Μια συνάντηση δε
γίνεται ποτέ πλήρης και εις βάθος αν τα δύο μέρη που την πραγματοποιούν δεν
είναι σε θέση να παραμείνουν σιωπηλοί μεταξύ τους. Όσο χρειαζόμαστε λόγια και
έργα και χειροπιαστές αποδείξεις, σημαίνει ότι δε φτάσαμε στο βάθος και στην
πληρότητα που αποζητάμε. Δεν έχουμε βιώσει τη σιωπή που τυλίγει δύο ανθρώπους
σε θερμή οικειότητα. Η σιωπή αυτή πάει πολύ βαθιά, πολύ πιο βαθιά απ' ό,τι
νομίσαμε ότι είχαμε φθάσει, η εσωτερική μας σιωπή μας οδηγεί στη συνάντηση του
Θεού και με τον Θεό και εν τω Θεώ στη συνάντηση του διπλανού μας.
Σ' αυτήν την κατάσταση
σιωπής δε χρειάζονται λόγια για να ενωθούμε με το συνάνθρωπό μας, για να
επικοινωνήσουμε μαζί του με όλο τον εσωτερικό μας κόσμο, και να προσεγγίσουμε
μαζί, και πιο πέρα από τον εαυτό μας Εκείνον που μας ενώνει. Κι όταν η σιωπή
βαθύνει αρκετά, τότε θ' αρχίσουμε να μιλάμε από τα βάθη της, φυλάγοντας και
προσέχοντας μην τη διακόψουμε με τη θορυβώδη αταξία των λόγων μας. Τότε αρχίζει
η περισυλλογή. Το μυαλό μας αντί να προσπαθεί να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πλήθος
μορφών, όπως κάνει συνήθως, προσπαθεί να ανασύρει απλές φωτεινές μορφές από τα
βάθη της καρδιάς. Τότε είναι που το μυαλό κάνει σωστά τη δουλειά του. Γίνεται
υπηρέτης σε Εκείνον που εκφράζει κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Και τότε βλέπουμε
πολύ μακριά, πέρα από τον εαυτό μας και προσπαθούμε να εκφράσουμε μέρος αυτού
που βλέπουμε με φόβο και σεβασμό. Τέτοιοι λόγοι, εφόσον δε συντελούν στο να ευτελίσουν ή να εκλογικεύσουν την όλη
εμπειρία, δε διασπούν τη σιωπή, αλλά την εκφράζουν. Υπάρχει ένα αξιομνημόνευτο
χωρίο κάποιου Καρθουσιανού συγγραφέα του μεσαίωνα που λέει πως αν ο Χριστός
είναι ο Λόγος του Θεού, ο Πατέρας είναι η δημιουργική σιωπή που δεν μπορεί παρά να παράγει «λόγο» αντάξιό
της.
Κάποια γεύση αυτής της
καταστάσεως έχουμε στις στιγμές της σιωπής μας. Κάποτε αυτή η σιωπή μας
σκεπάζει σαν θαύμα, σαν δώρο Θεού. Πολύ συχνά πρέπει να μάθουμε να της αφήνουμε
χώρο μέσα μας. Χρειαζόμαστε πίστη, αντοχή, και ελπίδα και ακόμα εκείνη την
εσωτερική ειρήνη που οι Έλληνες Πατέρες ονομάζουν ησυχία. Η προσευχή έχει
ανάγκη από αυτή την ησυχία, που δεν ερμηνεύεται ούτε ως δραστηριότητα ούτε ως
παθητικότητα. Είναι μια γαλήνια ένταση προσοχής. Πρέπει παράλληλα με την άσκηση
του σώματος και του πνεύματος να μάθουμε να φθάνουμε σ' αυτή την τέλεια
προσευχή της εσωτερικής σιωπής.
Anthony Bloom
Απόσπασμα από το βιβλίο "Θέλει τόλμη η προσευχή", εκδ. Ακρίτας
1 σχόλιο:
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ
Ήρθα μόνος στο δρόμο της πίστης μου
Αλλά ποιος είναι αυτός ο εαυτός μου μέσα στο σκοτάδι;
Παραμέρισα για να αποφύγω την παρουσία του
αλλά δεν του ξέφυγα.
Κάνει την σκόνη να σηκώνεται από τη γη
με το σίγουρο βάδισμά του.
Προσθέτει τη δυνατή του φωνή σε κάθε λέξη που προφέρω
Είναι ο μικρός μου εαυτός,
ο αφέντης μου που δεν γνωρίζει ντροπή.
Αλλά εγώ ντρέπομαι να περάσω
την πόρτα σου με τη συντροφιά του.
(Ταγκόρ)
Πώς να μάθω να σιωπώ με έναν δυνάστη εγωισμό να επιβάλλει την φασαρία της παρουσίας του παντού;Έγινα κύμβαλον αλαλάζον, θέλοντας να κάνω αισθητή την κενότητά μου, να καλύψω με φωνές το ατέλειωτο τίποτα της ψυχής μου. Και πώς θα βρω να εκφέρω Λόγο αντάξιό Σου; Πώς να περάσω την πόρτα Σου χωρίς ντροπή; Οι φόβοι μου προτιμούν τον θόρυβο για να κρυφτούν. Κι ο μεγαλύτερος φόβος μου... αυτός της μοναξιάς... αυτός κραυγάζει πιο ενοχλητικά απ’ όλους... εκλιπαρεί για λίγη προσοχή, μην τυχόν και χαθεί στην ανυπαρξία. Έλα Λόγε αληθινέ, τύλιξέ με στην ομορφιά της σιωπής Σου, να σβήσουν οι κραυγές μου στην αγκαλιά Σου, να μην σταυρώνουν άλλο πια την Αγάπη...
Δημοσίευση σχολίου