Ο,τιδήποτε στηρίζεται
στη δύναμή μας, στην αρετή μας, στα χαρίσματά μας είναι μία μεγάλη απάτη, που
επιστηρίζει τον πνευματικό θάνατο.
Γι’ αυτό το λόγο όταν
έχουμε αποτυχίες, όταν έχουμε λάθη, όταν έχουμε αδιέξοδα, που κατεργάζονται όμως
την ταπείνωση, μετατρέπονται σε μεγάλη ευλογία. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία,
γιατί τότε, εφόσον γκρεμιστούν όλα, θα δούμε τι πραγματικά θέλει η καρδιά μας,
που είναι ο Θεός. Και πού είναι ο Θεός; Όταν γκρεμιστούν όλα είναι πολύ κοντά.
Όταν γκρεμιστούν οι
λογισμοί μας, οι φαντασίες μας, τα συναισθήματά μας, οι επιδιώξεις μας, τα όνειρά
μας, όλα αυτά, τότε θ’ αποκαλυφθεί το πραγματικό όνειρο, που είναι η ζωντανή
πραγματικότητα της παρουσίας και της αγάπης του θεού!
Και τότε βγαίνουμε από
τον εαυτό μας. Τι σημαίνει “βγαίνω από τον εαυτό μου”; Γίνομαι τόσο ελεύθερος
που είμαι αγαθός, γίνομαι τόσο αγαθός που είμαι ελεύθερος. Δεν με νοιάζει να
διεκδικήσω πρωτεία. Δεν με νοιάζει να διεκδικήσω δικαίωση. Δεν με νοιάζει να
διεκδικήσω τίποτα. Αφήνομαι πλήρως. Δεν προστατεύω τον εαυτό μου. Γιατί όταν
προστατεύω τον εαυτό μου, προστατεύω τον ψεύτικο εαυτό μου. Προστατεύω την
απάτη του εαυτού μου. Γιατί προστασία
του εαυτού μου είναι να βρω την αιώνια ζωή, να βρω το Θεό. Ο Θεός δεν είναι η
δικαίωση μέσα στη σύγκρουση με τους ανθρώπους, αλλά είναι η διακονία των
ανθρώπων.
Τότε καταλαβαίνω ότι
αποκαλύπτεται άλλος τρόπος ζωής, άλλος τρόπος ύπαρξης, άλλη στάση ζωής και
νιώθω ότι ο πιο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο αγαθός άνθρωπος κι ο πιο δυνατός
άνθρωπος είναι ο αδύναμος άνθρωπος. Αυτός που λέει «δεν με νοιάζει να χάσω, με
ενδιαφέρει να μη χάσεις. Δεν με νοιάζει ο χώρος μου, θέλω να σου δώσω εσένα
χώρο». Γιατί ο άνθρωπος του Θεού είναι παντού. Δεν περιορίζεται, δεν έχει κανένα
δικαίωμα, γιατί τα έχει βρει όλα …
Χωρίς πόνο τέτοιου
είδους, που να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον Άδη, δεν μπορούμε να υποψιαστούμε
τι σημαίνει “χάρις”, “αγάπη” και “χαρά” του Θεού. Γιατί ο Θεός δίνεται, αλλά ο τρόπος
να Τον αναγνωρίσουμε, ο τρόπος να Τον εισπράξουμε, να Τον αφομοιώσουμε είναι η εσωτερική
κατάσταση της αποτυχίας μας. Αυτού του πόνου που μας ξυπνά τα αισθητήρια, το
νου και την καρδιά, για να καταλαβαίνουμε και να ζούμε. Έτσι μπορούμε να
είμαστε φορείς αυτής της αισιόδοξης απόγνωσης και απελπισίας!
π. Βαρνάβας Γιάγκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου