Η κάθαρση του νου και της καρδιάς-Γ. Παϊσίου Αγιορείτου

Πηγή:εδώ

- Γέροντα, πως έρχεται η κάθαρση του νου και της καρδιάς;

- Σας έχω πει ότι ,για να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι , ούτε ο ίδιος να σκέφτεται πονηρά. Να προσπαθή να βάζη πάντα καλό λογισμό, να μη σκανδαλίζεται εύκολα και να βλέπη με επιείκεια και αγάπη τα σφάλματα των άλλων. Όταν πληθαίνουν οι καλοί λογισμοί, ο άνθρωπος εξαγνίζεται ψυχικά, κινείται με ευλάβεια, ειρηνεύει, και η ζωή του είναι Παράδεισος. Διαφορετικά, τα βλέπει όλα με καχυποψία και γίνεται η ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει την ζωή του κόλαση.

Χρειάζεται να εργασθούμε για την κάθαρση. Μπορεί να αναγνωρίζουμε τα χάλια μας αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν δεν δεχώμαστε πονηρούς λογισμούς και οι ίδιοι δεν σκεφτώμαστε πονηρά, αλλά για ό,τι μας λένε , για ό,τι βλέπουμε βάζουμε καλό λογισμό, θα καθαρίσουν ο νους και η καρδιά. Και να απαλλαγούμε από τους δικούς μας λογισμούς, του διαβόλου τα πειράγματα θα υπάρχουν, αλλά δεν θα κολλούν, αν είναι καθαρή η καρδιά.

- Γέροντα, η προσευχή δεν βοηθάει στην κάθαρση του νου;

- Δεν φθάνει μόνο η προσευχή . Το να καίη κανείς κιλά λιβάνι, όταν προσεύχεται, αν ο νους του είναι γεμάτος από κακούς λογισμούς για τους άλλους, δεν ωφελεί. Από τον νου κατεβαίνει το τηλεγράφημα στην καρδιά και κάνει τον άνθρωπο θηρίο. Ο Θεός θέλει να έχουμε « καρδίαν καθαράν » ,και η καρδιά μας να είναι καθαρή, όταν δεν επιτρέπουμε να περνάη από τον νου μας κακός λογισμός για τους άλλους.

- Γέροντα, πρώτα φέρνει ο άνθρωπος καλό λογισμό και ύστερα βοηθάει ο Θεός;

- Κοίταξε, μόνον όταν ο άνθρωπος βάζη καλό λογισμό, δικαιούται την θεία βοήθεια. Με τον καλό λογισμό καθαρίζει την πονηρή του καρδιά, διότι « εκ της καρδίας εξέρχονται » όλα τα κακά, και πάλι « εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα ». Τον ανταμείβει μάλιστα ο Θεός για τον καλό λογισμό που βάζει.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ  Γ΄

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»

Ο εξαγνισμός της καρδιάς- Γ. Παϊσίου Αγιορείτου

Πηγή

- Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;

- O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν. Για να χωρέση ο Χριστός μέσα μας , πρέπει να καθαρίση η καρδιά. « Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί , ο Θεός… »

- Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

- Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους . Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά από την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν. Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία , χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και , όταν έρχωνται σε δύσκολη θέση , τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο. Γι’ αυτό τον 147ο Ψαλμό, που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ,τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

- Πώς επανέρχεται , Γέροντα ,ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

- Πρέπει να εξαγνισθή η καρδιά. Να αποκτήση ψυχική αγνότητα , δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η θεία Χάρις. Όταν κάποιος έχη την σωματική αγνότητα, αλλά δεν έχει την ψυχική αγνότητα, δεν αναπαύεται ο Θεός μέσα σ’ αυτόν, γιατί υπάρχει μέσα του πονηρία, υπερηφάνεια, κακία κ.λ.π. Τότε η ζωή του είναι μία κοροϊδία. Από ‘ δω να ξεκινήσετε τον αγώνα σας: Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε την ψυχική αγνότητα.

- Γέροντα, μια κακή συνήθεια μπορεί να κοπή αμέσως;

- Κατ’ αρχάς πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι αυτή η συνήθεια τον βλάπτει και να θελήση να αγωνισθή ,για να την κόψη. Χρειάζεται να έχει κανείς πολλή θέληση, για να μπορέση να την κόψη αμέσως. Όπως λ.χ. το σχοινί κάνει σιγά –σιγά μια μικρή αυλακιά στο χείλος του πηγαδιού και δεν γλιστρά πια, έτσι και κάθε συνήθεια λίγο λίγο χαράζει μια αυλακιά στην καρδία και δύσκολα βγαίνει από αυτήν. Για αυτό πρέπει να προσέξη κανείς, να μην αποκτήση κακές συνήθειες ,γιατί μετά χρειάζεται πολλή ταπείνωση και πολλή θέληση , για να μπορέση να τις αποβάλη. Έλεγε ο Παπα-Τύχων : « Καλή συνήθεια, παιδί μου, αρετή. Κακή συνήθεια, πάθη ».

Πάντως διαπίστωσα ότι, όταν ο άνθρωπος , ενώ αγωνίζεται , συνεχίζη να σφάλλη και δεν αλλάζη, αιτία είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια. Λείπει η ταπείνωση και η αγάπη, και έτσι εμποδίζεται η θεία επέμβαση. Δεν βοηθάει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό, για να τον βοηθήση. Αν π.χ. τον βοηθήση ο Θεός να ξεπεράση ένα πάθος του, θα το πάρη επάνω του, θα υπερηφανευθή, γιατί θα νομίζη ότι μόνος του το ξεπέρασε, χωρίς την βοήθεια του Θεού.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»

Περί ακτημοσύνης

Πηγή:ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Κάποιος αδελφός που απαρνήθηκε τον κόσμο, μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, κράτησε όμως λίγα για τον εαυτό του και πήγε στον αββά Αντώνιο. Όταν το ΄μαθε αυτό ο Γέροντας του λέει:

"Εάν θέλεις να γίνεις μοναχός, πήγαινε στο τάδε χωριό, αγόρασε κρέας, τύλιξέ το στο σώμα σου γυμνό και έλα κατόπιν εδώ".

Έκανε ο αδελφός όπως του υπέδειξε, αλλά τα σκυλιά και του πουλιά ξέσχισαν το σώμα του.

Όταν γύρισε στον Γέροντα, τον ρώτησε να μάθει εάν έγιναν τα πράγματα όπως τον συμβούλεψε.

Και καθώς εκείνος του έδειχνε το καταξεσχισμένο σώμα του, του λέει ο άγιος Αντώνιος:

"Εκείνοι που απαρνούνται τον κόσμο και θέλουν να έχουν χρήματα, έτσι κατακόπτονται από τους δαίμονες που τους πολεμούν".

Η ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος

 «Ὅπου γὰρ ἐστὶν ὁ θησαυρός σου, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία σου ἔσται», λέγει ὁ Κύριος

 

Ο Μικρός Πρίγκιπας και η Αλεπού

Πηγή: ΕΝΟΡΙΑΚΟ

Antoine de Saint-Exupery

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

-      Καλημέρα, είπε η αλεπού.

-      Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρι σε, μα δεν είδε τίποτα.

-      Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...

-      Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου Φαίνεσαι πολύ όμορφη...

-      Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.

-      Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...

-      Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ’ έχουν ημερώσει.

-      Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

       Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

-      Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Εσύ δεν είσαι απ' εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

-      Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;

-      Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

-      Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς...».

-      Να δημιουργείς δεσμούς;

-      Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...

-      Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...

-      Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα...

-      Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

         Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

-      Πάνω σ' άλλο πλανήτη;

-      Ναι.

-      Έχει κυνηγούς σ' αυτόν τον πλανήτη:

-      Όχι.

-      Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;

-      Όχι.

         Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:

-      Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να χώνωμαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ’ τη φωλιά μου, σα μια μουσική. Κι υστέρα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό, είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα ...

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

-      Σε παρακαλώ... ημέρωσε με, του είπε!

 -      Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

-      Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!

-      Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...

         Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.

-      Θα 'ταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλε πού. Αν έρχεσαι λόγου χάρη, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θ' αρχίζω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νιώθω και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγωμαι· θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε και να ᾿ναι, δε θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της... Σ' όλα χρειάζεται κάποια τελετή.

-      Τι είναι τελετή; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόχου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι’ αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να ᾿ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:

-      Αχ! είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω...

-      Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω...

-      Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

-      Μα τώρα θα κλάψεις! είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-      Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

-      Και τότε τι κέρδισες;

-      Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

          Ύστερα πρόσθεσε:

-      Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι από δω για να μ’ αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

          Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

-      Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμη τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέ ρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

          Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.

-      Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τοις είπε ακόμη. Δεν μπορεί κάνεις να πε θάνει για το χατήρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες, (εκτός από τις δυο ή τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέ ται, ή να κομπάζει, ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-      Αντίο, της είπε...

-      Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.

-      Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγ κιπας, για να το θυμάται.

-      Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία...

-      Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλο μου.... έκανε ο μι κρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-      Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου...

-      Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου... ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

Η Χάρις του Θεού

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, 1866-1938

Πηγή:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

...Ο Κύριος είπε: «Μάθετε απ' εμού την πραότητα και την ταπείνωσιν και ευρήσετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς υμών». Τούτο λέγει ο Κύριος περί του Αγίου Πνεύματος. Μόνον εν Αγίω Πνεύματι ευρίσκει η ψυχή την τελείαν ανάπαυσιν.

Μακάριοι ημείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, διότι πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος και δίδει εις ημάς την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και εν Πνεύματι Αγίω βλέπομεν την δόξαν Αυτού. Διά να φυλάττωμεν όμως την χάριν, οφείλομεν να αγαπώμεν τους εχθρούς και εις όλας τας θλίψεις να ευχαριστώμεν τον Θεόν.

Ο Κύριος εκάλεσε μίαν αμαρτωλήν ψυχήν εις μετάνοιαν, και επέστρεψεν η ψυχή προς τον Κύριον, και Αυτός, ως Ελεήμων, προσεδέξατο αυτήν και εφανέρωσεν Εαυτόν εις αυτήν. Ο Κύριος είναι εύσπλαγχνος, ταπεινός και πράος. Κατά το πλήθος της αγαθότητός Του δεν εμνήσθη των αμαρτιών της ψυχής, και αυτή ηγάπησεν Αυτόν έως τέλους, και ποθεί Αυτόν, ως το πτηνόν εις το στενόν κλωβίον, το πράσινον δάσος.

«Θάρσει...»

Πηγή: εδώ

Δηλαδὴ ἔχε θάρρος, μὴν ἀπογοητεύεσαι. Τὸ πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ ­παρότρυνση καὶ ἡ ἐνίσχυση αὐτή, εἰδικὰ στὶς ἡμέρες μας, εἶναι, νομίζου­με, περιττὸ νὰ τὸ ­ἀναλύσουμε. Ὅλοι μας ­ἔχουμε ἀνάγκη αὐ­­τῆς τῆς προτροπῆς, εἴ­­τε διότι ­βρισκόμαστε στὴ δίνη τῆς οἰκονομικῆς ­κρίσεως ποὺ μα­στίζει ἐδῶ καὶ χρόνια τὴν Πατρίδα μας καὶ ­πολλοὶ βρι­σκό­μαστε στὴν ἀνεργία ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ διάστημα τώρα, εἴτε διότι κάποια ἀσθένεια μᾶς βρῆκε ἢ ἀντιμετωπίζουμε ὁποιοδήποτε πρόβλημα, μικρὸ ἢ μεγάλο. Καὶ δὲν εἶναι σπάνιες οἱ φορὲς ποὺ τὰ χάνουμε, ποὺ ἀπελπιζόμαστε καὶ ἀπογοητευόμαστε.

    Τί θὰ κάνω; Τί θὰ ἀπογίνω τώρα; μονολογοῦμε. Κι ἔρχεται ἡ συμβουλὴ κάποιων νὰ μᾶς στηρίξει. «Ἔχε θάρρος», μᾶς λένε.

    Ποῦ ὅμως νὰ τὸ βροῦμε; Ποῦ νὰ στη­­ριχθοῦμε, ὅταν ὅλα γύρω μας εἶναι γκρε­­μισμένα;

   «Νὰ πιστέψεις στὸν ἑαυτό σου», συν­εχίζουν νὰ προτείνουν κάποιοι. «Ὁ ἑαυτός σου κρύβει μέσα του πολλὲς δυνάμεις. Σ’ αὐτὸν νὰ στηριχθεῖς καὶ νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκη κανέναν. Νά ’χεις αὐτοπεποίθηση». Λόγος ἀπόλυτος ἀλ­­­λὰ βέβαια λανθασμένος. Γιατὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχει ἐσωτερικὲς δυνάμεις ὁ ἄνθρωπος, χαρίσματα καὶ ἱκανότητες ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μπορεῖ ν’ ἀντιδράσει μὲ θάρρος πράγματι σ’ ἀρκετὲς δύσκολες περιστάσεις, ὅμως εἶναι τόσες καὶ τέτοιες οἱ ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, ποὺ πραγματικὰ τὸν ὑπερβαίνουν. Καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ οἱ ὦμοι του ἀ­­­ποδεικνύονται πολὺ ἀδύναμοι γιὰ νὰ βαστάξουν τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καὶ ὁ ἄνθρωπος λυγίζει.

    Δὲν εἶναι λοιπὸν ἀπεριόριστες οἱ δυνάμεις μας γιὰ νὰ ἀντέξουν τὸ βάρος καὶ τὴν πίεση τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν τῆς ζωῆς.

    Γι’ αὐτὸ καὶ χρειάζεται πραγματικὰ μιὰ ἄλλη πηγὴ θάρρους καὶ ἐνισχύσε­ως, ποὺ μόνο αὐτὴ μπορεῖ ν’ ἀναστηλώσει τὴν ἐλπίδα στὸν ­ἀπογοητευμένο ἄνθρωπο. Καὶ αὐτὴ ἡ πηγὴ δὲν εἶναι ἄλ­λη ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἡ μοναδικὴ ἀνε­ξ­­άντλητη καὶ αἰώνια πηγὴ θάρρους καὶ δυνάμεως.

    Ἄλλωστε εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρει ὁ ἱερὸς εὐ­αγγελιστὴς Ματθαῖος. Οἱ Μαθητὲς τοῦ Κυρίου βρισκόντουσαν μὲ τὸ ­πλοιάριό τους μέσα στὴ θάλασσα καὶ βασανί­ζονταν, «ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος» (Ματθ. ιδ΄ 24).

    Τότε ἀκριβῶς, μέσα στὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἀπελπισία τους, ἐμφανίστηκε ὁ Κύριος περπατώντας πάνω στὰ μανια­σμένα κύματα. Ὁ φόβος τους διπλασιάστηκε ἐπειδὴ νόμισαν ὅτι ἦταν φάν­τασμα. Αὐτὸς ὅμως μὲ φωνὴ ­ἐξουσιαστική, κυρίαρχη καὶ γεμάτη στοργὴ καὶ ἀγάπη τοὺς εἶπε: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27). Καὶ «ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος» (Μάρκ. στ΄ 51). Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, πόσες φορὲς ἀλήθεια; Ἀπογοητευμένοι, τσακισμένοι καὶ λιπόψυχοι ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν προσωπικῶν μας ὁ καθένας κυμάτων δειλιάζουμε καὶ ἀπελπιζόμαστε. Ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι δίπλα μας εἶναι ὁ Κύριος, ἕτοιμος πάντοτε καὶ τὸν σάλο τῆς ψυχῆς μας νὰ καταστείλει καὶ τὰ ὅποια προβλήματά μας νὰ λύσει.

    Ἄλλωστε ὁ Ἴδιος στὴν τελευταία Του ἐπὶ τῆς γῆς ὁμιλία στοὺς Μαθητές Του τοὺς παρήγγειλε: «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία» (Ἰω. ιδ΄ 1), προσθέτον­τας: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ίω. ιστ΄ 33). Ἔχετε θάρρος στὶς δοκιμασίες, στὶς θλίψεις, στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς καταιγίδες τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Γιατὶ ἐγὼ ἔχω νικήσει τὸν κόσμο καὶ μὲ τὴ νίκη μου αὐτὴ ἐξασφάλισα καὶ σ’ ἐσᾶς τὴ δυνατότητα τοῦ θριάμβου τῆς νίκης καὶ τῆς δόξας.

    Γιατί λοιπὸν ν’ ἀπελπιζόμαστε; Γιατί νὰ τὰ χάνουμε καὶ ν’ ­ἀπογοητευόμαστε, ὅ,τι κι ἂν μᾶς ἔχει βρεῖ; Ὅσο ὀδυνηρὸ καὶ ἀποθαρρυντικὸ κι ἂν εἶναι αὐτό, ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα μας στὸν ­Κύριο Ἰησοῦ καὶ ἂς Τὸν παρακαλέσουμε, ὥ­­­στε Αὐτὸς ποὺ μᾶς προέτρεψε νὰ ἔχουμε θάρρος, νὰ στηρίξει τὴν ­ἐλπίδα ἐντός μας. Νὰ ἐνδυναμώσει τὶς ψυχές μας. Νὰ μᾶς δώσει τὸ θάρρος τῆς πίστεως σ’ Αὐτόν, ὥστε νὰ ­μπορέσουμε νὰ βαδίζουμε μὲ πίστη τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι ὥστε κοντά Του νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ θαῦμα τῆς δικῆς Του θεϊκῆς ἐνθαρρύνσεως, γιὰ νὰ μποροῦμε ν’ ἀντιμετωπίζουμε τὴν ὁποιαδήποτε δυσκολία.

ΕΡΩΤΙΚΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ - ποίημα του Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστού

Γλυκύτατε μου Ιησού, βάλσαμον της ψυχής μου,

αγάπη της καρδίας μου, αέρας της πνοής μου.

Φως νοητόν, γλυκύτατον, ο έρως, η ισχύς μου,

αγάπη πολυθαύμαστος, ο πόθος της ζωής μου.

Η πίστις μου και η ελπίς, αγάπη μου γλυκεία,

Σωτήρα ποθεινότατε, γλυκειά παρηγορία"

ελθέ, γλυκεία μου πνοή, ελθέ, ζωή μου θεία,

ελθέ, φως των ομμάτων μου, γλυκειά μου θυμηδία

και φώτισον τα σπλάγχνα μου, τον νουν και την καρδίαν

και πάρασχε στο σώμα μου απάθειαν τελείαν,

διαύγασον εν τω νοΐ τον θείον φωτισμόν σου,

την λαμπροτάτην κίνησιν των θείων γνώσεων σου,

δος μου, αγάπη μου γλυκειά, αυτά που σου ζητάω,

τους πόδας σου ν΄ ασπάζομαι και να γλυκοφιλάω.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Πηγή:εδώ

Απολυτίκιο

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον,

καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις.

Ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται,

καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται.

Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·

Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις

Κάθισμα του όρθρου

Πρὸ συλλήψεως Ἁγνή, καθηγιάσθης τῷ Θεῷ,

καὶ τεχθεῖσα ἐπὶ γῆς, δῶρον προσήχθης νῦν αὐτῷ, ἀποπληροῦσα πατρῴαν ἐπαγγελίαν.

Τῷ θείῳ δὲ Ναῷ, ὡς θεῖος ὄντως ναός, ἐκ βρέφους καθαρῶς, μετὰ λαμπάδων φαιδρῶν,

ἀποδοθεῖσα ὤφθης δοχεῖον, τοῦ ἀπροσίτου καὶ θείου Φωτός.

Μεγάλη ὄντως, ἡ πρόοδος σου, μόνη Θεόνυμφε καὶ ἀειπάρθενε.

Πηγή:εδώ

Τα εισόδια της Θεοτόκου είναι η εορτή της εισόδου μας στην Εκκλησία, στά άγια των αγίων, όπου εισοδεύουμε καθαγιαζόμενοι, για να τραφούμε με ουράνιο άρτο για να τέξουμε Θεόν εντός μας. Είναι εορτή πρώτον θεολογική και με πνευματικό νόημα. Μας εισάγει στην εορταστική προεόρτια ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων.

Η Θεοτόκος Μαριάμ, προσφέρεται από νήπιο στον Ναό για να κατοικήσει στα Άγια των Αγίων και να προετοιμαστεί εν μυστηρίοις και θέα Θεού, μακράν των θορύβων του κόσμου και να προαγιαστεί για να γίνει δοχείο άξιο του Αχωρήτου Θεού.

Πανηγυρική και μετά στίχων η ενάτη ωδή της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Οι στίχοι του πρώτου ειρμού είναι ιδιαίτερα καθηλωτικοί: «Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ, ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων, χείλη δὲ πιστῶν, τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως, φωνὴν τοῦ Ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω· Ὄντως ἀνωτέρα πάντων, ὑπάρχεις Παρθένε ἁγνή».

Η προεισαγωγή μας στα Χριστούγεννα διαδηλώνεται τρανώς από τις Καταβασίες των Χριστουγέννων, που ψάλλονται πρώτη φορά στις 21 Νοεμβρίου.

Οι καταβασίες (ποίημα του Αγίου Κοσμά)

ᾨδὴ α'

Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε.

Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε.

Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε.

ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ,

καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται.

ᾨδὴ γ'

Τῷ πρὸ τῶν α

ἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῤῥεύστως Υἱῷ,

καὶ ἐπ' ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως,

Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν·

Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν, Ἅγιος εἷ Κύριε.

ᾨδὴ δ'

 ῾Ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί,

καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστέ, ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας,

ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς κατασκίου δασέος,

ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου, ὁ ἄυλος καὶ Θεός.

Δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε.

ᾨδὴ ε'

Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον,

εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν·

ὅθεν θεογνωσίας πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες,

ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε.

ᾨδὴ ς'

Σπλάγχνων Ἰωνᾶν, ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο·

τῇ Παρθένῳ δὲ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβών,

διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον·

ἧς γὰρ οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως,

τὴν τεκούσαν κατέσχεν ἀπήμαντον.

ᾨδὴ ζ'

Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες

δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες,

πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν,

ἀλλ' ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἐστῶτες ἔψαλλον·

Ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η'

Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον·

οὐ γὰρ οὓς ἐδέξατο φλέγει νέους,

ὡς οὐδὲ πῦρ τῆς Θεότητος Παρθένου, ἣν ὑπέδη, νηδύν·

διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν·

Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον,

καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ'

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·

θρόνον Χερουβικὸν τὴν Παρθένον·

τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,

Χριστὸς ὁ Θεὸς· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

Νηστεία...γιατί;

Πηγές: εδώ, εδώ και εδώ

Ἡ νηστεία εἶναι, ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ πρώτη. Ἡ πιὸ παλαιὰ ἀπὸ ὅλες. Τὴν ἔδωκε στὸν Ἀδὰμ μέσα στὸν Παράδεισο.

Τὸ νόημά της εἶναι: Μὲ ὅπλο τὴν νηστεία νὰ συνηθίσωμε στὴν ὑπακοὴ στὸν Θεὸ καὶ στὴν πάλη κατὰ τοῦ διαβόλου.

Ὁ Χριστός, ἐτόνισε ἀκόμη περισσότερο τὴν ἀξία τῆς νηστείας. Εἶπε: «Τὸ γένος τοῦτο οὐκ ἐκπορεύεται, εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». Δηλ. μὲ τὴν νηστεία πολεμᾶμε τὸν διάβολο καὶ τὸν νικᾶμε. Ὅταν δὲν νηστεύωμε, μᾶς νικάει.

Λόγοι περί νηστείας από Πατέρες και Αγίους της εκκλησίας μας

ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.

Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.

Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

«Μην περιορίζεις όμως το καλό της νηστείας μόνο στην αποχή από το φαγητό. Γιατί πραγματική νηστεία είναι μόνο να μην κάνεις τίποτε άδικο. Να λύνεις κάθε δεσμό αδικίας. Συγχώρησε τον πλησίον σου για το κακό που σου έκανε και ξέχασε αυτά πού σου χρωστάει.

Η νηστεία σας να είναι καθαρή από δικαστικές πράξεις και προστριβές. Κρέας δεν τρως αλλά κατασπαράζεις τον αδελφό σου. Νηστεύεις το κρασί αλλά είσαι σπάταλος στις αδικίες. Περιμένεις να έρθει το βράδυ για να φας αλλά ξοδεύεις όλη την ημέρα σου στα δικαστήρια.  Αλλοίμονο σε κείνους που δεν μεθάνε από κρασί αλλά από τις αδικίες.

Νομίζω λοιπόν ότι καμιά συμβουλή δεν μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή του λαίμαργου και να τον αλλάξει όσο και μια τυχαία μόνο συνάντηση με τον εγκρατή. Και μού φαίνεται πως αυτό σημαίνει να τρως και να πίνεις με τέτοιο τρόπο που να αποτελεί τιμή για το Θεό, ώστε ακόμα και στο τραπέζι να λάμπει η ζωή μας ένα καλό έργο, και να δοξάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας».

ΟΣΙΟΣ ΗΛΙΑΣ Ο ΕΚΔΙΚΟΣ

«Μερικοί προσέχουν πολύ την είσοδο των φαγητών, αλλά αδιαφορούν για την έξοδο των λόγων. Δεν έχουν μάθει να διώχνουν την οργή απ’ την καρδιά τους, και την επιθυμία από την σάρκα τους, όπως λέει ο Εκκλησιαστής, όμως έτσι μόνο κτίζεται η καθαρή καρδιά από το Πνεύμα που ανακαινίζει».

ἈΒΒΑΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ 

«Αν νηστεύετε κανονικὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, διαφορετικὰ καλύτερα νὰ τρῶτε κρέας. Γιατὶ περισσότερο συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ τρώει κρέας παρὰ νὰ εἶναι ὑπερήφανος καὶ ἀλλαζόνας».

ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΗΝ

«Ρώτησε ὁ ἀββᾶς  Ἰωσὴφ τὸν ἀββᾶ Ποιμένα πῶς πρέπει νὰ νηστεύουμε. Καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν τοῦ λέει:

     -  Ἐγὼ θέλω νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα τόσο λίγο ὥστε νὰ μὴ χορταίνει.

Τοῦ λέει τότε ὁ ἀββᾶς  Ἰωσήφ

     -  Ὅταν ἦσουν πιὸ νέος, ἀββᾶ, δὲν νήστευες δύο δύο ΄μέρες;

Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀπάντησε

     - Φυσικὰ καὶ τρεῖς καὶ τέσσερεις ΄μέρες κι ἑβδομάδα ἀκόμη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ δοκίμασαν οἱ πατέρες γιατὶ ἦταν δυνατοί· ἀλλὰ θεώρησαν καλύτερο νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα ἀλλὰ λίγο· μᾶς παρέδωσαν λοιπὸν τὴ βασιλικὴ ὁδὸ ποὺ εἶναι ἐλαφρή».

ΕΥΑΓΡΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

«Με όλη σου τὴ δύναμη νὰ νηστεύεις μπροστὰ στὸν Θεό.῾Η νηστεία αὐτὴ θὰ καθαρίσει τὶς ἀνομίες καὶ τὶς ἁμαρτίες σου· συμμορφώνει τὴν ψυχή, ἁγιάζει τὸ φρόνημα, διώχνει τοὺς δαίμονες καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ πλησιάζουμε τὸν Θεό.  Ἂν φᾶς μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα μὴ θελήσεις καὶ δεύτερη, γιὰ νὰ μὴ γίνεις πολυδάπανος καὶ γιὰ νὰ μὴ κλονιστεῖ τὸ φρόνημά σου.  Ἔτσι θὰ σοῦ μείνει περιουσία γιὰ νὰ κάνεις ἀγαθοεργίες καὶ θὰ νεκρώσεις τὰ πάθη τοῦ δικοῦ σου σώματος. Κι ἂν τύχει νὰ συναντηθεῖς μὲ ἀδελφοὺς καὶ χρειαστεῖ νὰ φᾶς καὶ δύο καὶ τρεῖς φορές, μὴ στενοχωρηθεῖς, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ χαρεῖς ποὺ ὑπάκουσες σὲ μιὰ ἀνάγκη καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ ποὺ ἀκολούθησες τὸν νόμο τῆς ἀγάπης καὶ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θ᾽ ἀναλάβει τὴ διαχείριση τῆς ζωῆς σου. Καὶ ἀκόμη θὰ συμβεῖ κάποτε νὰ ἀρρωστήσεις καὶ νὰ χρειαστεῖ νὰ φᾶς δύο, τρεῖς ἢ πολλὲς φορές, ἀλλὰ μὴ λυπηθεῖς· δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συνεχίζεις τοὺς κόπους τῆς ἄσκησης καὶ σὲ καιρὸ ἀρρώστειας ἀλλὰ νὰ ὑποχωρεῖς σὲ μερικὰ γιὰ νὰ μπορέσεις ἀκριβῶς νὰ συνεχίσεις τὴν ἄσκησή σου.  Ὅσο γιὰ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καμμία δὲν ἀπαγόρευσε ἀλλὰ εἶπε: “σᾶς ἔδωσα τὰ πάντα σὰν νὰ εἶναι λάχανα νὰ τρῶτε χωρὶς δισταγμό,καὶ “δὲν εἶναι τὰ φαγητὰ αὐτὰ ποὺ μολύνουν τὸν ἄνθρωπο.῾Η ἀποχὴ λοιπὸν ἀπὸ ὁρισμένα φαγητὰ εἶναι δική μας ἐπιλογὴ καὶ ἄσκηση τῆς ψυχῆς».

ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ  

«Πρέπει επίσης νὰ προσέχει νὰ μὴ διακόπτει τὴ νηστεία ἂν δὲν ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη, νὰ μὴ ζητάει τὰ νόστιμα φαγητά, καὶ νὰ μὴ φορτώνει τὸν ἑαυτό του μὲ μεγάλες ποσότητες φαγητῶν καὶ ποτῶν.῾Υπάρχουν δύο εἴδη γαστριμαργίας.  Ἔτσι ἑνὸς ἀνθρώπου ἀντίπαλος εἶναι ἡ νοστιμιά, καὶ δὲν ζητάει συνεχῶς νὰ τρώει πολύ, ἀλλὰ κυνηγάει τὰ νόστιμα φαγητά. Καὶ συμβαίνει τότε νὰ τρώει ἕνα φαγητὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει καὶ τόσο τὸν καταβάλλει ἡ ἀπόλαυση ποὺ αἰσθάνεται ὥστε κρατάει τὴν τροφὴ στὸ στόμα του καὶ τὴν μασάει ἀρκετὴ ὥρα χωρὶς ν᾽ ἀντέχει νὰ τὴν καταπιεῖ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση. Αὐτὴ λέγεται λαιμαργία. Τοῦ ἄλλου ἀντίπαλος εἶναι ἡ ποσότητα, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ καλὰ φαγητὰ οὔτε γιὰ τὴ νοστιμιά, ἀλλὰ εἴτε καλὰ εἶναι εἴτε ὄχι, ἐκεῖνος δὲν νοιάζεται παρὰ μόνο νὰ φάει καὶ ὅ,τι κι ἂν εἶναι δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἀρκεῖ νὰ γεμίσει τὴν κοιλιά του. Αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία. Καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὴν προέλευση αὐτῶν τῶν ὀνομάτων. “Μαργαίνω” ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι σημαίνει τρελαίνομαι, καὶ μάργος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τρελαθεῖ.  Ὅταν λοιπὸν ἀρρωσταίνει κανεὶς ἀπὸ τὴν τρέλα νὰ γεμίζει τὴν κοιλιά του, ἡ ἀρρώστεια αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τῆς κοιλιᾶς του.  Ὅταν ὅμως ἀρρωσταίνει μόνο μὲ τὴ μανία τῆς ἀπόλαυσης στὸ λαιμό, λέγεται λαιμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τοῦ λαιμοῦ». 

Ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων

Ἀπὸ 15 Νοεμβρίου μέχρι καὶ 24 Δεκεμβρίου. Κατὰ τὴν νηστεία αὐτὴ τρῶμε ψάρι (ὅλες τὶς ἡμέρες πλὴν Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὶς 12 Δεκεμβρίου (τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος). Συνηθίζουν οἱ Χριστιανοὶ πολὺ ἀξιέπαινα καὶ δὲν τρῶνε ψάρι τὴν πρώτη ἑβδομάδα, γιὰ νὰ κοινωνήσουν τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας.

Ἡ θεραπεία τῆς συμπάθειας

 Πηγή

Ἀγάπησε τούς φτωχούς, ὥστε νά ἐπιτύχης μέσω αὐτῶν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Μή πλησιάζης τούς φιλόνικους, ὥστε νά μήν ἀναγκασθῆς νά βγῆς ἀπό τή γαλήνη σου.

Μήν ἀποστραφῆς τή δυσωδία τῶν ἀρρώστων, καί μάλιστα τῶν φτωχῶν, γιατί καί σύ φέρεις σῶμα.

Μήν ἀπελπίσης τούς θλιμμένους, γιά νά μή τιμωρηθῆς καί σύ ἀπό τή δική τούς δοκιμασία, καί ζητήσης μάταια παρηγοριά.

Μήν ἐξευτελίσης ποτέ μίσερο ἄνθρωπο, γιατί ὅλοι ἐξίσου θά πορευθοῦμε στόν ἅδη.

Ἀγάπησε τούς ἁμαρτωλούς, καί μίσησε τά ἔργα τούς, καί μή τούς καταφρονήσης γιά τά ἐλαττώματά τους, ὥστε νά μή πειρασθῆς κι ἐσύ ὅπως ἐκεῖνοι.

Θυμήσου ὅτι εἶσαι κοινωνός τῆς γεηρᾶς φύσεως, καί κάνε τό καλό πρός ὅλους.

Μήν ἐπιπλήττης ἐκεῖνους πού χρειάζωνται τήν προσευχή σου, μήτε νά τούς στερήσης τά παρηγορητικά σου λόγια, γιατί, ἄν ἀπελπισθοῦν, θά ἠττηθoῦν οἱ ψυχές τούς ἀπό τά χέρια σου.

Ἀλλά νά μιμήσαι τούς Ἰατρούς ἐκείνους τῆς ψυχῆς, οἱ ὁποῖοι μέ τά ψυχρότερα φάρμακα θεραπεύουν τά πιό θερμά πάθη, καί τά ψυχρότερα πάλι πάθη διά τῶν ἀντιθέτων φαρμάκων.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος – Από το βιβλίο : ΤΟ ΘΕ’Ι’ΚΟ ΛΙΜΑΝΙ