοι και έγιναν σοφοί...

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Τόν Ἰησοῦν μόνον

«καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε. ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον» (Μτθ. ιζ΄ 7,8)

Κατεβαίνοντας από το όρος της Μεταμορφώσεως οι μαθητές δεν έβλεπαν πια παρά «τόν Ἰησοῦν μόνον». Άμεση έννοια της φράσεως: δεν έβλεπαν πια το Μωϋσή και τον Ηλία και τη θεϊκή δόξα.

Ο Ιησούς είχε ξαναπάρει την καθημερινή, συνηθισμένη του εμφάνιση. Σ' αυτήν την έννοια την άμεση μπορούμε να προσθέσουμε και μια άλλη μεταφορική: η ψυχή που έχει θαμπωθεί από το φως του Ιησού βλέπει αυτό το φως να πέφτει σε όλα τα όντα. Δια μέσου των ανθρώπων και των πραγμάτων βλέπει «μόνο τον Ιησού».

Lev Gillet

Ευχαριστούμε τον π. Βασίλειο Χριστοδούλου για την αποστολή του άνω αποσπάσματος

Δύο ποιήματα και μια προσευχή …

… γι’ Αυτόν που έχει θέσει «σκότος αποκρυφήν αυτού» (Ψαλμ. 17,12)

πηγή

Γαλήνη - Ν. Βρεττάκος 

Κρεμάστη ἀνάστροφα ἡ σελήνη πάνω στὸ χάος τὸ γαλανὸ

κι ὁ θεὸς προσμένει τὸ Θεό του σὰν ἄνθρωπος στὸν οὐρανό.

πηγή

Γαλάζια σπλάγχνα - Νίκος Καρούζος

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου

μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη

καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων

κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο

ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας

συγκεντρώνομαι

γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη

ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:

Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου

δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη

ἔχασα.

Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη

τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο...

Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου

δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του

κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ.

Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει

κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα

χίλιες φορές.

Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος:

Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις

τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια

μονάχος

ἀνήμπορος ἐκστατικὸς

σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου

ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος.

πηγή

Προσευχή - Διονύσιος Αρεοπαγίτης

Τριάδα υπερούσια και υπέρθεη και υπεράγαθη,

εσύ που επιτροπεύεις από ψηλά τη γνώση των

χριστιανών για τα θεϊκά πράγματα,

οδήγησέ μας στους μυστικούς λόγους της υπεράγνωστης και

υπέρλαμπρης και ακρότατης κορφής,

εκεί που ο υπέρφωτος γνόφος της μυστικής σιγής σκέπει

τα απλά και απόλυτα και ανάλλαχτα θεολογικά μυστήρια,

εκεί που το σκοτάδι του λάμπει πιότερο απ'το φως

και εντελώς άγνωστα και αόρατα γεμίζει

με υπέρλαμπρη μεγαλοπρέπεια τις δυνάμεις των αγγέλων.

Αυτή ας είναι η προσευχή μου....

Σαν σήμερα …

Σαν σήμερα έλαβε χώρα η ανακομιδή των λειψάνων του πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Λέγεται ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀκούστηκαν ἀγγελικὲς φωνές, ποὺ ἔλεγαν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Φανέρωναν, ἔτσι, οἱ ἄγγελοι περίτρανα ὅτι ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Περισσότερα για την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Στεφάνου  εδώ

Κι εσύ, αν με λαχτάρα προσεύχεσαι «ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου», θ’ ακούσεις το «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ». Αν με αγάπη ζητάς: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου», θα νιώσεις το «ἐπὶ γῆς εἰρήνη». Κι αν με χαρά και αφοσίωση ομολογείς: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου», πηγαία θα αναφωνήσεις το «ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Βιβλίο «Ὁ Θεὸς στὴ γῆ μας», εκδ. Ο.Χ.Α. Ἀπολύτρωσις, Θεσσαλονίκη 2005)

Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

πηγή

Fare forward travellers! Not escaping from the past

into different lives, or into any future;

You are not the same person who left that station

T.S Eliot “Four Quartets”

Να απλώνεις ‘ονειροπαγίδες’ παντού. Όπου μπορείς. Έτσι θα μαζεύεις χαμόγελα, ζωντανά χρώματα, ουρανούς και μάτια καθαρά, λίγη μουσική, ένα θρόισμα, το φτερούγισμα των χελιδονιών.

Να γυρίζεις την ομπρέλα σου ανάποδα όταν βρέχει Θεία Χάρη. Έτσι το βλέμμα σου θα μεθάει ουρανό, οι φλέβες σου θα αναζωογονούνται και η καρδιά σου θα’ χει γεμάτες με κουράγιο αποθήκες.

Να μην τσιγκουνεύεσαι να χαμογελάς. Το χαμόγελο είναι ζωή, είναι δυναμική αγκαλιά και ασπίδα προστασίας. Σκορπίζει απλόχερα ελπίδα και είναι άκρως κολλητικό!

Να μην αναβάλεις να εύχεσαι… Το ξέρω ίσως σου φανεί κάπως … μα όταν προσεύχεσαι  συλλέγεις θεϊκά ουράνια τόξα στις αποσκευές σου. Κι όταν η απόγνωση θα σε τυλίγει, εκείνα θ’ ανατέλλουν στο δρόμο σου.

Κι αν ακόμα νιώθεις πως είσαι ανάξιος ή κατεστραμμένος ή δίχως ελπίδα, μην το βάζεις κάτω! Είσαι –αυτή την ώρα – μόνο ένα στιγμιότυπο. Είσαι κάτι που μπορεί πάντα να γίνεται πιο όμορφο. Και στιγμή τη στιγμή, ανάσα την ανάσα έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις να σηκωθείς.  Ονειρέψου, περπάτα, εύχου, χαμογέλα, ζήσε! Σήμερα. Τώρα. Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου. 

Αισιόδοξη απελπισία - Η ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος

Ο,τιδήποτε στηρίζεται στη δύναμή μας, στην αρετή μας, στα χαρίσματά μας είναι μία μεγάλη απάτη, που επιστηρίζει τον πνευματικό θάνατο.

Γι’ αυτό το λόγο όταν έχουμε αποτυχίες, όταν έχουμε λάθη, όταν έχουμε αδιέξοδα, που κατεργάζονται όμως την ταπείνωση, μετατρέπονται σε μεγάλη ευλογία. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία, γιατί τότε, εφόσον γκρεμιστούν όλα, θα δούμε τι πραγματικά θέλει η καρδιά μας, που είναι ο Θεός. Και πού είναι ο Θεός; Όταν γκρεμιστούν όλα είναι πολύ κοντά.

Όταν γκρεμιστούν οι λογισμοί μας, οι φαντασίες μας, τα συναισθήματά μας, οι επιδιώξεις μας, τα όνειρά μας, όλα αυτά, τότε θ’ αποκαλυφθεί το πραγματικό όνειρο, που είναι η ζωντανή πραγματικότητα της παρουσίας και της αγάπης του θεού!

Και τότε βγαίνουμε από τον εαυτό μας. Τι σημαίνει “βγαίνω από τον εαυτό μου”; Γίνομαι τόσο ελεύθερος που είμαι αγαθός, γίνομαι τόσο αγαθός που είμαι ελεύθερος. Δεν με νοιάζει να διεκδικήσω πρωτεία. Δεν με νοιάζει να διεκδικήσω δικαίωση. Δεν με νοιάζει να διεκδικήσω τίποτα. Αφήνομαι πλήρως. Δεν προστατεύω τον εαυτό μου. Γιατί όταν προστατεύω τον εαυτό μου, προστατεύω τον ψεύτικο εαυτό μου. Προστατεύω την απάτη του εαυτού μου.  Γιατί προστασία του εαυτού μου είναι να βρω την αιώνια ζωή, να βρω το Θεό. Ο Θεός δεν είναι η δικαίωση μέσα στη σύγκρουση με τους ανθρώπους, αλλά είναι η διακονία των ανθρώπων.

Τότε καταλαβαίνω ότι αποκαλύπτεται άλλος τρόπος ζωής, άλλος τρόπος ύπαρξης, άλλη στάση ζωής και νιώθω ότι ο πιο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο αγαθός άνθρωπος κι ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι ο αδύναμος άνθρωπος. Αυτός που λέει «δεν με νοιάζει να χάσω, με ενδιαφέρει να μη χάσεις. Δεν με νοιάζει ο χώρος μου, θέλω να σου δώσω εσένα χώρο». Γιατί ο άνθρωπος του Θεού είναι παντού. Δεν περιορίζεται, δεν έχει κανένα δικαίωμα, γιατί τα έχει βρει όλα …

Χωρίς πόνο τέτοιου είδους, που να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον Άδη, δεν μπορούμε να υποψιαστούμε τι σημαίνει “χάρις”, “αγάπη” και “χαρά” του Θεού. Γιατί ο Θεός δίνεται, αλλά ο τρόπος να Τον αναγνωρίσουμε, ο τρόπος να Τον εισπράξουμε,  να Τον αφομοιώσουμε είναι η εσωτερική κατάσταση της αποτυχίας μας. Αυτού του πόνου που μας ξυπνά τα αισθητήρια, το νου και την καρδιά, για να καταλαβαίνουμε και να ζούμε. Έτσι μπορούμε να είμαστε φορείς αυτής της αισιόδοξης απόγνωσης και απελπισίας!

π. Βαρνάβας Γιάγκου

“Αμαρτωλών Εκκλησία”, εκδ. Αρχονταρίκι, σελ. 125-127

«Καί ποῦ λοιπόν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν»

«Ἀπό πάσης ἀνάγκης, θλίψεως καί νόσου καί βλάβης με λύτρωσαι...»

Καλή Παναγιά