Ρώτησα: "Τι είναι καλύτερο να λέω στην προσευχή μου;"
Ο Γέροντας Πορφύριος απήντησε: "Τίποτα. Ο Θεός ξέρει καλύτερα από σένα τί σου χρειάζεται περισσότερο. Λέγε διαρκώς την «ευχή του Ιησού»".
Μία άλλη φορά, ξεχνώντας την απάντησή του αυτή, του υπέβαλα το ίδιο ερώτημα. Κι ο Γέροντας μου είπε:" Να παρακαλάς τον Χριστό, να σε κάνει αντάξιο της αγάπης Του"
Κατάλαβα, ότι οι δύο αυτές λακωνικές απαντήσεις του, μου έδιναν πολύτιμα μυνήματα: Είναι αρκετό, το να προσεύχομαι διαρκώς, χωρίς να ανησυχώ για το τι θα πω στην προσευχή μου. Φθάνει η ευχή του Ιησού. Ο Θεός δεν χρειάζεται ενημέρωση από μένα, για τις ανάγκες μου, αφού τις γνωρίζει ασυγκρίτως καλύτερα από μένα και φροντίζει για την ικανοποίησή τους, επειδή με αγαπά. Το πρόβλημά μου δεν είναι η πληροφόρηση του Θεού, για να παρακαλέσω για την εκδήλωση της αγάπης Του, που είναι, ούτως ή άλλως, δεδομένη. Το πρόβλημά μου είναι η εκδήλωση της δικής μου αγάπης στην αγάπη του Θεού, ώστε η αγάπη να γίνει αμοιβαία και να λυθούν έτσι όλα τα προβλήματά μου. Δεν υπάρχει πρόβλημα πομπού, αλλά πρόβλημα δέκτου, που για να φθάσει να ανταγαπά τον Χριστό, πρέπει να ακολουθήσει τον λόγο Του:" ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με".
Από το βιβλίο" Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο", Κ. Γιαννιτσιώτης, εκδ. Ι.Μ.Μεταμορφώσεως, Μήλεσι