Εκείνος που γνώρισε τον
έρωτα και έμαθε πως ο χρόνος χάνεται μονάχα σε ένα κοίταγμα, βιώνει πληρέστερα
την Ανάσταση. Εκεί, όπου οι λέξεις και οι έννοιες στέκονται ανήμπορες στην
αμεσότητα της εμπειρίας. Γιατί είναι πολύ μεγαλύτερο αυτό που βιώνει ο
ερωτευμένος από αυτό που μπορεί να περιγράψει. Ως εκείνον τον χωρικό που
κοιτούσε ώρες την Παναγία και σε ερώτηση του νεωκόρου «μα τι κάνετε εκεί;»,
απάντησε, «τίποτα, απλά την κοιτάω και με κοιτάει..».
Η αιωνιότητα δεν είναι
αόριστος απρόσωπος χρόνος. Αλλά μία μετοχή σε κοινωνία αναστάσιμων σχέσεων, με
τον Θεό και τους ανθρώπους. Ο παράδεισος είναι ο χρόνος που χάνεται στο όνομα
της σχέσης. Αυτό που δεν πεθαίνει δεν είναι η φύση μας, αλλά οι σχέσεις μας.
Γιατί στην αγάπη και την σχέση η γλώσσα είναι
η σιωπή, και στην Ανάσταση ο χρόνος παράδεισος ...
π.
Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου