H Γέννηση

Πηγή

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο

ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

«Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία».

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες

και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα

ωραιότερο απ’ αυτό.»

Τάσος Λειβαδίτης

από τη συλλογή «Ο αδελφός Ιησούς»

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Τα Χριστούγεννα

Πηγή

Η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία και η κρίση μας. Μια αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, που δίνεται στα χέρια των ανθρώπων, είναι τελικά το μόνο που μπορεί να προκαλέσει σε μια απολιθωμένη καρδιά, μια σκληρυμένη ψυχή και μια προσωπικότητα γεμάτη με αμαρτίες, την τελευταία δυνατή σπίθα φωτός. Αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στην αγάπη, που δεν φείδεται του εαυτού της και συμφωνεί να πληγωθεί, που δίνεται στα χέρια μας, σημαίνει, ότι δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε γενικά σε τίποτα. Τότε θα έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ φρικτό με μας, στη ζωή μας, για να γίνουμε ξανά ικανοί να ανταποκριθούμε σε μια πρόσκληση της αγάπης. Με αυτή την έννοια, η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, η οποία είναι η σωτηρία μας, είναι και μια δοκιμασία, μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μας. Στα ελληνικά κρίση σημαίνει δικαστήριο.

Το γεγονός ότι ο Χριστός μπήκε μέσα στον κόσμο μας είναι η σωτηρία μας. Ταυτόχρονα, όμως, έχει αρχίσει έτσι η Τελική Κρίση. Είναι η σωτηρία μας, γιατί η θεϊκή Αγάπη γίνεται ορατή, αισθητή και ευπρόσιτη, γίνεται ανυπεράσπιστη και ευάλωτη και έτσι μας καλεί να ευσπλαχνιστούμε. Η Θεϊκή Αγάπη, η οποία σαρκώθηκε, μας κάνει να την δεχτούμε ή να την αρνηθούμε. Μα αυτό είναι το δικαστήριό μας, επειδή αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στον ανυπεράσπιστο με έλεος, αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε Αυτόν που αρνιέται να προστατευτεί από μας, παρόλο που έχει τη δύναμη γι΄ αυτό, αυτό σημαίνει δικαστήριο για μας όπου βρισκόμαστε καταδικασμένοι.

Αυτή είναι η εικόνα που μας επιγράφει την ουσία της Ενσάρκωσης. Είναι μια εικόνα αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη τρυφερότητα, θερμότητα και αγάπη. Ας μην αρνηθούμε την αυστηρή πλευρά του γεγονότος της Ενσάρκωσης, ξεπερνώντας την σαν να μην υπάρχει, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα και αυστηρότητά της. Ας ανταποκριθούμε στην Ενσάρκωση με όλη την ευαισθησία και την δεκτικότητα που υπάρχουν στην καρδιά μας, και τότε η σωτηρία θα είναι πραγματικά δική μας.

Η σωτηρία, όμως, την οποία μας προτείνει ο Χριστός με αυτό τον τρόπο, δεν συνίσταται απλά στο να δεχτούμε με τρυφερή αγάπη το νεογέννητο βρέφος στην αδυναμία του. Αυτή η αδυναμία αυτοπροστασίας είναι κάτι που μας οδηγεί πιο βαθιά, και, ίσως, για πάντα. Επειδή ο Χριστός λέει: „Σας έδειξα ένα παράδειγμα, για να το ακολουθήσετε!“ Αν θεωρούμε τον εαυτό μας χριστιανό, πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να φειδόμαστε του εαυτού μας, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για τη σωτηρία όλων εκείνων, που δεν μπορούν να δεχτούν την ανυπεράσπιστη αγάπη, και για την λύτρωση των αμαρτιών εκείνων που την αρνούνται γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.

Όλη η ζωή μας και η ιστορία του κόσμου είναι μια περίοδος προετοιμασίας και προσδοκίας της εμφάνισης του Χριστού. Αυτός, ο οποίος ήρθε κάποτε στον κόσμο, θα ξαναέρθει. Πρώτη φορά ήρθε ως ταπεινός δούλος χωρίς προστασία για να πραγματοποιήσει την σωτηρία μας. Την δεύτερη φορά θα εμφανιστεί με δόξα και δύναμη. Η δεύτερη έλευση θα γίνει η σωτηρία μας, αν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε ότι όλη η ζωή και όλη η Ιστορία είναι, ολόκληρα, η ‘Έλευση, ο καιρός της έλευσης του Χριστού και κάποτε θα αναζητήσουμε ειλικρινά την Ημέρα του Κυρίου λέγοντας, μαζί με την Εκκλησία και με το Πνεύμα: „Έλα, σύντομα, Κύριε Ιησού!“

Αμήν

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

Ανατολή Ηλίου

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της

Πηγή

Είταν η ώρα που επρόκειτο να ανάψουν οι φανοστάτες. Δεν είχε

καμιά αμφιβολία, το ‘ξερε πως όπου να ναι θα ανάβανε, όπως και

κάθε βράδι άλλωστε. Πήγε και στάθηκε στη διασταύρωση, για την

ακρίβεια στη νησίδα ασφαλείας, για να δει τους φανοστάτες να ανά-

βουν ταυτόχρονα, τόσο στον κάθετο, όσο και στον οριζόντιο δρόμο.

Με το κεφάλι ασάλευτο, έστριψε το δεξί του μάτι δεξιά, το αρι-

στερό του αριστερά. Περίμενε, μα οι φανοστάτες δεν ανάβανε. Τα

μάτια του κουράστηκαν, άρχισαν να πονάνε, σ’εκείνη την άβολη

στάση. Σε λίγο δεν άντεξε και έφυγε.

Ωστόσο, το επόμενο σούρουπο, πιστός στο καθήκον, πήγε και

ξαναστάθηκε στη νησίδα του. Οι φανοστάτες και πάλι δεν ανάψανε,

ούτε εκείνο το βράδι, ούτε τις άλλες νύχτες, μα τα μάτια του συνήθι-

ζαν λίγο λίγο, δεν κουράζονταν πια, δεν πονούσαν.

Και κάποτε, εκεί που στεκόταν και περίμενε, χάραξε εντελώς

ξαφνικά. Εντελώς ξαφνικά, είδε τον ήλιο να ανατέλει, ταυτόχρονα,

απ’τον κάθετο δρόμο και απ’ τον άλλον, τον οριζόντιο...

Αλεξάνδρου Άρης

Ποιήματα (1941-1974), Ύψιλον, Αθήνα, 1991

...αρκεῖ νά μήν εἶσαι δύσπιστος.

Πηγή

Ἡ Ἁγία Παρθένος, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ,

χάρη στήν ἕνωσή Της μέ τό Θεό

καί τή θαυμαστή ὑπηρεσία Της στόν Κύριο,

γίνεται στή στιγμή τά πάντα σέ κείνους

πού ἐπικαλοῦνται μέ πίστη

καί ἀγάπη τό ὄνομά Της.

Τούς λυτρώνει ἀπό κάθε κακό

καί τούς χαρίζει «πάντα τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα».

Τότε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δέ θά μᾶς χαρίσει

ἀκόμα περισσότερα;

Ἀρκεῖ νά μήν εἶσαι δύσπιστος.

Ἡ ψυχή σου νά μήν εἶναι κρύα κι

ἀναίσθητη σάν πέτρα.

Ν᾿ ἀναστήσεις μέσα σου τήν πίστη,

νά εὐγνωμονεῖς τό Θεό γιά τίς εὐεργεσίες Του,

ν᾿ ἀναγνωρίζεις μέ εἰλικρίνεια τήν ἁμαρτωλότητά σου

καί ν᾿ ἀγαπήσεις πραγματικά

τό Σωτήρα Σου,

μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα,

πού σέ ἀγαπᾶ μέ ἀγάπη ἀπροσμέτρητη.

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ἀπό τό βιβλίο: «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου»

Ο Λόγος σαρκούται...

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ Σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου.

Παράδεισος καὶ γάρ, ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν, ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα.

Πηγή

Όσα λέμε δεν είναι θεωρίες αλλά ο τρόπος υπάρξεως μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσο γνώρισα, πουθενά δεν έχουμε αυτήν τη Θεία πολιτεία, πουθενά δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα: ο κάθε άνθρωπος, όχι επειδή είναι έξυπνος, ούτε επειδή είναι καλός, ούτε επειδή είναι νέος αλλά επειδή είναι άνθρωπος κι έχει την πνοή του Θεού μέσα του, κι έχει ένα δικό του όνομα, μπορεί να ανακεφαλαιώνει το όλον.

Και ο άνθρωπος να μην είναι ένα κομμάτι του όλου αλλά, αν θέλετε, να νοιώθει ότι το όλον γίνεται ένα κομμάτι του καθενός ανθρώπου. Οπότε όταν φτάσει κανείς εκεί νοιώθει ότι φτάσαμε στο εν, το οποίο έχει τα πάντα. Φτάσαμε σε μια άλλη πολιτεία. Αυτό σώζει τον άνθρωπο, άσχετα αν είναι στην Ανατολή ή στη Δύση.

Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος για να δώσει τη δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο να γίνει Θεός κατά χάριν. Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος πλησίαζε προς το πάθος, στην πορεία προς τη Ρώμη, έγραφε κάποιες επιστολές κι αυτές τον ανέδειξαν περιπτωσιακό συγγραφέα αλλά μέγιστο, στο ύψος του Αποστόλου Παύλου.

Και παρουσιάζεται ως ποιητής, ως ποιμήν, ως θεολόγος, ως άνθρωπος που διαρρηγνύει τα γινωσκόμενα και φέρνει την καινή λογική. Γι' αυτό οι χριστιανοί προσπαθούσαν να τον σώσουν, να τον έχουν μαζί τους όσο γίνεται περισσότερο και να μην αφήσουν να τον κατασπαράξουν τα θηρία. 

Κι αυτός γράφει: «..αφήστε με να πεθάνω για να ζήσω. Εκεί παραγενόμενος, άνθρωπος έσομαι. Αν τυχόν μ' αφήσετε να πάθω, Λόγος γενήσομαι Θεού. Εάν ερασθήτε της σαρκός μου, πάλι γενήσομαι ηχώ. Αν τυχόν μ' αφήσετε να πάθω, να με φάνε τα θηρία, θα γίνω Λόγος Θεού, θα γίνω Χριστός κατά Χάρη, θα με ακούτε συνέχεια. Αν τυχόν επέμβετε ανθρώπινα και με σώσετε, θα γίνω ένα σύνολο ήχων χωρίς νόημα».

Αποστολή του ανθρώπου είναι ν' ακούσει αυτή τη φωνή προσωπικά, να πει «ναι» στη θεία φωνή, όπως ανταποκρίθηκε η Παναγία στον αρχαγγελικό ασπασμό, να είναι υπάκουος «τη ουρανίω οπτασία». Όπως λέει στον Απόστολος Παύλος, «εσύ πας να διώξεις τους χριστιανούς. Εγώ σε θέλω εδώ. Και επειδή σέβομαι την ελευθερία σου, σε θέλω μαζί μου». Και ο Παύλος είπε «ουκ απειθής εγενόμην τη ουρανίω οπτασία».

Αν ο καθένας ψάξει τη ζωή του, θα δει ότι μπορεί να έχει επιτυχίες ή αποτυχίες αλλά υπάρχει κάποια θεία επίσκεψη. Και τότε, νοιώθουμε ότι ο Καλός Ποιμήν μας καλεί κατ' όνομα. Ο Θεός δεν άφησε εποχή αμάρτυρον, σε κάθε εποχή είχε τους αγίους του.

Ο Θεός δεν άφησε αμάρτυρον και χωρίς επίσκεψη κανέναν άνθρωπο. Το θέμα είναι να έχουμε ώτα και να ακούμε την κλήση του...

...Αν ένας είναι ταπεινός, αν ένας αγαπά, αν είναι ανίκανος να χτυπήσει, να πληγώσει τον άλλο, τότε ο άλλος καταλαβαίνει ότι δίπλα του υπάρχει κάτι θεϊκό. Και τυφλός αν είμαι, τη στιγμή που βρίσκομαι κάτω από τον ήλιο νιώθω τη θέρμη της υπάρξεώς του σ' όλη μου την ύπαρξη. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σ' έναν άγιο τέτοιο, τότε καταλαβαίνεις πως, από την ουσία την απρόσιτη του Θεού, προχέεται η άκτιστη ενέργεια ως χάρις, ως αγάπη, ως κάλλος.

π. Βασιλείου Γοντικάκη

Οι εχθροί μου

"Οι δέ υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν, 

πτεροφυήσουσιν ως αετοί,… "

Ησ. Κεφ.μ, 31

Πηγή

…Τώρα όπως και στην ηλικία των επτά ετών, ξέρω πως για να γίνω άγιος, πρέπει ν’ αγαπώ τους εχθρούς μου.

Και δεν είναι οι εχθροί μου που μου λείπουν σήμερα. Είναι αναρίθμητοι. Ως η άμμος της θαλάσσης. Πραγματικοί εχθροί. Τρομεροί. Που με περικυκλώνουν μέρα και νύχτα, απ’ όλα τα μέρη. Είμαι αποκλειστικά περικυκλωμένος από εχθρούς. Και παρά τον αριθμό τους και τις προσπάθειές μου να τους αγαπώ, βρίσκομαι στο σημείο της αρχής –της πολιτείας-της πνευματικής τελειότητας, που οδηγεί στη θέωση ...

Έτσι λοιπόν, εκείνοι που -σ’ αυτή τη γη- μου προσφέρουν τις περισσότερες εξυπηρετήσεις είναι οι εχθροί μου. Κανένας φίλος δεν μου πρόσφερε, κι’ από μακριά ακόμα, τις εξυπηρετήσεις που μου προσφέρουν οι εχθροί μου. Χάρις σ’ αυτούς, που με περικυκλώνουν απ’ όλες τις μεριές και απ’ όλες τις στιγμές, βρίσκομαι όλο τον καιρό σε κατάσταση επαγρυπνήσεως. Χάρις στους εχθρούς μου είμαι υποχρεωμένος να μειώνω, όσο είναι δυνατόν, τα σφάλματά μου, τ’ αμαρτήματά μου, τα λάθη μου. Ό,τι μπόρεσα να πετύχω στη ζωή μου, σ’ αυτή τη γη, το οφείλω στους εχθρούς μου.

Αν δεν έχω κάνει σοβαρά λάθη, αυτό το οφείλω στους εχθρούς μου, που είχαν τα μάτια στυλωμένα επάνω μου. Έπρεπε να προσέχω σε κάθε βήμα. Τη στιγμή που ό,τι καλό έκανα στη γη οφείλεται στη μανία των εχθρών μου εναντίον μου και στην έχθρα τους, δεν μπορώ παρά να νοιώθω προς αυτούς ευγνωμοσύνη. Είναι φυσικό να νοιώθεις ευγνωμοσύνη σ’ εκείνους, που σε βοηθούν να κάνεις το καλό και ν’ αποφεύγεις το κακό. Άπειρη λοιπόν ευγνωμοσύνη χρωστώ στους αναρίθμητους εχθρούς μου. Και ομολογώ πως χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να κατορθώσω τίποτε το καλό.

Κι’ όλα τα σφάλματα, τα λάθη κι όλα τ’ αμαρτήματα που δεν έκανα, είναι κάτι που το οφείλω επίσης στους εχθρούς μου. Διότι αυτοί δεν συγχωρούν όπως οι φίλοι. Τους ευγνωμονώ λοιπόν διπλά, γιατί με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμα, μέρα και νύχτα, με την άσπλαχνη επιτήρησή τους. Και δεν μπορώ λοιπόν να τους μισήσω, αφού μου έχουν προσφέρει και θα μου προσφέρουν και θα μου προσφέρουν μέχρι τέλους της ζωής μου τις μεγαλύτερες υπηρεσίες, που κανείς φίλος δεν μπορεί να μου προσφέρει!..

Δεν πρέπει όμως να σταματήσω εδώ· πρέπει και να τους αγαπήσω. Όχι με μία ιδιοτελή και ωφελιμιστική αγάπη· επειδή με βοήθησαν να προοδεύσω. Αλλά με μία αγάπη ανιδιοτελή, που «ου ζητεί τα εαυτής». 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα όνομα για την αιωνιότητα», Virgil Gheorghiu, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1970, σ. 240·241.

Λυγμός Αγγέλων

Έχεις ακούσει λυγμό αγγέλων

ξημερώματα Δευτέρας

στην άκρη της καρδιάς μου;

Θρηνούν την Κυριακή

που πέρασε απούσα

εν μέσω χορών ολονυκτίων,

με άδεια φτερά να κόβουν βόλτες

στο κλειστό παράθυρό σου.

Έχεις περάσει κρυφά στη νύχτα

με καράβι δανεισμένο

στα χρόνια τρικυμίας;

Θα βρω την αφορμή

που άγγελοι χαρίζουν

και θά `ρθω με διάφανο σκοτάδι

γεμάτο μικρά πουλιά αλήθειας

στο κλειστό παράθυρό σου.

Διονύσης Καρατζάς

Υ.γ. Ευχαριστούμε τη φίλη Μαρία για την αποστολή του υπέροχου ποιήματος

Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν

Πηγή

«... Δὲν εἶναι ὄνειρο ἡ ἀγάπη. Εἶναι ὅπως ὁ ἥλιος καὶ τὸ χῶμα.

 Εἶναι ἡ πιὸ ὄμορφη πατρίδα, ἡ πιὸ ἀκατοίκητη χώρα!...»

Αυτό είναι η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο: η λύτρωση από τον θάνατο. Λέει η δεύτερη μεγάλη εντολή: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 22, 39). Πότε αγαπούμε λοιπόν πραγματικά τον άνθρωπο; Όταν τον λυτρώνουμε από την αμαρτία του, από την κόλαση... αυτή είναι η γνήσια αγάπη προς τον άνθρωπο. Απατά εαυτόν όποιος νομίζει πώς αγαπά τον άνθρωπο ενώ εγκρίνει τις αμαρτίες του και αναπαύει τα πάθη του. Τότε αγαπά τον θάνατό του και όχι τον ίδιο. Μονάχα όταν αγαπά κανείς τον άνθρωπο διά του Χριστού -με όλη την ψυχή και την δύναμή του- τότε τον αγαπά αληθινά.

Θα ρωτήσει κάποιος: και η αγάπη των γονέων προς τα τέκνα; Και η αγάπη του συζύγου προς την σύζυγο; Και η αγάπη του ανθρώπου προς την πατρίδα; Δεν είναι και αυτά αγάπη; Τα ονομάζουμε βέβαια όλα αυτά αγάπη άλλα είναι άραγε έτσι; Όλα αυτά δεν έχουν ίχνος αγάπης εάν δεν είναι ο Χριστός η δύναμη εκείνη μέσα από την οποία αγαπάμε. Αν ο πατέρας δεν αγαπά τα τέκνα του με την αγάπη του Χριστού, αν δεν τα παιδαγωγεί στο αγαθό, αν δεν τα οδηγεί στον ίσιο δρόμο, αν δεν τα διδάσκει να σωθούν από την αμαρτία, παρά μονάχα τα χαϊδεύει και τα κολακεύει, τότε τα μισεί και τα φονεύει. Αν πάλι, ο σύζυγος αγαπά την σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ο φονιάς της. Έτσι συμβαίνει με κάθε γήινη, σαρκική αγάπη.

Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Υ.Γ. Το δίστιχο στην αρχή από την "Ακατοίκητη χώρα" του Βρεττάκου

Δύο Ποιήματα

Πηγή

Το βάθος της σταγόνας

Οι αριθμοί μου εξαντλήθηκαν μετρώντας το βάθος

της σταγόνας που στάλαξε πάνω απ' το φύλλο

του δέντρου στο χέρι μου. Ξανάρχισα πάλι

και πάλι εξαντλήθηκαν.

Κύριε,

που τελειώνει το φως;

Που τελειώνει η αγάπη;

Που τελειώνουν τα χρώματα;

Πηγή

Μες στο ταξίδι είναι η λύπη

Μες στο ταξίδι είναι η λύπη.

Τριγυρίζει τη γη σα βασίλισσα στην άμαξά της,

με μια σκέπη απλή χωρίς περιδέραια χρυσά,

δαχτυλίδια ή άλλα κοσμήματα

μ' ένα χαμόγελο αδιόρατο μόνο

πάνω στα χείλη της. Τα ταξίδια, γνωρίζει,

είναι μακρά. Η ζωή είναι σύντομη.

Μόλις που πρόφτασα κι αντάλλαξα έναν

θερμόν, είναι αλήθεια, ασπασμό με τον ήλιο.

Αυτό ήταν όλο. Κι η λύπη στην άμαξα.

Ν. Βρεττάκος

Ιθάκη, μάθε με ν’ αγαπώ. Αγάπη, μάθε μου την Ιθάκη.

Πηγή

Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι ταξίδι.

Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι προορισμός.

Μα κανείς δεν με έμαθε πώς να φτάσω μέχρι εκεί.

Μονάχα εσύ μου πες ένα βράδυ:

“έλα να σε μάθω να κολυμπάς. Να μη φοβάσαι την αλμύρα”.

Είναι κάποιες φορές που μέσα σου η χαρά και η λύπη απέχουν μονάχα μια στιγμή. Είναι κάποιες άλλες που ψέμα και αλήθεια κάνουν την καρδιά σου να διχάζεται. Ή κι΄άλλες φορές  που φοβάσαι να ακολουθήσεις αυτά που η καρδιά σού ψιθυρίζει γιατί σε τρομάζει η περιπέτεια.

Νομίζω πως συντριπτικά τις πιο πολλές φορές χάνουμε την Ιθάκη όχι γιατί δεν τη βλέπουμε, αλλά γιατί κοιτάζουμε αλλού. Είναι στραμμένο το βλέμμα μας αλλού: σε πράγματα μη ουσιαστικά, αντικείμενα, πόθους μισοκρυμμένους σε σκιές και πάθη.

Μας αρέσει η βόλεψή μας και μένουμε ικανοποιημένοι - και βαλτωμένοι - στα απόνερα της επιφανειακής μας καθημερινότητας, όποια κι αν είναι αυτή. Μα η ουσία είναι αλλού!

Το Θεϊκό Του χάδι δεν έχει σύνορα. Μα δες! Οι ψυχές που τον αναζήτησαν κι έμειναν στην ιστορία ήταν εκείνες που τόλμησαν να βγουν από τη βόλεψή τους. Ήταν εκείνοι που δεν φοβήθηκαν την αλμύρα και το πέλαγος. Όχι γιατί ήταν απρόσεχτα ριψοκίνδυνοι, αλλά γιατί ένιωσαν το χάδι της Αγάπης Του. Και σαν την Αγάπη Του δεν έχει άλλη.

Πώς το έλεγε ο Άγιος Πορφύριος; “Nα μην κάνετε πράγματα για το Χριστό με το ζόρι”. Η καρδιά θα ταξιδέψει αν αγαπήσει την περιπέτεια. Πώς μπορεί να ονειρεύεται ταξίδια, αν ποτέ της δεν τα είδε ή τα γεύτηκε; Πως μπορεί να ζητάει ουρανό, αν ποτέ της δεν έμαθε να τον ψάχνει;

Να θυμάσαι: καρδιά που βίωσε την Αγάπη Του δεν γίνεται να την ξεχάσει. Το πιο όμορφο ταξίδι είναι σαν βγεις απ’ τον εαυτό σου!