Παρά λίγη καρδιά θα 'ταν ο κόσμος άλλος
Ελύτης
«Ένα βράδυ σε μια όχι
κοσμική ταβέρνα, μπήκε ένας νεαρός Κινέζος, μετανάστης, με το κινητό εμπόρευμά
του έκθετο πάνω σ' ένα ξύλινο τελάρο κρεμασμένο με λουρί από το λαιμό του.
Γυαλοκοπούσαν ένα σωρό
μπιχλιμπίδια εκεί μέσα παράξενα και μη παράξενα. Εμένα μου γυάλισαν κάτι
κοκκινόχρωμα ευτελή πουλάκια γύψινα. Το καθένα πατούσε σε έναν πλαστικό κορμό
δέντρου, χωρίς ούτε ένα ξερό φύλλο επάνω, που να δείχνει πως υπήρξαν και
καλύτερες εποχές.
Στην άκρη του κορμού,
υπήρχε ένα κουμπάκι σαν εξόφθαλμος ρόζος. Το πάταγες και το πουλί κελαηδούσε.
Πήρα τρία πουλάκια με
μια βιασύνη λες και υπήρχε φόβος να πετάξουν και να φύγουν, δε ρώτησα πόσο
κάνει το ένα, ούτε διεκδίκησα έκπτωση λόγω της κατανάλωσης.
Με ρώτησαν ύστερα από
τη συντροφιά «καλά ένα, αλλά τρία πουλάκια τι τα ήθελες;»
Απάντησα: η μια
παραίσθηση θα κελαηδάει. Η δεύτερη θα είναι επί ποδός, να αλλάζει αμέσως την
μπαταρία μόλις τελειώσει. Και η τρίτη, θα γυρίζει τις σελίδες με τις νότες του
κελαηδισμού και θα τις συγκρατεί να μην τις πάρει ο σφοδρός άνεμος της νοερότητας.
Ανήσυχη πάντως θα τρέχει κάθε τόσο στην πόρτα να δει αν έρχεται η ανθρωπότης.
Σε σχηματισμό λέξεων. Ανήσυχη, αν ανάμεσά τους θα είναι προπάντων η καθοριστική
λέξη: ακροατήριο.
Αλίμονο αν δεν έρθει.
Γι'αυτό το ακροατήριο
μαθαίνουμε να ψευτοτραγουδάμε ή να βουβαινόμαστε, βυθιζόμενοι αργά αργά στην
άπατη λέξη: βοήθεια... βοήθεια... που να ξελαρυγγιαζόμαστε να ζητάμε.
Όσο κι αν δεν το
ομολογούμε, όλο και πιο φανερό γίνεται ότι όλοι μας, για έναν γοητευμένο,
ακούραστο ακροατή του μέσα είναι μας ζούμε, βυθιζόμενοι αργά αργά στην άπατη
λέξη: αναμονή.
Κι όσο λογοδοτούσα, με
πλησίασε ένας σερβιτόρος και σκυφτά μου έδωσε ένα πάνινο μεταξωτό σακουλάκι.
Είναι από κείνον τον
αλλοδαπό, μου ψιθύρισε.
Έβγαλα από μέσα ένα
εξαίσιο πουλάκι. Πέρα για πέρα αληθινό. Το' βλεπες από το πώς ανάδευε τα
φτεράκια του η αέρινη χειρονομία, όπως αληθινό ήταν και το καταπράσινο φύλλο
που υπήρχε σε τούτο τον κορμό. Απόδειξη πόσο ριγηλά το έσειε ο απόμακρος άνεμος
της αλληλότητας (αν βέβαια υπάρχει αυτή η λέξη)…
Απόσπασμα
από ομιλία της Κικής Δημουλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου