Στιγμές

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ,

πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα …

Χθες πήγα εκδρομή. ’Ήθελα να ανασάνω, ήθελα να δω καινούρια μέρη, τοπία, δέντρα, τη θάλασσα. Να ξεφύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να αναπνεύσω φρέσκο αέρα..

Η πόλη που επισκέφθηκα ήταν παραθαλάσσια. Πολύ όμορφη. Υπήρξαν στιγμές που μύρισα τη θάλασσα, χάρηκα τους γλάρους, είδα πάρκα με μνημεία, γκαλερί, γλυπτά. Δρομάκια πλακόστρωτα με λογιών λογιών καταστήματα και ζαρντινιέρες στα παράθυρα ανθισμένες, που παρόλο το κρύο θύμισαν καλοκαίρι.

Από όλα που είδα έμειναν ζωντανές μέσα μου τρεις εικόνες, τρεις μικρές στιγμές . . .

Είδα την ελευθερία σε ένα ψαρά να διαβάζει αμέριμνος την εφημερίδα του χωρίς να ενοχλείται από τις νεαρές παρέες, τα παιδιά που έπαιζαν στην παραλία, τους βιαστικούς κυρίους για τη δουλειά τους και τους ενοχλητικούς τουρίστες που τραβούσαν φωτογραφίες.

Είδα την ειρήνη στο πρόσωπο ενός νεαρού που ξαφνικά έστησε την άρπα του στη μέση του πάρκου και άφησε το ταλέντο του να ξεχυθεί, μαζί με όλη την ευαισθησία του να εναρμονίζεται με τη φύση γύρω του.

Κατά το βραδάκι, είδα και τη δική μου αδυναμία ή ανικανότητα - όπως θες - ξαπλωμένη στα σκαλοπάτια ενός πολυτελούς καταστήματος να κοιμάται κάτω από μια κουβέρτα.

Σ’αυτές τις στιγμές χαράχτηκαν νέα μονοπάτια αιωνιότητας μέσα μου… Σε αυτές, τις ζωντανές στιγμές, γέμισε η καρδιά μου με πάλη και ελπίδα. Μου θύμισε πως συνεχίζει να χτυπά …

Υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι από ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη