Να γινόμαστε κάθε μέρα εκκλησία

Λέει ο π. Φιλόθεος Φάρος «…..Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βίο τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, την δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, την λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους…….. Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους..» Βέβαια το ερώτημα που γεννάται είναι πού είναι αυτή η εκκλησία. Πού μπορεί κανείς να την συναντήσει.

Αλλά για μένα το ερώτημα δεν είναι σωστό. Γιατί όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία, αντί να διαμαρτυρόμαστε για το σκοτάδι είναι προτιμότερο να ανάψουμε ένα κερί. Θα μπορούσαμε λοιπόν εάν πραγματικά θέλαμε την εκκλησία του Χριστού παρούσα στην ζωή μας, τότε θα έπρεπε όλοι καθημερινά να αγωνιζόμαστε να την πραγματώσουμε. Όχι ως νεκρό θεσμό και κρατικό δεκανίκι εξουσίας, αλλά ως ουσιαστική πρόταση ζωής. Ως την οντολογική μας ανάγκη να υπάρχουμε ως εκκλησία. Να γινόμαστε κάθε μέρα εκκλησία. Να εκκλησιαστικοποιούμε την ύπαρξη μας. Να ανοιγόμαστε καθημερινά στον Θεό και τον συνάνθρωπο μας, ως κοινωνία μυστηρίου.

Δεν θέλω να κοιμίσω τον εαυτό μου με καμία ψυχότροπη ουσία και πολύ περισσότερο με μια θεωρία ή ιδεολογία ώστε να αρνηθώ την τραγικότητα της ζωής. Μονάχα όταν με τιμιότητα και ρεαλισμό την αντιληφθούμε μπορούμε να την νικήσουμε. Όσο της κρυβόμαστε και όσο δεν θέλουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια της, δεν ωριμάζουμε, δεν μαθαίνουμε, δεν εξελισσόμαστε.

Ο Χριστός δεν απέφυγε τον πόνο ποτέ. Δεν προσπάθησε να ξεφύγει από τον Σταυρό. Δεν απέστρεψε το πρόσωπο του από τους ανθρώπους που υπέφεραν για να μη του χαλάσουν την ατομική ηρεμία και θετική του διάθεση… Ήταν τόσο ανθρώπινος που με αναπαύει,  που με κερδίζει,  που τον αγαπώ, γιατί αυτή η ανθρωπινότητά του είναι η Θεικότητα Του…

…στην παράδοσή μας το δράμα και τη τραγικότητα της ζωής δεν την κρύβουμε, δεν την μπαζώνουμε στα υπόγεια διαμερίσματα του ψυχισμού. Αλλά την μετατρέπουμε σε προσευχή, καφέ και παρέα, γειτονιά, τραγούδι, ύμνο, ζωγραφική, θέατρο, τρέλα. Στην παράδοσή μας, εκείνη των βουνών, της θάλασσας και του αέρα που αναπνέουμε, της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, της Θείας Λειτουργίας, του Παπαδιαμάντη και του Σολωμού, η τραγικότητα της ζωής δεν φτιασιδώνεται. Δεν μασκαρεύεται. Δεν φοράει τα καλά της. Είναι αυτή που είναι. Ωμή, αφτιασίδωτη, ειλικρινής, ντόμπρα και σταράτη. Έτσι λυτρώνεται. Έτσι μεταμορφώνεται, έτσι σώζεται από το ψέμα και γεμίζει φως από την όντως ζωή.

...Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθει κανείς την αλήθεια της ζωής. Μονάχα η ίδια η ζωή που είναι σκληρή. Αλλά έχει και σοφία, έχει και πολύ ομορφιά.

Το μόνο πρόβλημα ή προσωπικό ερώτημα και στοίχημα μαζί, είναι εάν είμαστε έτοιμοι, να πονέσουμε, να παλέψουμε, να ρισκάρουμε την ασφάλεια της ψευτιάς μας, την κατάρρευση του προσωπικού μας μύθου, το σπάσιμο της εσωτερικής βιτρίνας. Εάν ναι, τότε η ζωή θα γίνει δικιά μας. Θα έχουμε πληρώσει βαρύ αντίτιμο για να σπουδάσουμε στα θρανία της, αλλά αξίζει τον πόνο.

Απόσπασμα από κείμενο του π. Λίβυου

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ