Τι ζεις εσωτερικά;

... αν θέλουμε να γνωρίσουμε το εσωτερικό μας βαθιά κι ακόμη βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η πορεία είναι αρκετά δύσκολη. Στο δρόμο μας συναντάμε όλων των ειδών τα τέρατα. Και τα τέρατα αυτά δεν είναι διάβολοι, ούτε οι πλησίον μας· τα τέρατα είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Γενικά ζούμε στραμμένοι προς τα έξω. Και αυτό που μας κάνει να ζούμε έτσι είναι η πλεονεξία, ο φόβος και η περιέργεια. Ένας Γάλλος επιστήμονας που εργαζόταν στην Αμερική, ο Alexis Carrell, στο βιβλίο του «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος», γράφει: «Αν ρωτήσεις τον εαυτό σου πού σταματάει η προσωπικότητά σου, θα διαπιστώσεις ότι, η γλώσσα του λαίμαργου απλώνεται σαν πλοκάμι σε όλα τα φαγώσιμα του κόσμου. Τα μάτια του περίεργου σαν κεραίες φτάνουν και κολλάνε σε καθετί γύρω σου. Τα αυτιά του ωτακουστή γίνονται πλατιά  και μακριά και φτάνουν παντού».

Έτσι λοιπόν το πρώτο πράγμα που έχει κανείς να κάνει, είναι να ξεκολλήσει τα πλοκάμια του απ έξω, από τον περίγυρο, και να τα στρέψει μέσα του. Δεν μπορείς να πορευτείς προς τα μέσα αν ζεις εντελώς εξωτερικά...

Αν μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το πιθανότερο είναι να νιώσουμε βαριεστημάρα. Και βέβαια αυτό πρέπει να μας κάνει να μην απορούμε όταν και οι άλλοι αισθάνονται βαριεστημένοι μαζί μας...

Με άλλα λόγια, ζούμε αντανακλαστικά, κινούμαστε δηλαδή από εξωτερικά και όχι από εσωτερικά ελατήρια. Έτσι, όταν μείνουμε χωρίς εξωτερικό ερεθισμό, τότε ανακαλύπτουμε ότι, σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει μέσα μας που να μας ωθήσει στην πράξη προς μια οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτό πραγματικά είναι μία τραγική αποκάλυψη.

Υπάρχει ένα κομμάτι στο βιβλίο του Dickens “Pickwick Papers”, που είναι μια θαυμάσια περιγραφή της ζωής μας. Ο Πίκουικ μια μέρα νοίκιασε ένα μόνιππο για να πάει στη λέσχη. Στη διαδρομή ρωτάει τον αμαξά: «πείτε μου, πώς είναι δυνατόν ένα τόσο αδυνατισμένο άλογο να σέρνει ένα τόσο βαρύ αμάξι;» Ο αμαξάς του απαντά: «δεν είναι θέμα αλόγου κύριε αλλά καθαρά θέμα τροχών. Δηλαδή έχουμε ένα υπέροχο ζευγάρι ρόδες, τόσο καλά λαδωμένες, ώστε αρκεί το άλογο λίγο να κινηθεί και οι γερές ρόδες αρχίζουν να γυρίζουν με ταχύτητα. Τότε το καημένο το άλογο, πρέπει να τρέξει για να... γλιτώσει». Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ζούμε τον περισσότερο καιρό. Δεν είμαστε το άλογο που σέρνει, είμαστε το άλογο που τρέχει για να γλιτώσει από το αμάξι, γιατί απειλείται η ζωή του.

Επειδή δεν ξέρουμε να ενεργούμε χωρίς κάποια εξωτερική αιτία, ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας. Να γιατί νιώθουμε όλο και περισσότερο ανία.

Οι Πατέρες της Ερήμου, περιγράφουν καταστάσεις όπου υπήρξαν στιγμές στη ζωή των μοναχών που βγήκαν τρέχοντας από τα κελιά τους ζητώντας βοήθεια και προσπαθώντας να συναντήσουν κάποιον ή κάτι ή οτιδήποτε ήταν δυνατόν να βρεθεί, για να ξεφύγουν από την κενότητα και το «άδειο» που βρίσκουμε όλοι μέσα μας μετά από μια σωστή αυτοεξέταση.

Ο Θεοφάνης ο Έγκλειστος λέει: «Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν με ένα ροκανίδι που στριφογυρίζει γύρω από το κούφιο κέντρο του».

Όταν ο άνθρωπος αντικρύσει αυτήν την πραγματικότητα, τότε έρχεται αντιμέτωπος με μια αγωνία που πραγματικά σε παραλύει. Αυτή η στιγμή απελπισίας και τρόμου, είναι αυτή που θα μας κάνει να φωνάξουμε: «Κύριε ελέησόν με. Είμαι χαμένος. Κύριε σώσε με!»

Είναι η στιγμή που κοιτάζουμε την άβυσσο της ανυπαρξίας... αλλά είναι επίσης και η στιγμή από όπου μπορούμε να «κρούσωμεν την θύραν». Την πόρτα δυστυχώς δεν μπορούμε να την χτυπήσουμε όταν βρισκόμαστε σε προηγούμενα στάδια...

Υπάρχει ένας βαθμός απελπισίας που είναι ταυτισμένος με την πλήρη και τέλεια ελπίδα. Αυτό είναι το σημείο από το οποίο, πορευόμενοι προς το εσωτερικό μας, θα μπορέσουμε να προσευχηθούμε αληθινά. Τότε το «Κύριε ελέησον» είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να πούμε καμία από εκείνες τις περίπλοκες προσευχές που βρίσκουμε στα προσευχητάρια. Αρκεί απλά να κραυγάσουμε μέσα στην απελπισία μας «βοήθεια!» και θα ακουστούμε.

Α.Bloom

Απόσπασμα από το βιβλίο “Μάθε να προσεύχεσαι”, εκδ. ‘Η Έλαφος’, Μάιος 2009