Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.
Χόρχε
Λουίς Μπόρχες
1 σχόλιο:
Με κάθε αντίο μαθαίνεις... Μπορεί να μαθαίνεις να περιμένεις το «Καλωσήρθες»... Όταν αποχαιρετώ τους Αγαπημένους μου, δεν μπορώ να κλειδώσω την πόρτα. Θέλω να μένει ανοιχτή, μήπως γυρίσουν. Το κάθε μου «αντίο» έχει πίσω του μια ορθάνοιχτη πόρτα. Να φεύγει και να ξανάρχεται η Αγάπη. Να βρίσκει πάντα πίσω δρόμο ανοιχτό. Λιμάνι, ψωμί, κρασί, αγκαλιά... Γιατί η κάθε αληθινή αγάπη είναι μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά. Σαν αυτή του πατέρα του ασώτου που μετά το «αντίο» κρυφοκοίταζε πάντα το δρόμο... να βγει ν' αγκαλιάσει την Επιστροφή.
Δημοσίευση σχολίου