Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι ταξίδι.
Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι προορισμός.
Μα κανείς δεν με έμαθε πώς να φτάσω μέχρι εκεί.
Μονάχα εσύ μου πες ένα βράδυ:
“έλα να σε μάθω να κολυμπάς. Να μη φοβάσαι την αλμύρα”.
Είναι κάποιες φορές που
μέσα σου η χαρά και η λύπη απέχουν μονάχα μια στιγμή. Είναι κάποιες άλλες που ψέμα
και αλήθεια κάνουν την καρδιά σου να διχάζεται. Ή κι΄άλλες φορές που φοβάσαι να ακολουθήσεις αυτά που η καρδιά
σού ψιθυρίζει γιατί σε τρομάζει η περιπέτεια.
Νομίζω πως συντριπτικά τις
πιο πολλές φορές χάνουμε την Ιθάκη όχι γιατί δεν τη βλέπουμε, αλλά γιατί
κοιτάζουμε αλλού. Είναι στραμμένο το βλέμμα μας αλλού: σε πράγματα μη
ουσιαστικά, αντικείμενα, πόθους μισοκρυμμένους σε σκιές και πάθη.
Μας αρέσει η βόλεψή μας
και μένουμε ικανοποιημένοι - και βαλτωμένοι - στα απόνερα της επιφανειακής μας καθημερινότητας,
όποια κι αν είναι αυτή. Μα η ουσία είναι αλλού!
Το Θεϊκό Του χάδι δεν
έχει σύνορα. Μα δες! Οι ψυχές που τον αναζήτησαν κι έμειναν στην ιστορία ήταν
εκείνες που τόλμησαν να βγουν από τη βόλεψή τους. Ήταν εκείνοι που δεν
φοβήθηκαν την αλμύρα και το πέλαγος. Όχι γιατί ήταν απρόσεχτα ριψοκίνδυνοι,
αλλά γιατί ένιωσαν το χάδι της Αγάπης Του. Και σαν την Αγάπη Του δεν έχει άλλη.
Πώς το έλεγε ο Άγιος
Πορφύριος; “Nα
μην κάνετε πράγματα για το Χριστό με το ζόρι”. Η καρδιά θα ταξιδέψει αν
αγαπήσει την περιπέτεια. Πώς μπορεί να ονειρεύεται ταξίδια, αν ποτέ της δεν τα είδε
ή τα γεύτηκε; Πως μπορεί να ζητάει ουρανό, αν ποτέ της δεν έμαθε να τον ψάχνει;
Να θυμάσαι: καρδιά που
βίωσε την Αγάπη Του δεν γίνεται να την ξεχάσει. Το πιο όμορφο ταξίδι είναι σαν
βγεις απ’ τον εαυτό σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου