Οι εχθροί μου

"Οι δέ υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν, 

πτεροφυήσουσιν ως αετοί,… "

Ησ. Κεφ.μ, 31

Πηγή

…Τώρα όπως και στην ηλικία των επτά ετών, ξέρω πως για να γίνω άγιος, πρέπει ν’ αγαπώ τους εχθρούς μου.

Και δεν είναι οι εχθροί μου που μου λείπουν σήμερα. Είναι αναρίθμητοι. Ως η άμμος της θαλάσσης. Πραγματικοί εχθροί. Τρομεροί. Που με περικυκλώνουν μέρα και νύχτα, απ’ όλα τα μέρη. Είμαι αποκλειστικά περικυκλωμένος από εχθρούς. Και παρά τον αριθμό τους και τις προσπάθειές μου να τους αγαπώ, βρίσκομαι στο σημείο της αρχής –της πολιτείας-της πνευματικής τελειότητας, που οδηγεί στη θέωση ...

Έτσι λοιπόν, εκείνοι που -σ’ αυτή τη γη- μου προσφέρουν τις περισσότερες εξυπηρετήσεις είναι οι εχθροί μου. Κανένας φίλος δεν μου πρόσφερε, κι’ από μακριά ακόμα, τις εξυπηρετήσεις που μου προσφέρουν οι εχθροί μου. Χάρις σ’ αυτούς, που με περικυκλώνουν απ’ όλες τις μεριές και απ’ όλες τις στιγμές, βρίσκομαι όλο τον καιρό σε κατάσταση επαγρυπνήσεως. Χάρις στους εχθρούς μου είμαι υποχρεωμένος να μειώνω, όσο είναι δυνατόν, τα σφάλματά μου, τ’ αμαρτήματά μου, τα λάθη μου. Ό,τι μπόρεσα να πετύχω στη ζωή μου, σ’ αυτή τη γη, το οφείλω στους εχθρούς μου.

Αν δεν έχω κάνει σοβαρά λάθη, αυτό το οφείλω στους εχθρούς μου, που είχαν τα μάτια στυλωμένα επάνω μου. Έπρεπε να προσέχω σε κάθε βήμα. Τη στιγμή που ό,τι καλό έκανα στη γη οφείλεται στη μανία των εχθρών μου εναντίον μου και στην έχθρα τους, δεν μπορώ παρά να νοιώθω προς αυτούς ευγνωμοσύνη. Είναι φυσικό να νοιώθεις ευγνωμοσύνη σ’ εκείνους, που σε βοηθούν να κάνεις το καλό και ν’ αποφεύγεις το κακό. Άπειρη λοιπόν ευγνωμοσύνη χρωστώ στους αναρίθμητους εχθρούς μου. Και ομολογώ πως χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να κατορθώσω τίποτε το καλό.

Κι’ όλα τα σφάλματα, τα λάθη κι όλα τ’ αμαρτήματα που δεν έκανα, είναι κάτι που το οφείλω επίσης στους εχθρούς μου. Διότι αυτοί δεν συγχωρούν όπως οι φίλοι. Τους ευγνωμονώ λοιπόν διπλά, γιατί με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμα, μέρα και νύχτα, με την άσπλαχνη επιτήρησή τους. Και δεν μπορώ λοιπόν να τους μισήσω, αφού μου έχουν προσφέρει και θα μου προσφέρουν και θα μου προσφέρουν μέχρι τέλους της ζωής μου τις μεγαλύτερες υπηρεσίες, που κανείς φίλος δεν μπορεί να μου προσφέρει!..

Δεν πρέπει όμως να σταματήσω εδώ· πρέπει και να τους αγαπήσω. Όχι με μία ιδιοτελή και ωφελιμιστική αγάπη· επειδή με βοήθησαν να προοδεύσω. Αλλά με μία αγάπη ανιδιοτελή, που «ου ζητεί τα εαυτής». 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα όνομα για την αιωνιότητα», Virgil Gheorghiu, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1970, σ. 240·241.