...Μια φορά και έναν
καιρό, μέσα στο χώρο και στο χρόνο, στο πουθενά και στο ποτέ, στο τώρα, το χθες
και το αύριο, ήταν τα όργανα μιας συμφωνικής ορχήστρας.
Έχει πολλά όργανα μια
συμφωνική ορχήστρα και όλα καθοδηγούνται από το Μαέστρο. Αυτός δίνει το σύνθημα
και όλοι ανεξαιρέτως παρακολουθούν την κάθε του κίνηση με απόλυτη προσήλωση.
Χάρις σ' αυτόν, η ορχήστρα χαρίζει μουσικές αρμονίες και μας κάνει να νιώθουμε
συναισθήματα, άλλοτε όμορφα, ευχάριστα και άλλοτε άσχημα, δυσάρεστα· δίχως
αυτόν, καμία μουσική αρμονία δεν μπορεί να υπάρξει. ...Κάποια μέρα που ο Μαέστρος
απουσίαζε από την αίθουσα, τα όργανα συγκεντρώθηκαν για να κουτσομπολέψουν.
Καθένα πίστευε πως ήταν το καλύτερο ή το πιο χρήσιμο στην ορχήστρα.
...Δεν άργησαν οι
διαφωνίες, γιατί η κάθε οικογένεια οργάνων θεωρούσε ότι ήταν ασύγκριτη σε σχέση
με την άλλη. "Πώς ήταν δυνατόν, έλεγε, τα πνευστά να συγκριθούν με τα
έγχορδα..."
...Τα συναισθήματα που
εκπροσωπούσε το κάθε όργανο ήταν σε εξέγερση.
...Η είσοδος του
Μαέστρου πέρασε απαρατήρητη.
...Σιγά-σιγά, άρχισε να
απλώνεται στην αίθουσα μια παράξενη ησυχία...
Αικατερίνη
Σιδέρη
απόσπασμα από το βιβλίο "Το δάκρυ του Μαέστρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου